Start Media TV | Ράδιο Κέρκυρα 100,1

28 Μαρτίου 2024
12.9 C
Corfu

Ένα Άγαλμα Αποκαθηλώθηκε. Μπορούμε Τελικά να Μιλήσουμε για τη Βρετανική Αυτοκρατορία;

Διαβάστε ακόμα

New York Times, June 12, 2020

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Gurminder Bhambra

A Statue was Toppled. Can we Finally Talk About the British Empire?

Brighton, England. The removal of a slave trader’s statue in England begins a conversation about how we are shaped by our past and how it configures the present.

Tens of thousands of people protested in British cities in solidarity with those rising up against police brutality against black Americans in the past week. They highlighted similar injustices in Britain. Protesters in the city of Bristol drew connections between a white police officer’s killing of George Floyd, a black man in Minneapolis, and the histories of colonialism and the slave trade. On Sunday, they toppled the statue of Edward Colston, a 17th-century slave trader, trampled over it and rolled it into Bristol Harbor.

Between 1672 and 1689, Colston’s Royal African Company shipped about 100,000 enslaved people from West Africa to the Americas and the Caribbean, branding them on their chests with his corporation’s acronym, RAC. Disease and dehydration killed more than 20,000 people taken onto those ships by Colston’s company, and their bodies were thrown into the ocean. Yet Colston’s bronze statue, which was erected in 1895 in Bristol, was engraved with the inscription “ … one of the most virtuous and wise sons” of the city.

Toppling statues is one way of unsettling accounts of the past that fail to acknowledge the broader truths of the British Empire. Attempts had been made through petitions and letters and engagements with local authorities to change the inscription and to reconsider the names of civic and public institutions that continued to honor him. But to no avail. This week, people of all backgrounds joined together to highlight the multiple injustices embodied in the statue and took matters into their own hands.

The glorification of the British Empire despite its histories of colonization, plunder and enslavement is evident in the plethora of statues. The toppling of Colston’s statue begins a conversation about how we are shaped by our past and that we are accountable for how it configures the present.

Dispossession, appropriation, elimination and enslavement were central to the British Empire and to the making of modern Britain. Its initial expansion westward into the territories of the Americas was followed by commercial and colonial initiatives in the East. This was compounded by Britain’s involvement in the Europe-wide trade in human beings from Africa and circuits of indentured labor from Asia.

These histories rarely make it into the standard narratives of how Britain came to be. Instead, there is either a glorification of the empire or amnesiac histories that either ignore it or consider it benign.

The limited public understanding of the empire, through education, popular histories and television shows, is largely an exercise in forgetting or celebration. There is no requirement to teach British students about it. Few Britons have an adequate understanding of the histories that produced Britain or why the unquestioning glorification of some aspects of that history is wholly inappropriate. Across the 20th century, decolonization movements — from Ireland to India and across the African continent — began systematically to dismantle the imperial state. Britain’s decline from an imperial global power to a “small island” coincided with its entry into the European Economic Community. This masked the loss of global power and status that came with the loss of empire and enabled Britain to continue to exert disproportionate influence upon the world stage.

It is significant that it was when Britain sought to leave the European Union that questions both of the “breakup” of Britain (previously united by the imperial project) and unresolved issues of its imperial past emerged center stage. The discourses around the Brexit referendum sought to reclaim national sovereignty with little recognition that Britain had never been a nation, but an empire.

This inadequate historical understanding disfigured contemporary arguments about who belongs and has rights, as was evident in the illegitimate deportations of Commonwealth citizens.

The parochiality of Brexit has been disrupted by two more immediate contexts. The resurgence of the global Black Lives Matter movement in light of the death of George Floyd and the disproportionate deaths of black, Asian and other minority ethnic citizens in Britain – mostly people with origins in the former colonies – from Covid-19.

The inherited consequences of colonialism are evident across all British ethnic minority populations. And their roles as front-line workers, keeping the country going during this crisis, has shifted the public sense of who constitutes the social and political community. This conjunction provokes all of us to reconsider the nature of the inequalities that structure our communities and the complicity of particular forms of public representation.

The inequalities and injustices created by colonialism, enslavement and empire are manifest in the public display of statues of men such as Edward Colston, Cecil Rhodes, Henry Dundas and Robert Clive. They are manifest in statues of King Leopold II in Belgium or any number of Confederate statues in the United States.

It is only if you are unaffected by Colston’s trade in human beings that it is possible to value his philanthropy separated from it. If it is understood that his philanthropy is intimately connected to the slave trade and the imperial project and that we continue to live the hierarchies and inequalities established through such historical processes, then a reckoning is necessary.

