Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

New York Times,  4 Dec. 2019

I FEEL WEIRD LYING ABOUT SANTA CLAUS

Katherine Zoepf

One December day, around the time I turned 5, my mother sat me down and gently informed me that there was no Santa Claus; she’d decided to become a Jehovah’s Witness, she explained, and we wouldn’t be celebrating Christmas anymore. I don’t recall being especially troubled by this bombshell at the time, and skipping out on holiday celebrations became my childhood norm.

But as a new parent, many Decembers later, I found myself thinking about my mom’s revelation constantly. Christmas was approaching and, though I’d imagined celebrating with my own kids, I was at a loss. I had no family traditions to fall back on. How exactly were you supposed to do Santa Claus?

What precisely were you supposed to tell kids about the big man in red, and when? Did Santa bring all the toys, or just the really big statement presents? I spent hours perusing handmade ornaments. If I ordered those adorable, extortionately-priced needle-felted Christmas mice, would I feel like the kind of mother who intuitively understood how to spin a web of comfort and joy? Or would it be obvious to my kids that I was just making it all up as we went?

I spoke to Kerri Dean, a Ph.D. candidate, whose research focuses on the cultural and social history of Christmas, who suggested that the holiday has become a symbolic expression of the kind of childhood we want to give our kids.

“Christmas as we celebrate it now is a relatively new tradition,” Dean told me. “It really only goes back to the early 19th century. The Victorians were very concerned with child safety, with the new middle-class ideal of domesticity, and Christmas became part of the way they imagined an ideal childhood.”

And according to Jacqueline Woolley, a professor of developmental psychology at the University of Texas who studies young children’s understanding of fantasy and reality, my Santa ambivalence isn’t so unusual, either.

“There is something quite uncomfortable for many parents about conspiring to encourage kids in their belief in Santa,” Dr. Woolley told me in a phone interview. “We provide them with fake evidence. It feels a little weird because we don’t do that with other kinds of imaginary entities. If a child has an imaginary friend, for example, we don’t try to get the child to believe more.”

Having come late to the holiday party, I worried that I’d botched the fake evidence thing with my older child: It hadn’t occurred to me that when your kid started having doubts, you could start making fake reindeer prints, and when she’d first expressed cautious skepticism about Santa’s existence, I’d quickly confessed.

But as Alison Gopnik, a professor of psychology at the University of California, Berkeley, suggested to me recently, learning the truth may not diminish children’s feeling of magic as much as many parents fear.

“Young children have this ability to know that something is mythical, but yet experience it vividly at the same time,” Dr. Gopnik said. “They recognize that fantasy and reality are different worlds, but they think the border between them might be porous. Even when kids in some sense believe in Santa Claus, they recognize that he’s in this separate category.”

Nowadays my daughter and I happily conspire together to keep the dream alive for her younger brother. As the kids have grown, our Christmas traditions have come to feel more natural to me, and I hope my children find them comforting enough to pick them up and shape them to fit their own families one day.

ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΝΑ ΛΕΩ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ

Katherine Zoepf

(μετάφραση: Κ. Βέργος)

Μια μέρα του Δεκεμβρίου, περίπου την χρονιά που έγινα 5 ετών, η μητέρα μου με κάθισε κάτω και ήρεμα με πληροφόρησε ότι δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης. Είχε αποφασίσει να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, εξήγησε, και δεν θα γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα πλέον. Δεν θυμάμαι να ανησύχησα ιδιαίτερα από αυτόν τον βομβαρδισμό εκείνη την εποχή, και η παράλειψη των εορτασμών έγινε ο κανόνας μου της παιδικής ηλικίας.

Αλλά ως νέος γονιός, πολλούς Δεκέμβριους αργότερα, βρήκα τον εαυτό μου να σκέφτεται την αποκάλυψη της μαμάς μου διαρκώς. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και, αν και είχα φαντασθεί να τα γιορτάζω με τα δικά μου παιδιά, τα είχα χαμένα. Δεν είχα καμία οικογενειακή παράδοση για να στηριχθώ. Πώς ακριβώς, υποτίθεται, θα έκανες τον Άγιο Βασίλη;

