Start Media TV | Ράδιο Κέρκυρα 100,1

19 Μαρτίου 2024
12.9 C
Corfu

Η Αληθινή Σημασία της Ημέρας της Νίκης

Διαβάστε ακόμα

The Moscow Times, 9 May 2020

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Dmitry Yakushkin

True Meaning of Victory Day

Once when I was comparing Moscow and St. Petersburg in a column for this newspaper, I wrote that the Russian capital is not as easily understood or straightforward as its northern neighbor and needs a bit of explaining so that a visitor can accept it.

Victory Day celebrations in Russia also require some explanation. Seventy-five years after the war ended, the way the date is commemorated and discussed is unprecedented. This might seem a bit strange from a foreign point of view — after all, we’re dealing with a military event.

But if you start to look for an explanation, it’s not hard to discover why remembrance is so important in Russia. The scale of suffering and terror that the country endured during the war is beyond description. Every single family in the country was affected. Millions didn’t return from the battlefields or perished in concentration camps. Men, women and children lost their homes in cities and villages and had to flee or were killed. Half of the western part of the country lived under Nazi occupation for several years. Devastation was so immense that traces of destruction remained for many decades, long after the war.

But despite the enormity of the battles fought on Russian lands and their profound, long-lasting impact, this part of the war was somehow not common knowledge in the West. There were many reasons for this, but post-war politics were mainly to blame, as well as the firmly established separation of the Soviet Union from the flow of international news. The war on the Eastern Front had slipped into oblivion.

But thanks to some periods of thaw in the Cold War, information broke through. In 1978 Americans produced a legendary 20-episode television series called “The Unknown War” based on the extraordinary documentary footage taken by Soviet film crews during the war and preserved in the archives. The series was all the more powerful because the producers asked Burt Lancaster, a trusted figure, to host it and deliver its message to households across the U.S. I once had a conversation with Oliver Stone, who said the documentary had a great influence on his filmmaking.

Inside Russia, the memory of events has also had its own history – with political fluctuations and ups and downs.

Seventy-five years after the war, controversies about some episodes are not yet resolved. The debates about the beginning of the war and the tragic first months in 1941, the reasons for the unprecedented 900-day siege of Leningrad and on other events still continue, not the least because they are connected with the semiofficial interpretation of Stalin’s role as an “efficient” leader of the country during the war and throughout the years of his rule.

In the 1970s, I worked at a popular newspaper as the war was fading from public attention, eclipsed by other more recent events. Our approach was to write about the war years without great shows of bravado. We tried to use a simple tone when speaking to veterans and portrayed the war from an ordinary soldier’s point of view, not the vision of a general.

We tried to focus on the hardships and enormous personal losses. We looked for stories about duty carried out, the quiet, every-day bravery of men and women who didn’t think of future glory. Ordinary citizens, young and old, most without experience, military training or sufficient weapons, different in their political and religious beliefs, all volunteered to go to the front in a display of unity, with a sense of duty and the determination to defend their homeland.

Sadly, these real soldiers have grown scarce, as more have passed away each year. We had the uncomfortable feeling of time slipping away. We knew that the precious opportunities to hear first-hand accounts of what the country endured during the war were gradually disappearing.

From our parents we inherited the spirit of joy that their families had felt on the very last day of the war. But at the same time, we viewed this special period in May more as a moment of respectful silence and reflection, humbled by the ordeal and human suffering that the older members of our families had gone through. Today some shout “We can do it again!” But in those days the motto was “Never again!” A new war was unthinkable.

The Moscow Times, 9 May 2020

Dmitry Yakushkin

Η Αληθινή Σημασία της Ημέρας της Νίκης

Κάποτε όταν συνέκρινα τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη σε μια στήλη για αυτήν την εφημερίδα, έγραφα ότι η ρωσική πρωτεύουσα δεν είναι τόσο εύκολα κατανοητή όσο ο βόρειος γείτονάς της και χρειάζεται λίγη εξήγηση ώστε ένας επισκέπτης να μπορέσει να την αποδεχτεί.

Οι εορτασμοί της Ημέρας της Νίκης στη Ρωσία απαιτούν επίσης κάποια εξήγηση. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ο τρόπος με τον οποίο εορτάζεται και συζητείται η επέτειος είναι μοναδικός. Αυτό μπορεί να φαίνεται λίγο παράξενο σε ένα ξένο παρατηρητή – στο κάτω-κάτω είναι ένα στρατιωτικό γεγονός.

Αλλά αν αρχίσετε να αναζητάτε μια εξήγηση, δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψετε γιατί αυτή η μνήμη είναι τόσο σημαντική στη Ρωσία. Το μέγεθος της συμφοράς και του τρόμου που υπέστη η χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Κάθε οικογένεια στη χώρα επηρεάστηκε. Εκατομμύρια δεν επέστρεψαν από τα πεδία της μάχης ή χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά έχασαν τα σπίτια τους σε πόλεις και χωριά και έπρεπε να φύγουν ή να χάσουν και την ζωή τους. Το ήμισυ του δυτικού τμήματος της χώρας έζησε υπό ναζιστική κατοχή για αρκετά χρόνια. Η καταστροφή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τα ίχνη της παρέμειναν για πολλές δεκαετίες, πολύ μετά τον πόλεμο.

Ωστόσο, παρά το τεράστιο μέγεθος των μαχών που διεξήχθησαν στα ρωσικά εδάφη και τις βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις τους, αυτό το μέρος του πολέμου δεν ήταν κατά κάποιο τρόπο κοινή γνώση στη Δύση. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτό, αλλά κυρίως φταίει η μεταπολεμική πολιτική, καθώς και ο μόνιμος αποκλεισμός της Σοβιετικής Ένωσης από τη ροή των διεθνών ειδήσεων. Ο πόλεμος στο Ανατολικό Μέτωπο είχε περάσει στην λήθη.

