Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Erica Chenoweth, Zoe Marks

Revenge of the Patriarchs. Why Autocrats Fear Women?

The pantheon of autocratic leaders includes a great many sexists, from Napoléon Bonaparte, who decriminalized the murder of unfaithful wives, to Benito Mussolini, who claimed that women “never created anything.” And while the twentieth century saw improvements in women’s equality in most parts of the world, the twenty-first is demonstrating that misogyny and authoritarianism are not just common comorbidities but mutually reinforcing ills. Throughout the last century, women’s movements won the right to vote for women; expanded women’s access to reproductive health care, education, and economic opportunity; and began to enshrine gender equality in domestic and international law—victories that corresponded with unprecedented waves of democratization in the postwar period. Yet in recent years, authoritarian leaders have launched a simultaneous assault on women’s rights and democracy that threatens to roll back decades of progress on both fronts.

The patriarchal backlash has played out across the full spectrum of authoritarian regimes, from totalitarian dictatorships to party-led autocracies to illiberal democracies headed by aspiring strongmen. In China, Xi Jinping has crushed feminist movements, silenced women who have accused powerful men of sexual assault, and excluded women from the Politburo’s powerful Standing Committee. In Russia, Vladimir Putin is rolling back reproductive rights and promoting traditional gender roles that limit women’s participation in public life. In North Korea, Kim Jong Un has spurred women to seek refuge abroad at roughly three times the rate of men, and in Egypt, President Abdel Fatah el-Sisi recently introduced a bill reasserting men’s paternity rights, their right to practice polygamy, and their right to influence whom their female relatives marry. In Saudi Arabia, women still cannot marry or obtain health care without a man’s approval. And in Afghanistan, the Taliban’s victory has erased 20 years of progress on women’s access to education and representation in public office and the workforce.

The wave of patriarchal authoritarianism is also pushing some established democracies in an illiberal direction. Countries with authoritarian-leaning leaders, such as Brazil, Hungary, and Poland, have seen the rise of far-right movements that promote traditional gender roles as patriotic. Even the United States has experienced a slowdown in progress toward gender equity and a rollback of reproductive rights, which had been improving since the 1970s. During his presidency, Donald Trump worked with antifeminist stalwarts, including Bahrain and Saudi Arabia, to halt the expansion of women’s rights around the world. And despite the Biden administration’s commitment to gender equity at the national level, Republican-controlled states are attempting to reverse the constitutional right to abortion, which is now more vulnerable than it has been in decades.

Not surprisingly, women’s political and economic empowerment is now stalling or declining around the world. According to Georgetown University’s Women, Peace, and Security Index, the implementation of gender equality laws has slowed in recent years, as have gains in women’s educational attainment and representation in national parliaments. At the same time, intimate partner violence has increased, and Honduras, Mexico, and Turkey have seen significant increases in femicide. The COVID-19 pandemic has exacerbated these trends worldwide, forcing millions of women to leave the workforce and take on additional unpaid care, restricting their access to health care and education, and limiting their options for escaping abuse.

The assault on women’s rights has coincided with a broader assault on democracy. According to Freedom House and the Varieties of Democracy Project at the University of Gothenburg, the last 15 years have seen a sustained authoritarian resurgence. Relatively new democracies, such as Brazil, Hungary, India, Poland, and Turkey, have slid back into autocracy or are trending in that direction. Countries that were considered partially authoritarian a decade ago, such as Russia, have become full-fledged autocracies. And in some of the world’s oldest democracies—France, Switzerland, the United Kingdom, and the United States—antidemocratic sentiment is rising in established political parties.

It is not a coincidence that women’s equality is being rolled back at the same time that authoritarianism is on the rise. Political scientists have long noted that women’s civil rights and democracy go hand in hand, but they have been slower to recognize that the former is a precondition for the latter. Aspiring autocrats and patriarchal authoritarians have good reason to fear women’s political participation: when women participate in mass movements, those movements are both more likely to succeed and more likely to lead to more egalitarian democracy. In other words, fully free, politically active women are a threat to authoritarian and authoritarian-leaning leaders—and so those leaders have a strategic reason to be sexist.