Τι ακριβώς, υποτίθεται, θα έλεγες στα παιδιά για τον μεγαλόσωμο άνδρα με τα κόκκινα, και πότε; Έφερε ο Άγιος Βασίλης όλα τα παιχνίδια, ή μόνο τα πράγματι μεγάλα δώρα; Πέρασα ώρες μελετώντας προσεκτικά χειροποίητα στολίδια. Αν παρήγγειλα αυτά τα αξιολάτρευτα, υπερβολικά τιμολογημένα κεντημένα υφασμάτινα Χριστουγεννιάτικα ποντίκια, θα ένιωθα σαν το είδος της μητέρας που διαισθητικά καταλάβαινε πώς γνέθει έναν ιστό άνεσης και χαράς; Ή θα ήταν φανερό στα παιδιά μου ότι τα έφτιαχνα όλα αυτά όπως αυτό ερχόταν;

Μίλησα με τον Κέρι Ντιν, διδακτορικό υποψήφιο, του οποίου η έρευνα επικεντρώνεται στην πολιτιστική και κοινωνική ιστορία των Χριστουγέννων, ο οποίος ανέφερε ότι η γιορτή έχει γίνει μια συμβολική έκφραση του είδους της παιδικής ηλικίας που εμείς θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας.

«Τα Χριστούγεννα, όπως τα γιορτάζουμε τώρα, είναι μια σχετικά νέα παράδοση», μου είπε ο Ντιν. «Πράγματι, πάει πίσω μόνο στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι Βικτωριανοί ενδιαφέρονταν πολύ για την ασφάλεια του παιδιού, με το νέο ιδεώδες της μεσαίας τάξης για την οικιακή ζωή, και τα Χριστούγεννα έγιναν μέρος του τρόπου με τον οποίο φαντάζονταν μια ιδανική παιδική ηλικία.»

Και σύμφωνα με την Jacqueline Woolley, μια καθηγήτρια ανάπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, η οποία μελετά την κατανόηση της φαντασίας και της πραγματικότητας από μικρά παιδιά, η αμφιθυμία μου για τον Άγιο Βασίλη δεν είναι τόσο ασυνήθιστη.

«Υπάρχει κάτι αρκετά άβολο για πολλούς γονείς γύρω από την συνωμοσία να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να πιστέψουν στον Άγιο Βασίλη», μου είπε η Δρ. Γούλλεϊ σε μια τηλεφωνική συνέντευξη. «Προσφέρουμε σ’ αυτά πλαστές αποδείξεις. Φαίνεται λίγο παράξενο, διότι δεν το κάνουμε αυτό με άλλα είδη φανταστικών οντοτήτων. Αν ένα παιδί έχει έναν φανταστικό φίλο, για παράδειγμα, εμείς δεν προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να πιστέψει περισσότερο.»

Έχοντας προσχωρήσει αργά στο πάρτι των γιορτών, ανησυχούσα ότι είχα χαλάσει τα πλαστά αποδεικτικά στοιχεία με το μεγαλύτερο παιδί μου: Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι όταν το παιδί σας θα άρχιζε να έχει αμφιβολίες, εσείς θα μπορούσατε να αρχίσετε να φτιάχνετε πλαστά σχέδια ταράνδων, και όταν για πρώτη φορά εξέφρασε επιφυλακτικό σκεπτικισμό γύρω από τον Άγιο  Βασίλη, εγώ αμέσως ομολόγησα.

Αλλά, όπως η Άλισον Γκόπνικ, μια καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Μπέρκλεϊ, μου ανέφερε πρόσφατα, η γνώση της αλήθειας δεν μπορεί να μειώσει το αίσθημα μαγείας των παιδιών τόσο όσο πολλοί γονείς φοβούνται.

«Τα μικρά παιδιά έχουν αυτή την ικανότητα να γνωρίζουν ότι κάτι είναι μυθικό, ωστόσο το βιώνουν ταυτόχρονα ζωντανά», είπε η Δρ. Γκόπνικ. «Αναγνωρίζουν ότι η φαντασία και η πραγματικότητα είναι διαφορετικοί κόσμοι, αλλά νομίζουν ότι το σύνορο μεταξύ τους θα μπορούσε να είναι πορώδες. Ακόμα και όταν τα παιδιά κατά κάποιο τρόπο πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη, αναγνωρίζουν ότι αυτός ανήκει σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία.»

Σήμερα η κόρη μου κι εγώ με χαρά συνωμοτούμε μαζί για να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό για τον μικρότερο αδερφό της. Καθώς τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, οι χριστουγεννιάτικες παραδόσεις μας έχουν γίνει πιο φυσικές για μένα, και ελπίζω τα παιδιά μου να τις βρίσκουν αρκετά απολαυστικές για να τις συνεχίσουν και να τις διαμορφώσουν ώστε να ταιριάζουν στις οικογένειές τους μια μέρα.