Γράφει ο Κώστας Βέργος

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Με τον Τολστόι δεν γελάει κανείς. Πώς να γελάσεις με την Άννα Καρένινα ή με το Πόλεμος και Ειρήνη; Όταν ο καθηγητής Ξηροπαΐδης, προλογίζοντας την θεατρική διασκευή της σκηνοθέτιδος Κωνσταντίνα Νικολαΐδη του πιο σκοτεινού έργου του Τολστόι, Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς, μίλησε για μια δραματική παράσταση με πολλά κωμικά στοιχεία, δεν έγινε και πολύ πιστευτός. Οι άνθρωποι, είπε, μπροστά στον θάνατο συμπεριφερόμαστε και κωμικά. Είναι έτσι;

Αυτό που, γελώντας και συγκινούμενοι, είδαμε και απολαύσαμε προχθές, από τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Γιώργο Γαλίτη και Θανάση Κουρλαμπά, ήταν η ευρηματικότερη εκδοχή του Τολστόι. Ένας Τολστόι που τώρα γελάει με τα καμώματά του Εγώ μας κάθε φορά που αυτό υποδύεται τον σπουδαίο. Ένας Τολστόι που γελάει τρανταχτά με την πολύ επιτυχημένη διαρκή εναλλαγή ρόλων των δύο ηθοποιών που ελίσσονται σε όλο το υποκριτικό φάσμα της ακραίας επιτήδευσης του αστικού μας καθωσπρεπισμού.

Το υπερανεπτυγμένο Εγώ ενός ανώτατου αξιωματούχου συντρίβεται ξαφνικά από τον αφόρητο σωματικό πόνο μιας ανίατης αρρώστιας και το άμεσο ενδεχόμενο του θανάτου. Όλα αυτά, που ήταν κάποτε ξένα για μένα, τώρα γίνονται η μόνη αλήθεια μου. Πόσο μάταια ήταν, λοιπόν, όλα αυτά που έκανα και πόσο βασάνισα τους δικούς μου ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια για χάρη μιας άπληστης φιλοδοξίας διαρκούς επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης; Τώρα, λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν την τελευταία μου πνοή, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Αυτό το Εγώ είναι που έφταιγε για όλα. Το Εγώ είναι το σκοτάδι. Ο θάνατος είναι το Εγώ. Οι άλλοι γύρω μου το φως και η ζωή. Ας με συγχωρήσουν!

Αυτή η επιτυχημένη παράσταση της Αθήνας μεταφέρθηκε προχθές στην κατάμεστη αίθουσα του Δημοτικού μας Θεάτρου με πρωτοβουλία του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Κέρκυρας και των φίλων του. Μπράβο σε όλους και σε όλες!