Erica Chenoweth, Zoe Marks (μετ: Κ. Βέργος)

Εκδίκηση της Πατριαρχίας. Γιατί οι Αυταρχικοί Ηγέτες Φοβούνται τις Γυναίκες;

Το πάνθεον των αυταρχικών ηγετών περιλαμβάνει πάρα πολλούς σεξιστές, από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο οποίος αποποινικοποίησε την δολοφονία των άπιστων συζύγων, μέχρι τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες «δεν δημιούργησαν ποτέ τίποτα». Και ενώ ο εικοστός αιώνας είδε βελτιώσεις στην ισότητα των γυναικών στα περισσότερα μέρη του κόσμου, ο εικοστός πρώτος καταδεικνύει ότι ο μισογυνισμός και ο αυταρχισμός δεν είναι απλώς κοινές συννοσηρότητες, αλλά αλληλοενισχυόμενες ασθένειες. Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, τα γυναικεία κινήματα κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες. Διευρύνθηκε η πρόσβαση των γυναικών στην φροντίδα της αναπαραγωγικής υγείας, την εκπαίδευση και τις οικονομικές ευκαιρίες και άρχισε να κατοχυρώνεται η ισότητα των φύλων στο εσωτερικό και το διεθνές δίκαιο — νίκες που αντιστοιχούσαν σε πρωτοφανή κύματα εκδημοκρατισμού στη μεταπολεμική περίοδο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, οι αυταρχικοί ηγέτες έχουν εξαπολύσει μια ταυτόχρονη επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών και τη δημοκρατία, η οποία επίθεση απειλεί να ανατρέψει την πρόοδο δεκαετιών και στα δύο μέτωπα.

Η αντίδραση της πατριαρχίας έχει εκδηλωθεί σε όλο το φάσμα των αυταρχικών καθεστώτων, από ολοκληρωτικές δικτατορίες έως αυταρχικά καθεστώτα που καθοδηγούνται από κόμματα και έως ανελεύθερες δημοκρατίες με επικεφαλής επίδοξους ισχυρούς άνδρες. Στην Κίνα, ο Σι Τζινπίνγκ έχει συντρίψει τα φεμινιστικά κινήματα, έχει φιμώσει τις γυναίκες που έχουν κατηγορήσει ισχυρούς άνδρες για σεξουαλική επίθεση και έχει αποκλείσει γυναίκες από την ισχυρή Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου. Στη Ρωσία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν καταργεί τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και προωθεί τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων που περιορίζουν τη συμμετοχή των γυναικών στη δημόσια ζωή. Στη Βόρεια Κορέα, ο Κιμ Γιονγκ Ουν έχει οδηγήσει τις γυναίκες να αναζητούν καταφύγιο στο εξωτερικό με περίπου τρεις φορές μεγαλύτερο ποσοστό από τους άνδρες. Και στην Αίγυπτο, ο πρόεδρος Ελ-Σίσι εισήγαγε πρόσφατα ένα νομοσχέδιο που επαναβεβαιώνει τα δικαιώματα πατρότητας των ανδρών, το δικαίωμά τους να ασκούν την πολυγαμία και το δικαίωμα να επηρεάζουν/ ορίζουν ποιον παντρεύονται οι γυναίκες συγγενείς τους. Στη Σαουδική Αραβία, οι γυναίκες εξακολουθούν να μην μπορούν να παντρευτούν ή να λάβουν υγειονομική περίθαλψη χωρίς την έγκριση ενός άνδρα. Και στο Αφγανιστάν, η νίκη των Ταλιμπάν έχει διαγράψει 20 χρόνια προόδου όσον αφορά την πρόσβαση των γυναικών στην εκπαίδευση και την εκπροσώπηση στα δημόσια αξιώματα και στο εργατικό δυναμικό.

