Sam Anderson

Watch This Snowball Fight From 1897 for a Jolt of Pure Joy

Over the last month, I have been watching the same viral video over and over and over. It is a brief clip of old-timey French people pelting one another with snowballs. This is my favorite film of 2020. The footage was captured in Lyon, in 1897, by the Lumière brothers, who were among the world’s first filmmakers. It was originally black and white, of course. But this snowball fight has recently been colorized, and the result is shockingly modern.

The video, here, shows 52 seconds of a gaggle of antiquated French people hucking compacted snow at one another’s faces with terrifying ferocity. Although it’s hard to get an accurate head count in the chaos, there is something like 15 of them: men in suits and hats and women in long puffy sleeves, their skirts protected by aprons. The combatants start on either side of a stately tree-lined street, but soon they end up all scrambled together. It’s like one of those big battle scenes at the end of a superhero movie — a gracefully choreographed free-for-all, a ballet of annihilation. Fighters swivel and dodge and stoop down to reload; alliances form and disband; heads disappear in explosions of snow. Brave fighters suddenly fall.

If you watch the snowball fight over and over, as I will do for the rest of my life, certain characters begin to stand out.

Down in the bottom-left corner, a thick man with a strong black mustache fires a cheap shot: from point-blank range, that barely misses its intended target, a slim man who is busy looking the other way. From that point forward, these two are locked in savage, jolly combat. They reload and pelt each other multiple times, until finally — overtaken, perhaps, by the energy crackling between them — the big man staggers forward and lunges to tackle the slim man like a bear attacking a deer. But once again he misses: The slim man sidesteps and shoves the big man into the snow. The big man pops back up and starts pelting the slim man again from behind.

While the other fighters stand more or less rooted in place, the man in the bowler covers a surprising amount of ground. He seems to take as many shots as he gives, and by the end of the film his black coat is thoroughly dusted with white; you can see the snowballs’ impact blasts as clearly as bullet holes.

And then there is the bicycle. This is the peak moment of brutality, when the whole group loses its collective goddamn mind. Right from the start, you can see the cyclist coming: a small figure, growing larger every second, gliding smoothly on an angle toward the fray. Before he even reaches the crowd, he starts to take distant fire. And yet he is determined to ride on. But he can’t. The cyclist absorbs one blow too many. He collapses like a broken toy.

On an intellectual level, we all understand that historical people were basically just like us. All those stiff figures frozen in blurred photos and smoke-stained oil paintings — the endless parade of side-whiskers, small dogs, billowing dresses, baggy trousers. The ancestors who laid down our roads and built our houses and planted the trees whose leaves still clog our gutters. They lived, as we do now. They were anxious and unsure, bored and silly. Nothing that would happen in their lifetimes had happened yet. The ocean of time was crashing fresh waves, nonstop, against the rocks of their days. And like us they stood there, gasping in the cold spray, wondering what people of the past were like.

And yet it’s hard, across such wide gulfs of time, to feel this connection. So to watch this snowball fight, to see these people so alive, is a precious gift of perspective. We are them. They are us. We, too, will disappear. We will become abstractions to be puzzled over by future people. That certainty, in the flux of 2020, feels anchoring. We are not unique. We move in the historical flow. The current moment will melt away like snow crust on a mustache. In Lyon, this street from the snowball fight is still there. It still looks basically identical: the trees, the buildings. I am staring at it now on my computer screen, and in my mind I am already planning a trip, imagining a pilgrimage, in some unrecorded future.