Αλλά χάρη σε μερικές περιόδους τήξης των πάγων στον Ψυχρό Πόλεμο, η πληροφόρηση κατάφερε να περάσει. Το 1978, οι Αμερικανοί παρήγαγαν μια θρυλική τηλεοπτική σειρά 20 επεισοδίων με τίτλο «Ο Άγνωστος Πόλεμος» με βάση τα εξαιρετικά φιλμ-ντοκιμαντέρ που είχαν τραβήξει τα σοβιετικά συνεργεία κατά τη διάρκεια του πολέμου και διατηρήθηκαν στα αρχεία. Η σειρά αποδείχθηκε ακόμη πιο δυνατή, επειδή οι παραγωγοί ζήτησαν από τον Burt Lancaster, ένα αξιόπιστο πρόσωπο, να την παρουσιάσει και να μεταδώσει το μήνυμά της στα νοικοκυριά στις ΗΠΑ. Κάποτε συνομίλησα με τον Oliver Stone, ο οποίος είπε ότι το ντοκιμαντέρ αυτό άκσησε μεγάλη επιρροή στη δική του κινηματογραφική δημιουργία.

Μέσα στη Ρωσία, η μνήμη των γεγονότων είχε επίσης τη δική της ιστορία – με πολιτικές διακυμάνσεις και σκαμπανεβάσματα.

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τον πόλεμο, οι αντιπαραθέσεις σχετικά με ορισμένα επεισόδια δεν έχουν ακόμη επιλυθεί. Οι συζητήσεις σχετικά με την έναρξη του πολέμου και τους τραγικούς πρώτους μήνες του 1941, οι λόγοι για την πρωτοφανή πολιορκία 900 ημερών του Λένινγκραντ και για άλλα γεγονότα συνεχίζονται, κυρίως επειδή συνδέονται με την ημι-επίσημη ερμηνεία του ρόλου του Στάλιν ως «αποτελεσματικού» ηγέτη της χώρας κατά τη διάρκεια του πολέμου και καθ ‘όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του.

Στη δεκαετία του 1970, δούλεψα σε μια δημοφιλή εφημερίδα καθώς ο πόλεμος έφευγε από την προσοχή του κοινού, εξαιτίας άλλων πιο πρόσφατων γεγονότων. Η προσπάθειά μας ήταν να γράψουμε για τα χρόνια του πολέμου χωρίς φανφάρες. Προσπαθούσαμε να χρησιμοποιούμε έναν απλό τόνο όταν μιλούσαμε με βετεράνους και παρουσιάζαμε τον πόλεμο με τα μάτια ενός απλού στρατιώτη, όχι ενός στρατηγού.

Προσπαθούσαμε να εστιάζουμε στις κακουχίες και τις τεράστιες προσωπικές απώλειες. Ψάχναμε για ιστορίες σχετικά με την εκτέλεση του καθήκοντος, την ήρεμη, καθημερινή γενναιότητα ανδρών και γυναικών που δεν σκέφτονταν μελλοντικές δόξες. Οι απλοί πολίτες, νέοι και ηλικιωμένοι, οι περισσότεροι χωρίς εμπειρία, στρατιωτική εκπαίδευση ή επαρκή όπλα, διαφορετικοί στις πολιτικές και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, όλοι προσφέρονταν εθελοντικά να πάνε στο μέτωπο σε μια επίδειξη ενότητας, με αίσθημα καθήκοντος και αποφασιστικότητα για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους .

Δυστυχώς, αυτοί οι πραγματικοί στρατιώτες σπανίζουν, καθώς όλο και περισσότεροι πεθαίνουν κάθε χρόνο. Είχαμε το άβολο συναίσθημα του χρόνου που γλιστράει. Ξέραμε ότι οι πολύτιμες ευκαιρίες να ακούσουμε από πρώτο χέρι μαρτυρίες σχετικά με το τι υπέστη η χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου χάνονταν σιγά-σιγά.

Από τους γονείς μας κληρονομήσαμε το πνεύμα της χαράς που ένιωσαν οι οικογένειές τους την τελευταία ημέρα του πολέμου. Αλλά την ίδια στιγμή, βλέπαμε αυτή την ξεχωριστή περίοδο του Μαΐου περισσότερο ως μια στιγμή σεβασμού, σιωπής και προβληματισμού, ταπεινοί μπροστά στην δοκιμασία και τον πόνο που είχαν περάσει τα μεγαλύτερα μέλη των οικογενειών μας. Σήμερα κάποιοι φωνάζουν «Μπορούμε να το ξανακάνουμε!». Αλλά εκείνες τις μέρες το σύνθημα ήταν «Ποτέ ξανά!». Ένας νέος πόλεμος ήταν αδιανόητος.

 

- Advertisement -spot_img

Τελευταία Νέα

Ακρίβεια: Ο πληθωρισμός «χτυπά» και τα γλυκά – Αυξήσεις έως και 50% μέσα σε ενάμιση χρόνο

«Πικρή» γεύση αφήνουν στους καταναλωτές τα αγαπημένα τους σνακ, που κοστίζουν ολοένα και ακριβότερα τους τελευταίους μήνες. Η σοκολάτα (ακολουθώντας...
- Advertisement -spot_img

Περισσότερες ειδήσεις σαν και αυτές

- Advertisement -spot_img