Το κύμα του πατριαρχικού αυταρχισμού ωθεί επίσης ορισμένες καθιερωμένες δημοκρατίες σε μια ανελεύθερη κατεύθυνση. Χώρες με αυταρχικούς ηγέτες, όπως η Βραζιλία, η Ουγγαρία και η Πολωνία, έχουν δει την άνοδο ακροδεξιών κινημάτων που προωθούν τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων ως πατριωτικούς. Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βιώσει μια επιβράδυνση της προόδου προς την ισότητα των φύλων και μια υποχώρηση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων, τα οποία από τη δεκαετία του 1970 διαρκώς βελτιώνονταν. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Ντόναλντ Τραμπ συνεργάστηκε με ισχυρούς αντιφεμινιστές, συμπεριλαμβανομένου του Μπαχρέιν και της Σαουδικής Αραβίας, για να σταματήσει την επέκταση των δικαιωμάτων των γυναικών σε όλο τον κόσμο. Και παρά τη δέσμευση της κυβέρνησης Μπάιντεν για την ισότητα των φύλων σε εθνικό επίπεδο, οι πολιτείες που ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους προσπαθούν να ανατρέψουν το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση, το οποίο είναι πλέον πιο ευάλωτο από ό,τι ήταν εδώ και δεκαετίες.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η πολιτική και οικονομική ισχυροποίηση των γυναικών έχει πλέον μείνει στάσιμη ή μειώνεται σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Δείκτη ‘Γυναίκες, Ειρήνη, Ασφάλεια’ του Πανεπιστημίου Georgetown, η εφαρμογή των νόμων για την ισότητα των φύλων έχει πάει πίσω τα τελευταία χρόνια, όπως και τα κέρδη στο μορφωτικό επίπεδο και στην εκπροσώπηση των γυναικών στα εθνικά κοινοβούλια. Ταυτόχρονα, η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί και η Ονδούρα, το Μεξικό και η Τουρκία έχουν καταγράψει σημαντικές αυξήσεις στις γυναικοκτονίες. Η πανδημία του COVID-19 έχει επιδεινώσει αυτές τις τάσεις παγκοσμίως, αναγκάζοντας εκατομμύρια γυναίκες να εγκαταλείψουν το εργατικό δυναμικό και να αναλάβουν πρόσθετη απλήρωτη φροντίδα, περιορίζοντας την πρόσβασή τους στην υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση και περιορίζοντας τις επιλογές τους για να ξεφύγουν από την κακοποίηση.

Η επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών συνέπεσε με μια ευρύτερη επίθεση στη δημοκρατία. Σύμφωνα με το Freedom House and the Varieties of Democracy Project του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ, τα τελευταία 15 χρόνια παρατηρείται μια διαρκής αναζωπύρωση αυταρχισμού. Σχετικά νέες δημοκρατίες, όπως η Βραζιλία, η Ουγγαρία, η Ινδία, η Πολωνία και η Τουρκία, έχουν υποχωρήσει ξανά στον αυταρχισμό ή τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Χώρες που θεωρούντο εν μέρει αυταρχικές πριν από μια δεκαετία, όπως η Ρωσία, έχουν γίνει πλήρως αυταρχικές. Και σε μερικές από τις παλαιότερες δημοκρατίες του κόσμου, Γαλλία, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες, αυξάνεται το αντιδημοκρατικό αίσθημα στα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ισότητα των γυναικών ανατρέπεται την ίδια στιγμή που ο αυταρχισμός αυξάνεται. Οι πολιτικοί επιστήμονες έχουν από καιρό παρατηρήσει ότι τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών και η δημοκρατία πάνε χέρι-χέρι, αλλά άργησαν να αναγνωρίσουν ότι το πρώτο αποτελεί προϋπόθεση για το δεύτερο. Οι επίδοξοι αυταρχικοί και πατριαρχικοί ηγέτες έχουν καλό λόγο να φοβούνται την πολιτική συμμετοχή των γυναικών: όταν οι γυναίκες συμμετέχουν σε μαζικά κινήματα, αυτά τα κινήματα είναι πιο πιθανό να επιτύχουν και πιο πιθανό να οδηγήσουν σε μια περισσότερο ισότιμη δημοκρατία. Με άλλα λόγια, οι πλήρως ελεύθερες, πολιτικά ενεργές γυναίκες αποτελούν απειλή για τους αυταρχικούς ηγέτες — και έτσι αυτοί οι ηγέτες έχουν ένα στρατηγικό λόγο να είναι σεξιστές.