Αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια να μάθουμε τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και πώς να τη χρησιμοποιούμε και τέτοιες στιγμές οι λέξεις φαντάζουν πολύ φτωχές ν’ ανταποκριθούν, στο τραγικό νέο, στα συναισθήματα, στην προσωπικότητα. Από την άλλη σε μια φωτεινή αγωνίστρια που είναι πάντα παρούσα με το έργο της αλλά και το αφήγημα της ζωής της δεν ταιριάζουν οι επικήδειοι.
Ακολουθήστε το Start Media στο Google News!
Τη γνώριζα προσωπικά. Συνεργάστηκα μαζί της με όλες τις ιδιότητες , εντονότερα στα χρόνια της αυτοδιοίκησης. Και ήταν μεγάλη η τιμή. Οι δεσμοί φιλίας διαχρονικοί από τα χρόνια εκείνα μέχρι σήμερα.
Όλη η Ελλάδα θρηνεί. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ,ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ που πάλεψε με αξιοπρέπεια, απίστευτο θάρρος και δύναμη. Με την αστείρευτη δίψα για ζωή, την πηγαία αισιοδοξία, μα πάνω απ όλα το ελεύθερο πνεύμα που δε χωρά σε καλούπια, που δεν ακολουθούσε τους σίγουρους δρόμους, που λύγιζε μα δεν έσπαγε, που πίστευε στη δύναμη της γυναίκας, που θύμωνε με το άδικο ,που πολεμούσε με την καθημερινότητα , που υπηρέτησε με πολιτικό ήθος τις αρχές της και κοσμούσε το δημόσιο βίο, με ευγένεια ψυχής και πολιτικό πολιτισμό
Τη γυναίκα που έκανε τον φόβο της δύναμη. «Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα» είχε δηλώσει στο παρελθόν.
Και το «θεριό» δεν το αντιμετώπισε ξαφνικά το 2008 με υποτροπή το 2021, στα 56 της χρόνια. Η βασική νόσος ήταν πάντα στην οικογένεια. Στην ίδια ηλικία σχεδόν, στα 54 πέθανε η μητέρα της και στα 55 του χρόνια από την ίδια ασθένεια ο πατέρας της , η εμβληματική μορφή του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Γεννηματάς. Σαν η μοίρα να θέλησε να πάρει μητέρα, πατέρα και κόρη κοντά στην ίδια ηλικία… Διάλεξε και το μήνα και τη μέρα. Οκτώβρη και 25.Μήνας και μέρα που θυμίζουν τη γενναία δημόσια εξομολόγησή της για τις μάχες της ζωής της για το ρόζ χρώμα στον καρκίνο του μαστού. Που δεν είναι ροζ …έχει πολλά χρώματα …όπως το άσπρο χρώμα του προσώπου όταν κάτι ψηλάφησε και χλόμιασε …Ή το γκρι όπως το δάπεδο του ιατρείου που κάρφωσε το βλέμμα της όταν της δώσανε την διάγνωση και τόσα άλλα… Αλλά «το ροζ» έλεγε, «είναι για να σου θυμίζει ότι όλα τα μπορείς, ότι πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου, ότι πρέπει να δίνεις σημασία στην πρόληψη κι ότι στην τελική είσαι γυναίκα, άρα είσαι δυνατή κι έχεις από τη φύση σου το χάρισμα να παλεύεις…».
Μας αποκάλυψε και ποιος κρυβόταν πίσω από τη δύναμη της …Η αγαπημένη μητέρα της. …
«Μας έμαθε να διεκδικούμε στη δουλειά, στις σχέσεις, στις φιλίες, στον έρωτα. Μας έμαθε να χαιρόμαστε κάθε λεπτό της ζωής, να αγαπάμε, να έχουμε ένα σπίτι ανοιχτό σε όλους, να είμαστε απλές, προσιτές. Ήταν το στήριγμα για μένα και την αδερφή μου, ήταν το στήριγμα για το σπίτι μας».
