Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας έχει θυροκολλήσει ανακοίνωση πλήρους αναστολής της λειτουργίας του, διότι δεν έχει άδεια πυρασφάλειας, ενώ χρειάζεται και εκτεταμένες παρεμβάσεις συντήρησης. Ωστόσο, με εντολή Δημάρχου, οι πύλες του θεάτρου ανοίγουν και καλούν τους Κερκυραίους να παρακολουθήσουν προγραμματισμένες πολιτιστικές και προεκλογικές εκδηλώσεις.
Ακολουθήστε το Start Media στο Google News!
«Με εντολή Δημάρχου» παραγκωνίζονται επιδεικτικά όλες οι θεσμικές απαιτήσεις που οδήγησαν, αρχικά, στην αναστολή της λειτουργίας του.
«Με εντολή Δημάρχου» καλούνται οι Κερκυραίοι να μπουν σε έναν χώρο που ΔΕΝ έχει άδεια πυρασφάλειας, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται κανείς σε περίπτωση ατυχήματος ποιος θα έχει την ευθύνη; Εάν την ευθύνη την έχει ατομικά ο καθένας που θα μπαίνει μέσα, αφού η αναστολή της λειτουργίας του χώρου έχει κοινοποιηθεί, τότε πρέπει ο κάθε πολίτης να ενημερώνεται στην είσοδο ότι μπαίνει στον χώρο με δική του ευθύνη.
Με βάση την αρχή της ισονομίας αντίστοιχη ευχέρεια θα έπρεπε να είχε κάθε πολίτης για να μπει στον χώρο μιας οποιασδήποτε ιδιωτικής επιχείρησης, η οποία δε θα πληρούσε τις τυπικές θεσμικές προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να μπαίνει σε ένα εστιατόριο που θα είχε ανακοινώσει ότι δε διαθέτει άδεια υγειονομικού, σε χώρο νυχτερινής διασκέδασης που θα είχε ανακοινώσει ότι δε διαθέτει άδεια πυρασφάλειας κτλ.
Από πότε ο κάθε Δήμαρχος ή πολίτης έχει την ευχέρεια να κρίνει τους όρους λειτουργίας δημόσιων χώρων; Με ποια κριτήρια, με ποια έννοια κοινού συμφέροντος, με ποια αίσθηση επείγοντος ο Δήμαρχος αδιαφορεί για νομικές και θεσμικές απαιτήσεις;
Τι σημαίνει ακριβώς, με νομικούς και ασφαλιστικούς όρους η φράση «Με εντολή Δημάρχου»; Εάν συμβεί κάποιο ατύχημα θα είναι υπόλογος ο Δήμαρχος προσωπικά και θα αναλάβει και κάθε αποζημίωση;
Το άτοπο της υπόθεσης καθίσταται αυταπόδεικτο. Αντίστοιχα προφανείς καθίστανται οι προθέσεις του Δημάρχου αλλά και των υποψήφιων Δημάρχων να μη διαταραχθεί η καθημερινότητα του κερκυραϊκού λαού από τη θεσμική υστέρηση, αλλά ούτε και το προεκλογικό τους πρόγραμμά. Νοιάζονται να προσελκύσουν τον ψηφοφόρο, αλλά δεν νοιάζονται να τον προστατεύσουν. Παρακάμπτουν θεσμούς που οφείλουν να υπηρετούν, ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι οι προεκλογικές τους υποσχέσεις θα είναι κούφιες.
Ας αναρωτηθούμε εάν θέλουμε, εμείς και τα παιδιά μας, να συνεχίσουμε να ζούμε με κούφιες υποσχέσεις, από κούφιες τοπικές αρχές σε μια, εν τέλει, κούφια Κέρκυρα.