Sam Anderson (μετάφραση: Κ. Βέργος)

Δείτε αυτό τον χιονοπόλεμο του 1897 για ένα ταρακούνημα γνήσιας χαράς

Κατά τον τελευταίο μήνα, έχω παρακολουθήσει το ίδιο βάιραλ βίντεο ξανά και ξανά και ξανά. Είναι ένα σύντομο απόσπασμα ταινίας με παλιάς εποχής Γάλλους να εκτοξεύουν ο ένας στον άλλον χιονόμπαλες. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία του 2020. Το πλάνο τραβήχτηκε στη Λυών, το 1897, από τους αδελφούς Λυμιέρ, οι οποίοι ήταν μεταξύ των πρώτων κινηματογραφιστών στον κόσμο. Ήταν αρχικά ασπρόμαυρη, βεβαίως. Αλλά αυτός ο χιονοπόλεμος έγινε πρόσφατα έγχρωμος και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικά μοντέρνο.

Το βίντεο, εδώ, δείχνει 52 δευτερόλεπτα με μια ομάδα παλιάς εποχής Γάλλων που ρίχνουν συμπαγές χιόνι ο ένας στο πρόσωπο του άλλου με τρομακτική αγριότητα. Παρόλο που είναι δύσκολο να έχουμε μια ακριβή μέτρηση ατόμων μέσα στο χάος, είναι περίπου 15: άνδρες με κοστούμια και καπέλα και γυναίκες με μακριά φουσκωτά μανίκια, με τις φούστες τους προστατευόμενες από ποδιές. Οι μαχητές ξεκινούν και στις δύο πλευρές ενός επιβλητικού δεντρόφυτου δρόμου, αλλά σύντομα καταλήγουν να παλεύουν όλοι μαζί. Είναι σαν μία από αυτές τις μεγάλες σκηνές μάχης στο τέλος μιας ταινίας για έναν υπερήρωα – μια χαριτωμένη χορογραφία ελεύθερη για όλους, ένα μπαλέτο εκμηδένισης. Οι μαχητές περιστρέφονται και αποφεύγουν και σκύβουν κάτω για να ξαναφορτώσουν. Συμμαχίες σχηματίζονται και διαλύονται, κεφάλια εξαφανίζονται σε εκρήξεις χιονιού. Γενναίοι μαχητές ξαφνικά πέφτουν.

Εάν παρακολουθήσετε τον χιονοπόλεμο ξανά και ξανά, όπως θα κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου, ορισμένοι χαρακτήρες αρχίζουν να ξεχωρίζουν.

Κάτω, στην κάτω-αριστερή γωνία, ένας παχύς άνδρας με ένα μεγάλο μαύρο μουστάκι ρίχνει μια εύκολη βολή: από την μικρή περιοχή, που σπάνια χάνεις τον επιδιωκόμενο στόχο σου, προς ένα λεπτό άντρα που είναι απασχολημένος κοιτάζοντας στην άλλη κατεύθυνση. Από αυτό το σημείο και μετά, αυτοί οι δύο παγιδεύονται σε πρωτόγονη, κεφάτη μάχη. Ξαναφορτώνουν και αλληλοχτυπιούνται πολλές φορές, έως ότου τελικά – καταβεβλημένοι, ίσως, από την ενέργεια που βράζει ανάμεσά τους – ο μεγαλόσωμος άντρας τρικλίζει προς τα εμπρός και κινείται για να αντιμετωπίσει τον λεπτό άνδρα σαν μια αρκούδα που επιτίθεται σε ένα ελάφι. Αλλά για άλλη μια φορά αποτυγχάνει: Ο λεπτός άντρας παραπατάει και παρασέρνει τον μεγαλόσωμο άντρα μέσα στο χιόνι. Ο μεγαλόσωμος άντρας τραβιέται και αρχίζει να ρίχνει στον λεπτό άνδρα ξανά από πίσω.

Ενώ οι άλλοι μαχητές στέκονται λίγο-πολύ στυλωμένοι στη θέση τους, ο άντρας στην θέση τού σφαιριστή (του κρίκετ) καλύπτει ένα εκπληκτικά μεγάλο μέρος του γηπέδου.  Φαίνεται να δέχεται τόσες βολές όσες και ρίχνει, και στο τέλος της ταινίας το μαύρο του παλτό είναι εντελώς σκονισμένο με λευκό. Μπορείτε να δείτε τις εκρήξεις της κρούσης χιονόμπαλων, καθαρά σαν τρύπες από σφαίρες.