 

New York Times, June 12, 2020

Gurminder Bhambra (Μετάφραση: Κ. Βέργος)

Ένα Άγαλμα Αποκαθηλώθηκε. Μπορούμε Τελικά να Μιλήσουμε για τη Βρετανική Αυτοκρατορία;

Μπράιτον, Αγγλία. Η αποκαθήλωση του αγάλματος ενός δουλεμπόρου στην Αγγλία ξεκινά μια συζήτηση για το πώς έχουμε διαμορφωθεί από το παρελθόν μας και πώς αυτό διαμορφώνει το παρόν.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν σε βρετανικές πόλεις σε αλληλεγγύη προς εκείνους που ξεσηκώθηκαν κατά της αστυνομικής βίας εναντίον των μαύρων Αμερικανών την περασμένη εβδομάδα. Τόνισαν παρόμοιες αδικίες στη Βρετανία. Οι διαδηλωτές στην πόλη του Μπρίστολ συνέδεσαν την δολοφονία από λευκό αστυνομικό του Τζορτζ Φλόιντ, ενός μαύρου άνδρα, στην Μινεάπολη, και των ιστοριών της αποικιοκρατίας και του δουλεμπορίου. Την Κυριακή, αποκαθήλωσαν το άγαλμα του Έντουαρντ Κόλστον, ενός δουλεμπόρου του 17ου αιώνα, το ποδοπάτησαν και το έριξαν στο λιμάνι του Μπρίστολ.

Μεταξύ 1672 και 1689, η Royal African Company του Colston έστειλε περίπου 100.000 σκλαβωμένους ανθρώπους από τη Δυτική Αφρική στην Αμερική και την Καραϊβική, τοποθετώντας στα στήθη τους το ακρωνύμιο της εταιρείας του, RAC. Οι ασθένειες και η αφυδάτωση οδήγησαν στον θάνατο περισσότερους από 20.000 ανθρώπους, από αυτούς που μεταφέρονταν με τα πλοία της εταιρείας του Colston, και τα πτώματά τους ρίχθηκαν στον ωκεανό. Ωστόσο, στο χάλκινο άγαλμα του Colston, το οποίο τοποθετήθηκε το 1895 στο Μπρίστολ, ήταν χαραγμένη η επιγραφή: «… ένα από τα πιο ενάρετα και σοφά τέκνα» της πόλης.

Η αποκαθήλωση αγαλμάτων είναι ένας τρόπος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών του παρελθόντος –  λογαριασμών που δεν αναγνωρίζουν τις βαθύτερες  αλήθειες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Έγιναν προσπάθειες μέσω αναφορών, επιστολών και συμφωνιών με τις τοπικές αρχές για αλλαγή της επιγραφής και επανεξέταση των ονομάτων των φορέων που συνεχίζουν να τιμούν τον Colston. Αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αυτή την εβδομάδα, άνθρωποι κάθε προέλευσης ενώθηκαν για να στιγματίσουν  τις πολλές αδικίες που εξέφραζε το άγαλμα και πήραν τα πράγματα στα χέρια τους.

Ο εγκωμιασμός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, παρά τις ιστορίες αποικισμού, λεηλασίας και σκλαβιάς, είναι εμφανής στην πληθώρα των αγαλμάτων. Η ανατροπή του αγάλματος του Colston ξεκινά μια συζήτηση για το πώς διαμορφωνόμαστε από το παρελθόν μας καθώς και για το ότι είμαστε υπεύθυνοι για το πώς αυτό το παρελθόν διαμορφώνει το παρόν.

Ο εξανδραποδισμός, η απαλλοτρίωση, ο αφανισμός και η δουλεία ήταν κεντρικές πρακτικές για τη Βρετανική Αυτοκρατορία και για τη δημιουργία της σύγχρονης Βρετανίας. Η αρχική της επέκταση προς δυσμάς στα εδάφη της Αμερικής ακολουθήθηκε από εμπορικές και αποικιακές πρωτοβουλίες στην Ανατολή. Η κατάσταση επιδεινώθηκε από τη συμμετοχή της Βρετανίας στο ευρωπαϊκό εμπόριο ανθρώπων από την Αφρική και στα κυκλώματα καταναγκαστικής εργασίας στην Ασία.

Αυτές οι ιστορίες σπάνια αναφέρονται στις συνηθισμένες αφηγήσεις για το πώς φτιάχτηκε η Βρετανία. Αντί αυτού, υπάρχει είτε μια αποθέωση της αυτοκρατορίας είτε με αφηγήσεις αμνησίας που τις αγνοούν ή τις θεωρούν καλοπροαίρετες.

