Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Beppe Severgnini

Italy, Europe’s Coronavirus Lab

MILAN — For some in Italy, dark humor is the way to go, and Milan’s smartphones are busily swapping a Photoshopped image of Leonardo’s Last Supper: no Jesus, no apostles, all of them scared off by coronavirus. The caption? “In Milan, we are a bit out of control right now.”

A great many Italians seem to be confused. Most of us don’t know what to think. Mood swings are obvious around any dinner table. Is coronavirus just a nasty flu, and we are overreacting? Or are we facing a serious epidemic and there are plenty of reasons to be worried?

On Friday I met with friends who run a charming hotel on the hills near Parma; all the bookings from abroad have been cancelled. I drove two of my friends to Linate Airport the next day. Autostrada del Sole and Milan’s beltway, always busy, were almost empty. So did the city airport.

In conversations, scary jokes mix with half-digested scientific data. Virologists — who try to explain what is going on and, more important, what to expect — have become household names. Sometimes they quarrel with one another, adding confusion to the mix.

So Italians are muddled and scared, no wonder. The news media talk about nothing else, and add alarming images to make their point. We see more masks on TV and online than on the streets of Milan — half-deserted streets, with many people staying home. Schools and markets are closed, and many events canceled. The mayor, Beppe Sala, is trying to spur a reaction; a video labeled #Milanononsiferma (Milan Doesn’t Stop) went viral. But it’s going to be a struggle. Many countries are restricting travel to and from Italy, leaving a feeling of isolation that feeds unease.

The numbers of the infected are small, compared to China, where the coronavirus started. In Italy, as of Sunday, 1,694 people had tested positive to the new virus. More than half live in Lombardy. Forty-one have died; their average age is around 80. Six hundred and forty are hospitalized. One hundred and forty are in intensive care. Eighty-three have recovered. Most have shown mild symptoms or none, which makes it more difficult to detect who is infected.

Nonetheless, Northern ltaly was the first place in Europe to spot a sizable outbreak. What can we learn from that? How does a new virus affect a modern European country, with a democratic government and lively public opinion?

Italy’s lifestyle is closer to the rest of Europe’s than those of China or South Korea, which were the first countries to be seriously affected by the virus. Population numbers, density and distances to travel differ as well, as do social norms and health care. How can Italy’s national health service —- widely considered among the world’s best — cope with a potentially enormous number of patients? As of now, the threat has not materialized. To be sure, hospitals in Cremona and Lodi, where many patients are under intensive care, say they can’t take any more. But that is not the norm, as the country strains to avoid having too many people falling sick at the same time.

The spread of coronavirus has revealed an unusually vulnerable Italy. Not only up north, where so far the two hot spots seem to be the only ones. Most Italians have no direct experience of wars or epidemics, so they struggle to find a suitable reaction. The impulsive mood of recent politics seems to have found fertile terrain, putting Italy in the grip of some sort of health populism triggered by fear, alarm and hasty information. Matteo Salvini, the right-wing League’s rabble-rouser leader, even offered to form a government of national emergency (he was ignored).

Italy is not on the verge of collapse. Nevertheless, minimizing what’s happening would be wrong. Ten municipalities around Codogno, a town of 15,000 southeast of Milan, are in lockdown: Nobody can get in or out. The first person in Italy known to have contracted coronavirus was diagnosed by the local hospital, and the government in Rome — together with Lombardy’s, Veneto’s and Emilia- Romagna’s regional authority — decreed exceptional measures to stop the epidemic from spreading: Schools are closed and will stay so for another week. So are markets, cinemas, theaters, churches and museums. Football matches have been canceled. Design Week, which attracts visitors to Milan from around the world, has been postponed from April to June. Public transport is half empty.

For a society like Italy, keeping company with others is better than sedatives, and if you have to do without, you suffer withdrawal symptoms. So there may be furious fallout.

People have stopped shaking hands, let alone greeting each other with a kiss. If you sneeze or cough in public, people jerk away and show genuine alarm. Conversation is monopolized by coronavirus, and in the absence of clear rules, companies and organizations behave randomly. Why are people allowed to squeeze into a supermarket but are kept out of theaters? I am allowed to go to work at Corriere della Sera, in Milan’s central Via Solferino, but an invitation to a television program in the same city was cancelled. You’re from Crema, I was told, and your hometown is a little too close to the lockdown areas. You may not be admitted into Rai TV studios.

Drastic measures without clear explanations have scared the nation. It would be wise to say, over and over, that it is crucial to limit the number of people who can pick up the virus from an infected person; and to do that, for a time, you will have to keep people apart. Moreover, the Italian health system has broadened its testing beyond only people with symptoms who have been in contact with infected coronavirus subjects. As of Sunday, Italy had tested about 20,000 people, many more than France or Germany.

