Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

TURKEY AND THE FUTURE OF EUROPE

In the 1990s the term European Union “troika” was used to represent the three member governments that were the current, past and future-term presidents of the European Council.

With the changes in 2007, it was decided that the European Council would have a president, just like the European Commission, which is like the executive body of the European Union.

In the 1990s whenever there was a serious crisis between Turkey and Europe, especially due to the country’s democratic deficit or some foreign policy issue, like Cyprus, which would take hostage Turkey’s membership process, the troika would intervene to solve the stalemate. There would be meetings between Turkey and the troika at the foreign ministerial levels.

When news got out that the heads of state from Turkey, Germany, Britain and France will meet during the NATO summit in London to discuss the Syrian issue, I recalled the past troika meetings of the 1990s.

The quadrilateral meeting between Turkey and the troika was a platform of dialogue between Turkey and the European Union; whereas the quadrilateral meeting that took place in London is a platform of dialogue between Turkey and the three major powers of Europe.

Turkey’s bid to join the European Union has long been decoupled from its broader relations with Europe, and the London quadrilateral is symbolic of this decoupling. European governments have been avoiding inviting Turkey’s leaders to EU summits, a practice which is now long forgotten.

Addressing burning regional problems at a heads-of-state level within a small group is desirable, especially on an issue like Syria, where the EU member states show different levels of interest. However, it carries the risk of blurring Turkey’s standing as an essential pillar of European security and a potential member of the EU. Instead, it can serve to marginalize Turkey, to put her in the same category with Russia, since some in Europe like to define Turkey and Russia as “the two others.”

It is not an unseen practice to have bilateral or trilateral summit meetings among European leaders to sort out problems. This has not created resentment with other member countries as long as they were kept informed. So, the London summit won’t be an irritant from the perspective of other EU-member countries. But Turkey might ask to include in the future meetings the European Council president, in order not to lose sight of its institutional relations with the EU.

As Turkey has been showing serious signs of deterioration in its economy, remaining anchored with links to European institutions has never been so important.

On the other hand, as we mark the 30th year after the fall of the Berlin wall, which symbolizes the end of the Cold War, the identity crisis sparked by the soul searching within the Trans-Atlantic alliance has seen further deepening as demonstrated by the tensions at NATO’s London summit.

Some continental powers want to reshape Europe’s identity by excluding Turkey, which in their eyes can only be a partner to work with on issues of common interests. It is true that the democratic backsliding that has taken place in the last decade has given ample ammunition for those who believe Turkey does not belong to Europe.

But to rely on a transactional relationship with the assumption that the democratic backsliding in Turkey will continue forever is a clear sign of lack of vision. We are living in an era which has seen the rise of illiberal democracies. Due to various reasons, which the Turkish government would cite as security threats, Turkey has deviated from the track of liberal democracy. But this is temporary, and Turkey has no other option than to get back on that track.

Hürriyet,  5 Dec. 2019

(Hürriyet, η μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη – για τα Τουρκικά δεδομένα – εφημερίδα της Τουρκίας με ημερήσια κυκλοφορία 320.000 φύλλων.)

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

(μετάφραση: Κ. Βέργος)

Κατά τη δεκαετία του 1990, ο όρος “τρόικα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποιήθηκε για να παραστήσει τις τρεις κυβερνήσεις-μέλη που ήταν οι της νυν, παρελθούσας και προσεχούς θητείας πρόεδροι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Με τις αλλαγές το 2007, αποφασίστηκε ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα είχε έναν πρόεδρο, ακριβώς  όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία είναι όπως το εκτελεστικό σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κατά τη δεκαετία του 1990, όποτε υπήρχε μια σοβαρή κρίση μεταξύ Τουρκίας και Ευρώπης, ιδίως λόγω του δημοκρατικού ελλείμματος της χώρας ή κάποιου ζητήματος εξωτερικής πολιτικής, όπως η Κύπρος, η οποία θα κρατούσε όμηρο την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, η τρόικα θα παρενέβαινε για να επιλύσει το αδιέξοδο. Θα υπήρχαν συναντήσεις μεταξύ της Τουρκίας και της τρόικας στα επίπεδα των υπουργείων Εξωτερικών.

Όταν γίνηκαν γνωστά τα νέα ότι οι αρχηγοί κρατών από Τουρκία, Γερμανία, Βρετανία και Γαλλία θα συναντηθούν κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο για να συζητήσουν το Συριακό ζήτημα, ανακάλεσα στην μνήμη μου τις προηγούμενες συναντήσεις της τρόικας της δεκαετίας του 1990.

