Ζούμε αλήθεια σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, ίσων αντιμετωπίσεων, ίσης ζωής;
Ακολουθήστε το Start Media στο Google News!
Πάει καιρός τώρα που το θέμα της υγιεινής έχει μονοπωλήσει την ανησυχία μας καθώς όλη η κοινωνία παραληρεί σκεπτόμενη, πώς μπορεί να εξομαλυνθεί η κατάσταση του «σύγχρονου» και καθόλου καλαίσθητου σκουπιδιού. Πεζοδρόμια και δρόμοι έχουν κατακλυστεί μήνες τώρα από το σκουπίδι. Όλοι και δικαιολογημένα αγωνιούμε ενώνουμε τις δυνάμεις μας με ποικίλες διαμαρτυρίες αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Κάπως έτσι και μη μπορώντας μια μέρα να διασχίσω το πεζοδρόμιο εξαιτίας του σκουπιδιού αλλά έχοντας πάντα την επιλογή του ελιγμού προβληματίστηκα για τους ανθρώπους εκείνους που μοναδικοί όπως είναι – ο καθένας από μας είναι μοναδικός- αλλά συνάμα με την διαφορετικότητα της ευλυγισίας θα έμεναν εγκλωβισμένοι, ανήμποροι ζητώντας απελπισμένα για βοήθεια.
Αναφέρομαι στα άτομα των ευπαθών ομάδων, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ηλικιωμένοι, μωρομάνες με καρότσια, άτομα με κινητικές ιδιαιτερότητες. Αλήθεια στη σύγχρονη αυτή κοινωνία όπως θέλουμε να λέμε έχουμε όλοι ίση αντιμετώπιση;
Μπορεί ένας τυφλός να κινηθεί άφοβα στην πόλη μας; Μπορεί ένας κωφάλαλος να εξυπηρετηθεί χωρίς να τον σχολιάσουν; Μπορεί ένας νέος σε αναπηρικό αμαξίδιο να πιει έναν καφέ με την παρέα του;
Όχι! Δεν μπορεί… Τα σχόλια της σύγχρονης κοινωνίας: Να μείνει σπίτι του αφού δεν μπορεί! Κι όμως… Μπορεί ! Νιώθει όμορφα με την ιδιαιτερότητα του.. Εσύ; Μήπως φοβάσαι να τον αποδεχθείς; Είναι το ίδιο άνθρωπος όπως κι εσύ ή μήπως εσύ είσαι μισάνθρωπος; Νομίζω πως η άποψη περί κανονικότητας είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει σαν κοινωνία. Η περιορισμένη συμμετοχή των ατόμων αυτών στα κοινά είναι λάθος δικό μας των «κανονικών», δεν θέλουν τον οίκτο μας αλλά την αλληλεγγύη μας. Τα λόγια για αντισταθμιστικά έργα που θα απαλύνουν τους «άμοιρους» εκείνους είναι τα ίδια έργα που θέλουμε όλοι για τον τόπο μας. Πεζοδρόμια, διαβάσεις, φανάρια, ευρύχωροι χώροι αναψυχής… Τι όχι;
Ό,τι αποκλίνει από μας δεν είναι συνώνυμο της δυστυχίας ή του οίκτου. Η θέληση τους για ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη θέλοντας να αποδείξουν πως είναι ίδιοι με μας και όχι ελέφαντες.
Δυστυχώς, η ετερότητα έχει φυτευτεί και προβάλει τις πιο αυστηρές πτυχές του ρατσισμού.
Καιρός νομίζω ο καθένας από μας να πάψει να φοβάται το διαφορετικό. Να πάψει ο κοινωνικός αποκλεισμός και να γίνουμε πιο δεκτικοί και ανθρώπινοι…