Of course, confusion reigns when a new situation arises, but the last ten days have already transformed Italy into an intriguing political, commercial, social, and psychological laboratory. The first Western country to deal with coronavirus en masse has also spotlighted how sensitive democracies are, even in developed states: their inappropriate initial reaction toward China, a crucial trade partner; the failure to gauge the economic impact; the reluctance of many companies to adopt smart working practices; the lack of solidarity within national borders (on Thursday, the governor of Sicily declared “It would be better if tourists from the North stayed away”). Also, the sudden pressure on the national health service. This is the first epidemic to land on social media, where people can warn, but also scare, one another.

Italy is living in a strange time. Milan, its most energetic city, seems anxious to get back to business as usual, but that won’t be quick, nor easy. The country holds its breath and waits.

Seven centuries ago, Giovanni Boccaccio, a founding father of the Italian language, used the plague (the real one) as inspiration for his masterwork, “The Decameron.” In it, 10 young people take refuge in a country villa to escape contagion, and tell stories to pass the time. Today they would be posting nonsense on Facebook, ramping up fear in folks who are already afraid.

The New York Times, 2 Μαρ 2020

Beppe Severgnini (μετάφραση: Κ. Βέργος)

Ιταλία, Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Κορωνοϊού

ΜΙΛΑΝΟ — Για κάποιους στην Ιταλία το μαύρο χιούμορ είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρουμε και τα smartphones στο Μιλάνο ανταλλάσσουν διαρκώς μια εικόνα του Μυστικού Δείπνου του Νταβίντσι χωρίς Χριστό και Αποστόλους, αφού όλοι τους τρέμουν τον κορωνοϊό. Η λεζάντα; “Στο Μιλάνο, είμαστε κάπως εκτός ελέγχου πια.”

Πάρα πολλοί Ιταλοί φαίνεται να βρίσκονται σε σύγχυση. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε τι να σκεφτούμε. Οι διακυμάνσεις της διάθεσης είναι φανερές γύρω από οποιοδήποτε τραπέζι δείπνου. Είναι ο κορωνοϊός απλά μια άσχημη γρίπη, και αντιδρούμε υπερβολικά; Ή αντιμετωπίζουμε μια σοβαρή επιδημία και υπάρχουν πολλοί λόγοι ανησυχίας;

Την Παρασκευή συναντήθηκα με φίλους που έχουν ένα πανέμορφο ξενοδοχείο στους λόφους κοντά στην Πάρμα. Όλες οι κρατήσεις από το εξωτερικό έχουν ακυρωθεί. Οδήγησα δύο φίλους μου στο αεροδρόμιο Linate την επόμενη μέρα. Η Autostrada del Sole και η εθνική οδός του Μιλάνου, πάντα με κίνηση, ήταν τώρα σχεδόν άδειοι. Το ίδιο και το αεροδρόμιο της πόλης.

Στις συζητήσεις, τα αστεία τρόμου αναμειγνύονται με μισοχωνευμένα επιστημονικά δεδομένα. Γιατροί — που προσπαθούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει και, πιο σημαντικό, τι περιμένουν – έγιναν γνωστά και οικεία ονόματα. Μερικές φορές τσακώνονται μεταξύ τους, προσθέτοντας σύγχυση στο μείγμα.

Έτσι δεν είναι περίεργο ότι οι Ιταλοί είναι μπερδεμένοι και φοβισμένοι. Τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλούν για τίποτα άλλο και προσθέτουν ανησυχητικές εικόνες για να εκφράσουν την άποψή τους. Βλέπουμε περισσότερες μάσκες στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο παρά στους δρόμους του Μιλάνου – μισοερημωμένοι δρόμοι, με πολλούς ανθρώπους να μένουν σπίτι. Σχολεία και αγορές έχουν κλείσει και πολλές εκδηλώσεις έχουν ακυρωθεί. Ο δήμαρχος, Beppe Sala, προσπαθεί να προκαλέσει μια αντίδραση και ένα βίντεο με τίτλο #Milanonsiferma (Το Μιλάνο δεν Σταματά) έγινε viral. Αλλά πρόκειται για ένα αγώνα. Πολλές χώρες περιορίζουν τα ταξίδια από και προς την Ιταλία, αφήνοντας ένα αίσθημα απομόνωσης που προκαλεί ανησυχία.