Και, μετά, υπάρχει το ποδήλατο. Αυτή είναι η μέγιστη στιγμή βαρβαρότητας, όταν ολόκληρη η ομάδα χάνει το συλλογικό της καταραμένο πνεύμα. Από την πρώτη στιγμή, μπορείτε να δείτε τον ποδηλάτη να έρχεται: μια μικρή φιγούρα, που μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο, γλιστρώντας ομαλά υπό γωνία προς το παιχνίδι. Πριν καν φτάσει στο πλήθος, αρχίζει να δέχεται βολές εξ αποστάσεως. Και όμως αυτός είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να ποδηλατεί. Αλλά δεν μπορεί. Ο ποδηλάτης  δέχεται πάρα πολλά χτυπήματα. Καταρρέει σαν ένα σπασμένο παιχνίδι.

Σε πνευματικό επίπεδο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι ιστορικοί άνθρωποι ήσαν βασικά ακριβώς σαν εμάς. Όλες αυτές οι άκαμπτες φιγούρες, παγωμένες μέσα σε θολές φωτογραφίες και καπνό-μουτζουρωμένες ελαιογραφίες – η ατελείωτη παρέλαση στριφογυριστών μουστακιών, μικρών σκυλιών, κυματιστών φουστανιών, μπάγκι παντελονιών. Οι πρόγονοι που έστρωσαν τους δρόμους μας και έχτισαν τα σπίτια μας και φύτεψαν τα δέντρα των οποίων τα φύλλα εξακολουθούν να φράζουν τις υδρορροές μας. Έζησαν, όπως και εμείς ζούμε τώρα. Αγωνιούσαν και ήσαν αβέβαιοι, βαριεστημένοι και ανόητοι. Τίποτα που θα συνέβαινε στη ζωή τους δεν είχε συμβεί ακόμα. Ο ωκεανός του χρόνου συνέτριβε φρέσκα κύματα, ασταμάτητα, στα βράχια των ημερών τους. Και σαν εμάς στέκονταν εκεί, αγκομαχώντας στο κρύο ψιχάλισμα, αναρωτώμενοι πώς ήταν οι άνθρωποι του παρελθόντος.

Και ωστόσο, είναι δύσκολο, στο διάβα τέτοιων ευρέων χασμάτων χρόνου, να αισθανθείτε αυτήν τη σύνδεση. Έτσι, το να παρακολουθήσετε αυτόν τον χιονοπόλεμο, να δείτε αυτούς τους ανθρώπους τόσο ζωντανούς, είναι ένα πολύτιμο δώρο προοπτικής. Εμείς είμαστε αυτοί. Αυτοί είμαστε εμείς. Εμείς, ομοίως, θα εξαφανιστούμε. Θα γίνουμε αφηρημένες έννοιες, αινίγματα προς λύση από μελλοντικούς ανθρώπους. Αυτή η βεβαιότητα, στo πέρασμα του 2020, είναι σαν αγκυροβόλιο. Δεν είμαστε μοναδικοί. Κινούμαστε μέσα στην ιστορική ροή. Η παρούσα στιγμή θα λιώσει σαν την κρούστα χιονιού σε ένα μουστάκι. Στη Λυών, αυτός ο δρόμος του χιονοπόλεμου είναι ακόμα εκεί. Ακόμα φαίνεται βασικά ίδιος: τα δέντρα, τα κτίρια. Τον κοιτάω τώρα στην οθόνη του υπολογιστή μου, και στο μυαλό μου ήδη σχεδιάζω ένα ταξίδι, φαντάζομαι ένα προσκύνημα, σε κάποιο μη καταγεγραμμένο μέλλον.