«Μας έμαθε ότι στη ζωή δεν φτάνει μόνο να ονειρεύεσαι , τα όνειρα πρέπει να αγωνιστείς να τα κάνεις πράξη . Η μητέρα μου είναι μέσα μου. Είναι η γυναίκα που με εμπνέει και με καθοδηγεί. Μου μιλά και με συμβουλεύει. Έφυγε νωρίς από τη ζωή , αλλά δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά μου».
Ήταν πολύ καλή δασκάλα η Κάκια Γεννηματά. Και συ ΦΩΦΗ εντυπωσιακά άριστη μαθήτρια. Το απέδειξες και στον αγώνα σου της μητρότητας. Θυμάσαι εκείνη τη διαφορετική εξομολόγηση για τον προσωπικό σου αγώνα να γίνεις μητέρα; «Όταν ήμουν 22 χρονών στον πρώτο μου γάμο, μας είπαν ότι δεν θα κάνουμε παιδιά, μας το απέκλεισαν. Είπα ότι δεν το βάζω κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά και ξεκίνησα έναν πάρα πολύ μεγάλο αγώνα που κράτησε 10 χρόνια και τελικά ήρθε η Αιμιλία στη ζωή μας και τα άλλαξε όλα» .Μετά, τα άλλα δύο μου παιδιά ήρθαν φυσιολογικά. Είναι από τα περίεργα που συμβαίνουν στη ζωή».
Για να συνεχίσεις με την άλλη δυνατή εξομολόγηση… «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου». « Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».
… «Με τα παιδιά τόσο μικρά η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Δεν έχασα όμως ποτέ το θάρρος και την αισιοδοξία μου. Δεν το έβαλα κάτω ούτε στιγμή. Πάλεψα σκληρά και σήμερα είμαι εδώ και συνεχίζω να παλεύω γι’ αυτά που αξίζουν στη ζωή. Αυτό που με δίδαξε είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έμαθα να μη χάνω στιγμές. Να απολαμβάνω το σήμερα. Να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να προσβλέπω στο αύριο. Ζω σε ρυθμούς τρέλας στην καθημερινότητά μου, αλλά είναι επιλογή μου».
Και έσφιγγες τις γροθιές και προχωρούσες. Με δύναμη κι αξιοπρέπεια. Ελάχιστοι γνώριζαν την ιδιωτική σου μάχη …ήξεραν μόνο τις δημόσιες πολιτικές σου μάχες. Που να σε προλάβει κάποιος. Τη μια μέρα έδινες ομιλίες , έπαιρνες ανθοδέσμες, έσφιγγες χέρια και την άλλη στο 10ο όροφο του Ευαγγελισμού να βλέπεις το ασημί χρώμα της βελόνας και το πράσινο της χειρουργικής ποδιάς.
Η Φώφη πάλεψε. Μέχρι το τέλος. Το σπίτι της ήταν πάντα ανοικτό για τους φίλους της. Ακούραστη χαμογελαστή κι ευγενική οικοδέσποινα.
Το κορίτσι που όλοι όσοι γνώριζαν αγαπούσαν με την πρώτη ματιά και κέρδιζε τους πάντες με το χαμόγελό του, ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του, κατάφερε να γίνει βουλευτής, να γίνει υπερνομάρχης, να γίνει υφυπουργός Υγείας, αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας.
Τον Ιούνιο του 2015 εξελέγη πανηγυρικά Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Κινήματος. Και το 2017 «νονά» του Κινήματος Αλλαγής.
Τόσα πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο από μια γυναίκα που μοναδικό της όπλο είχε τη θέληση, τις ικανότητές της και το επίθετο Γεννηματά που τίμησε και σεβάστηκε αντάξια.
Η Γεννηματά που τραγουδούσε «λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» γιατί αντιπροσώπευε το μέσα της, η Γεννηματά με την παλικαρίσια ψυχή και το χαμόγελο «έφυγε».
Στην αγαπημένη σου οικογένεια, στα παιδιά σου, στο σύζυγο σου Ανδρέα, στους φίλους, τους συγγενείς, τους συντρόφους σου στον κόσμο που σε αγάπησε, εκφράζω τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Η δυνατή παρακαταθήκη σου είθε να γίνει και δικό μας βίωμα: «Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου». ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…