Η περιορισμένη δημόσια κατανόηση της αυτοκρατορίας, μέσω της εκπαίδευσης, των δημοφιλών ιστοριών και των τηλεοπτικών εκπομπών, είναι σε μεγάλο βαθμό μια άσκηση λήθης ή πανηγυριού. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη να διδάξουμε τους Βρετανούς μαθητές αυτά τα πράγματα. Λίγοι Βρετανοί έχουν επαρκή κατανόηση των γεγονότων που δημιούργησαν την Βρετανία ή γιατί ο αφελής εκθειασμός ορισμένων πτυχών αυτής της ιστορίας είναι εντελώς ακατάλληλος. Τον 20ο αιώνα, τα κινήματα από-αποικιοποίησης – από την Ιρλανδία στην Ινδία και σε ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο – άρχισαν συστηματικά να διαλύουν το αυτοκρατορικό κράτος. Η παρακμή της Βρετανίας από μια αυτοκρατορική παγκόσμια δύναμη σε ένα «μικρό νησί» συνέπεσε με την είσοδό της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Αυτό το γεγονός, συγκαλύπτοντας την απώλεια παγκόσμιας ισχύος και εξουσίας καθώς και του καθεστώτος που προέκυψε μετά την απώλεια της αυτοκρατορίας, επέτρεψε στη Βρετανία να συνεχίσει να ασκεί δυσανάλογη επιρροή στην παγκόσμια σκηνή.

Είναι σημαντικό ότι, όταν η Βρετανία θέλησε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ετέθησαν υπό συζήτηση τόσο η «διάλυση» της Βρετανίας (μέχρι τότε ενωμένη υπό το αυτοκρατορικό σχήμα) όσο και τα ανεπίλυτα ζητήματα του αυτοκρατορικού παρελθόντος που ήλθαν στο προσκήνιο. Οι συζητήσεις για το δημοψήφισμα του Brexit εστιάστηκαν στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας με μικρή κατανόηση του ότι η Βρετανία δεν ήταν ποτέ έθνος, αλλά αυτοκρατορία.

Αυτή η ανεπαρκής ιστορική κατανόηση παραμόρφωσε σύγχρονα επιχειρήματα σχετικά με το ποιος ανήκει πού και ποιος έχει δικαιώματα, όπως έγινε φανερό στην περίπτωση των παράνομων απελάσεων πολιτών της Κοινοπολιτείας.

Η τοπικιστική προσέγγιση του Brexit έχει διαταραχθεί εξ αιτίας δύο επιπλέον συγκυριών: της αναβίωσης του παγκοσμίου κινήματος Black Lives Matter, υπό το φως του θανάτου του Τζορτζ Φλόιντ, καθώς και του δυσανάλογου αριθμού θανάτων μαύρων, Ασιατών καθώς και άλλων εθνοτικά μειονοτικών πολιτών στη Βρετανία – κυρίως ανθρώπων με καταγωγή από τις πρώην αποικίες – από τον Covid-19.

Οι κληρονομημένες συνέπειες της αποικιοκρατίας είναι εμφανείς σε όλους τους βρετανικούς πληθυσμούς εθνοτικών μειονοτήτων. Και οι ρόλοι τους ως εργαζόμενοι πρώτης γραμμής, που κρατούν τη χώρα ζωντανή κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, έχουν μεταβάλει την κοινή γνώμη ως προς το ποιοι αποτελούν την κοινωνική και πολιτική κοινότητα. Αυτός ο συνδυασμός μάς καλεί όλους να επανεξετάσουμε τη φύση των ανισοτήτων που διαμορφώνουν τις κοινότητές μας και τη συνενοχή συγκεκριμένων μορφών δημόσιας εκπροσώπησης.

Οι ανισότητες και οι αδικίες που δημιουργήθηκαν από την αποικιοκρατία, την υποδούλωση και την αυτοκρατορία είναι εμφανείς στη δημόσια παρουσία αγαλμάτων ανδρών όπως ο Έντουαρντ Κόλστον, ο Σέσιλ Ρόουντς, ο Χένρι Ντάντας και ο Ρόμπερτ Κλίβ. Είναι εμφανείς σε αγάλματα του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ στο Βέλγιο ή σε οποιοδήποτε αριθμό ομοσπονδιακών αγαλμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μόνο εάν δεν επηρεάζεστε από το εμπόριο ανθρώπινων πλασμάτων του Colston, είναι δυνατόν να εκτιμήσετε την φιλανθρωπία του ξέχωρα από αυτό. Αν γίνει κατανοητό ότι η φιλανθρωπία του συνδέεται στενά με το εμπόριο σκλάβων και το αυτοκρατορικό σχέδιο και ότι συνεχίζουμε να βιώνουμε τις ιεραρχήσεις και τις ανισότητες που δημιουργήθηκαν μέσω τέτοιων ιστορικών διαδικασιών, τότε είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα.

 

   

 

- Advertisement -spot_img

Τελευταία Νέα

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η κα Καρυστιανού μου θυμίζει την Τζούλια Ρόμπερτς στην ταινία Έριν Μπρόκοβιτς

Κατά την αγόρευσή του στην Ολομέλεια ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς στην συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας κατά...
- Advertisement -spot_img

Περισσότερες ειδήσεις σαν και αυτές

- Advertisement -spot_img