Με κλάματα στα ματιά αποχωριστήκαν οι μαμάδες τα παιδιά τους σήμερα πρώτη μέρα στα σχολεία!! Αναμενόμενο συναίσθημα και κάθε χρόνο η ίδια σκέψη. Το άνοιγμα των φτερών σε μια νέα  μικρή κοινωνία, την πρώτη κοινωνία μετά την οικογένεια. Φόβος, ανησυχία, σφίξιμο στην καρδιά για το πόσο γρήγορα θα ανταποκριθεί ο νεοσσός στις νέες αυτές απαιτήσεις…

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Αυτά και άλλα πολλά όμως σε μια ιδεατή κοινωνία.. Στου Πλάτωνα βρε αδερφέ…

Γιατί η σημερινή ημέρα στο νησί, μας βρήκε αγκαλιασμένους παρέα με τα παιδιά μας, να κλαίμε για τη δυσοσμία,  τις εγκαταστάσεις, τα σπασμένα θρανία, τις τρύπιες στέγες… Ναι δε κλαίγαμε για τα «ΚΕΝΑ» των εκπαιδευτικών.. Και τι περιμένετε Μπράβο; Για τα αυτονόητα που για ακόμα μια χρόνια στέκεστε περήφανοι στο βάθρο σας; Από ψηλά η θέα είναι πάντα υπέροχη…

Βέβαια για να σας προλάβω ναι ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι που αντιμετωπίζουμε αυτά τα προβλήματα. Έως πότε όμως;;

Πώς η ψυχή του παιδιού θα αγαπήσει το σχολείο και τα γράμματα; Πώς θα σηκωθεί το πρωί με το κρύο, τις βροχές, τα χιόνια, να μάθει γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα, εάν το σχολείο μοιάζει με ένα στοιχειωμένο κτήριο;

Μας έμεινε το φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ να πηγαίνω στο σχολειό να μαθαίνω γράμματα….

Εκτός κι αν προτιμάτε το δημοτικό μας ποίημα: Ντίλι-ντίλι-ντίλι, ντίλι το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντίλι, ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Από καρδιάς Καλή σχολική χρονιά!