Η τετραμερής συνάντηση μεταξύ της Τουρκίας και της τρόικας ήταν μια πλατφόρμα διαλόγου μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η τετραμερής συνάντηση που έλαβε χώρα στο Λονδίνο είναι μια πλατφόρμα διαλόγου μεταξύ της Τουρκίας και των τριών μειζόνων δυνάμεων της Ευρώπης.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει από μακρού χρόνου αποσυνδεθεί από τις ευρύτερες σχέσεις της με την Ευρώπη, και η τετραμερής του Λονδίνου είναι συμβολική αυτής της αποσύνδεσης. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφεύγουν να προσκαλούν τους ηγέτες της Τουρκίας σε συνόδους κορυφής της ΕΕ, μια πρακτική που έχει πλέον εδώ και καιρό ξεχασθεί.

Η αντιμετώπιση φλεγόντων περιφερειακών προβλημάτων σε ένα επίπεδο αρχηγών κρατών εντός μιας μικρής ομάδας είναι επιθυμητή, ειδικά επί ενός θέματος όπως η Συρία, όπου τα κράτη-μέλη της ΕΕ δείχνουν διαφορετικά επίπεδα ενδιαφέροντος. Όμως, αυτό ενέχει τον κίνδυνο θολώματος της θέση της Τουρκίας ως ενός ουσιαστικού πυλώνα της Ευρωπαϊκής ασφάλειας και ενός δυνητικού μέλους της ΕΕ. Αντιθέτως, αυτό μπορεί να χρησιμεύσει για να περιθωριοποιήσει την Τουρκία, να την θέσει στην ίδια κατηγορία με τη Ρωσία, καθώς κάποιοι στην Ευρώπη αρέσκονται να ορίζουν την Τουρκία και την Ρωσία ως “τις δύο άλλες”.

Δεν είναι μια άγνωστη πρακτική το να έχεις διμερείς ή τριμερείς συναντήσεις κορυφής μεταξύ Ευρωπαίων ηγετών για την επίλυση προβλημάτων. Αυτό δεν έχει δημιουργήσει δυσαρέσκεια με άλλες χώρες-μέλη καθ’ όσον αυτές τηρούντο ενήμερες. Έτσι, η σύνοδος κορυφής του Λονδίνου δεν θα είναι ενοχλητική από την άποψη άλλων χωρών μελών της ΕΕ. Αλλά η Τουρκία θα μπορούσε να ζητήσει να συμπεριλαμβάνεται στις μελλοντικές συναντήσεις ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με σκοπό να μην χάσει την οπτική επαφή των θεσμικών της σχέσεων με την ΕΕ.

Καθώς η Τουρκία δείχνει σοβαρά σημάδια επιδείνωσης στην οικονομία της, το να παραμένει αγκυροβολημένη με  δεσμούς προς Ευρωπαϊκούς θεσμούς δεν ήταν ποτέ τόσο σημαντικό.

Από την άλλη μεριά, καθώς καταγράφουμε το 30ο έτος μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που συμβολίζει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η κρίση ταυτότητας, πυροδοτηθείσα από την ενδοσκόπηση εντός της Διατλαντικής Συμμαχίας, σημείωσε περαιτέρω βάθεμα, όπως αποδείχθηκε από τις εντάσεις στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο.

Ορισμένες (Ευρωπαϊκές) ηπειρωτικές δυνάμεις θέλουν να αναδιαμορφώσουν την ταυτότητα της Ευρώπης αποκλείοντας την Τουρκία, η οποία στα μάτια τους μπορεί μόνο να είναι ένας εταίρος που θα εργασθεί μαζί του επί θεμάτων κοινών ενδιαφερόντων. Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατική οπισθοδρόμηση που έχει λάβει χώρα την τελευταία δεκαετία έχει δώσει άφθονα πολεμοφόδια σε όσους πιστεύουν ότι η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη.

Ωστόσο το να βασίζεσαι σε μια συναλλακτική σχέση με την υπόθεση ότι η δημοκρατική οπισθοδρόμηση στην Τουρκία θα συνεχισθεί για πάντα είναι ένα καθαρό σημάδι έλλειψης οράματος. Ζούμε σε μια εποχή που έχει δει την άνοδο μη φιλελεύθερων δημοκρατιών. Λόγω διαφόρων λόγων, που η Τουρκική κυβέρνηση θα ανέφερε ως απειλές ασφαλείας, η Τουρκία έχει παρεκκλίνει από την πορεία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αλλά αυτό είναι προσωρινό, και η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει σε αυτή την πορεία.