Οι αριθμοί των προσβεβλημένων είναι μικροί, σε σύγκριση με ατούς της Κίνα, από όπου ξεκίνησε ο κορωνοϊός. Στην Ιταλία, την Κυριακή, 1.694 άνθρωποι βρέθηκαν θετικοί στο νέο ιό. Περισσότεροι από τους μισούς ζουν στη Λομβαρδία. Σαράντα-ένας πέθαναν. Η μέση ηλικία τους είναι περίπου 80. Εξακόσια-σαράντα νοσηλεύονται. Εκατόν-σαράντα βρίσκονται στην εντατική περίθαλψη. Ογδόντα-τρεις έχουν αναρρώσει. Οι περισσότεροι ασθενείς έχουν παρουσιάσει ήπια συμπτώματα ή και κανένα, γεγονός που καθιστά δυσκολότερη την ανίχνευση και τον εντοπισμό αυτού που έχει μολυνθεί.

Παρ’ όλα αυτά, η Βόρεια Ιταλία ήταν το πρώτο μέρος στην Ευρώπη στο οποίο εντοπίσθηκε ένα μεγάλο ξέσπασμα του ιού. Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Πώς ένας νέος ιός επηρεάζει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, με δημοκρατική κυβέρνηση και ζωηρή κοινή γνώμη;

Ο τρόπος ζωής της Ιταλίας είναι πιο κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη σε σύγκριση με αυτόν της Κίνας ή της Νότιας Κορέας, οι οποίες ήταν οι πρώτες χώρες που επλήγησαν σοβαρά από τον ιό. Τα μεγέθη του πληθυσμού, της πυκνότητας και των αποστάσεων για ταξίδια διαφέρουν επίσης, όπως και τα κοινωνικά πρότυπα και η υγειονομική περίθαλψη. Πώς μπορεί η εθνική υπηρεσία υγείας της Ιταλίας — που θεωρείται ευρέως μεταξύ των καλύτερων παγκοσμίως — να αντιμετωπίσει ένα δυνητικά πολύ μεγάλο αριθμό ασθενών; Μέχρι τώρα, η απειλή δεν έχει υλοποιηθεί. Βεβαίως, τα νοσοκομεία στην Cremona και το Lodi, όπου πολλοί ασθενείς βρίσκονται υπό εντατική παρακολούθηση, λένε ότι δεν μπορούν να αντέξουν άλλο. Αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας, καθώς η χώρα προσπαθεί να αποφύγει να αρρωστήσουν ταυτόχρονα πάρα πολλοί άνθρωποι.

Η εξάπλωση του κορωνοϊού αποκάλυψε μια ασυνήθιστα ευάλωτη Ιταλία. Όχι μόνο βόρεια, όπου μέχρι στιγμής τα δύο καυτά σημεία φαίνεται να είναι τα μόνα. Οι περισσότεροι Ιταλοί δεν έχουν άμεση εμπειρία από πολέμους ή επιδημίες, έτσι αγωνίζονται να τηρήσουν μια σωστή στάση. Η παρορμητική διάθεση της πρόσφατης πολιτικής ζωής φαίνεται να έχει βρει πρόσφορο έδαφος, κρατώντας την Ιταλία υπό τον έλεγχο κάποιου είδους λαϊκισμού της υγείας που πυροδοτήθηκε από φόβο, ανησυχία και βιαστικές πληροφορίες. Ο Matteo Salvini, ο δημαγωγός ηγέτης της δεξιάς Λίγκας, προσφέρθηκε ακόμη και να σχηματίσει κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης (και τον αγνόησαν).

Η Ιταλία δεν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Παρ’ όλα αυτά, η υποτίμηση αυτού που πραγματικά συμβαίνει στην χώρα θα ήταν λάθος. Δέκα δήμοι γύρω από το Codogno, πόλη 15.000 κατοίκων, νοτιοανατολικά του Μιλάνου, βρίσκονται σε αποκλεισμό: Κανείς δεν μπορεί να μπει μέσα ή να βγει έξω από την περιοχή. Το πρώτο άτομο στην Ιταλία που έγινε γνωστό ότι μολύνθηκε από τον κορωνοϊό διαγνώστηκε από το τοπικό νοσοκομείο, και η κυβέρνηση στη Ρώμη — σε συνεργασία με τις περιφερειακές αρχές της Λομβαρδίας, του Βένετο και της Εμίλια-Ρομάνια — αποφάσισαν και έλαβαν έκτακτα μέτρα για την αποτροπή της εξάπλωσης της επιδημίας: Τα σχολεία είναι κλειστά και θα παραμείνουν έτσι για άλλη μια εβδομάδα. Το ίδιο και οι αγορές, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, οι εκκλησίες και τα μουσεία. Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες ακυρώθηκαν. Η Εβδομάδα Design, η οποία προσελκύει στο Μιλάνο επισκέπτες από όλο τον κόσμο, μετατέθηκε από τον Απρίλιο στον Ιούνιο. Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι μισοάδειες.

Για μια κοινωνία όπως η Ιταλία, η παρέα με άλλους είναι καλύτερη από τα ηρεμιστικά, και αν πρέπει να την στερηθείς θα υποφέρεις από συμπτώματα στέρησης. Οπότε μπορεί να υπάρξουν ψυχολογικές επιπτώσεις.

Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κάνουν μεταξύ τους χειραψίες, πόσο μάλλον να χαιρετιούνται με ένα φιλί. Αν φτερνιστείτε ή βήξετε δημόσια, οι άνθρωποι τινάζονται και δείχνουν πραγματικό συναγερμό. Η συζήτηση μονοπωλείται από τον κορωνοϊό, και ελλείψει σαφών κανόνων οι εταιρείες και οι οργανισμοί συμπεριφέρονται σπασμωδικά. Γιατί επιτρέπεται στους ανθρώπους να στριμώχνονται σε ένα σούπερ μάρκετ, αλλά δεν τους επιτρέπεται το θέατρο; Μου επιτρέπεται να πάω να εργασθώ στην Corriere della Sera, στην κεντρική Via Solferino του Μιλάνου, αλλά μια πρόσκληση σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα στην ίδια πόλη ακυρώθηκε. Μου είπαν ότι είστε από την Crema, και η γενέτειρά σας είναι πολύ κοντά στις περιοχές που έχουν αποκλεισθεί. Δεν επιτρέπεται να μπείτε στα τηλεοπτικά στούντιο της Rai.

Δραστικά μέτρα χωρίς σαφείς εξηγήσεις έχουν φοβίσει το έθνος. Θα ήταν συνετό να πούμε, ξανά και ξανά, ότι είναι κρίσιμο να περιορισθεί ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να προσβληθούν από τον ιό από ένα μολυσμένο άτομο, και για να το επιτύχει κάποιος αυτό, για κάποιο διάστημα, θα πρέπει να κρατά τους ανθρώπους μακριά. Επιπλέον, το Ιταλικό σύστημα υγείας έχει επεκτείνει τις εξετάσεις και πέρα από τους ανθρώπους  με συμπτώματα της νόσου που έχουν έρθει σε επαφή με άτομα μολυσμένα από τον κορωνοϊό. Από την Κυριακή, η Ιταλία είχε εξετάσει περίπου 20.000 άτομα, πολύ περισσότερα από ό,τι η Γαλλία ή η Γερμανία.

Φυσικά, επικρατεί σύγχυση όταν προκύπτει μια νέα κατάσταση, αλλά οι τελευταίες δέκα ημέρες έχουν ήδη μετατρέψει την Ιταλία σε ένα ενδιαφέρον πολιτικό, εμπορικό, κοινωνικό και ψυχολογικό εργαστήριο. Η πρώτη δυτική χώρα που αντιμετωπίζει μαζικά τον κορωνοϊό έχει επίσης δείξει πόσο ευαίσθητες είναι οι δημοκρατίες, ακόμη και στα ανεπτυγμένα κράτη: η ακατάλληλη αρχική αντίδρασή τους έναντι της Κίνας, κρίσιμου εμπορικού εταίρου, η αδυναμία μέτρησης των οικονομικών επιπτώσεων, η απροθυμία πολλών εταιρειών να υιοθετήσουν έξυπνες πρακτικές εργασίας, η έλλειψη αλληλεγγύης εντός των εθνικών συνόρων (την Πέμπτη, ο κυβερνήτης της Σικελίας δήλωσε ότι “θα ήταν καλύτερα να έμεναν μακριά οι τουρίστες οι προερχόμενοι από τον Βορρά”). Επίσης, η ξαφνική πίεση στην εθνική υπηρεσία υγείας. Αυτή είναι η πρώτη επιδημία που προσγειώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι άνθρωποι μπορούν να προειδοποιήσουν αλλά και να φοβίσουν ο ένας τον άλλο.

Η Ιταλία βιώνει μια παράξενη εποχή. Το Μιλάνο, η πιο ζωντανή πόλη της, ανυπομονεί να επιστρέψει στις γνωστές δουλειές του, αλλά αυτό δεν θα γίνει σύντομα, ούτε εύκολα. Η χώρα κρατά την ανάσα της και περιμένει.

Πριν από επτά αιώνες, ο Βοκάκιος, ένας από τους πατέρες της ιταλικής γλώσσας, χρησιμοποίησε την πανούκλα (την πραγματική πανούκλα) ως έμπνευση για το αριστούργημά του, “Το Δεκαήμερον”. Σε αυτό, 10 νέοι άνθρωποι καταφεύγουν σε μια επαρχιακή βίλα για να ξεφύγουν από τη μεταδοτική ασθένεια, και λένε ιστορίες για να περάσουν την ώρα τους. Σήμερα θα αναρτούσαν ανοησίες στο Facebook, επιτείνοντας τον φόβο σε ανθρώπους που είναι ήδη φοβισμένοι.