Με ανακοίνωσή του ο Αλέξανδρος Αλεξάκης αναφορικά για τον Κώστα Γεωργάκη. Στην ανακοίνωση αναφέρει:

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου του 1970 στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας έμελλε να γραφτεί το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του Κώστα Γεωργάκη . Ο νεαρός Κερκυραίος φοιτητής, μόλις στα 22 του χρόνια αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, με τρόπο βασανιστικό, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να διατρανώσει το μήνυμα της Ελευθερίας και ολόκληρη η Ευρώπη να γίνει κοινωνός της ζοφερής πραγματικότητας που βίωνε η χώρα μας στα χρόνια της Χούντας.

Ο Κώστας Γεωργάκης  είχε ταχθεί εναντίον των πρακτικών της Χούντας και παρόλο που γνώριζε για τις πιέσεις που δεχόταν η οικογένεια του στην Κέρκυρα, από κύκλους του καθεστώτος,  δεν δίστασε ποτέ να αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση. Όμως πάλευε συνεχώς μέσα του με την πιθανότητα ένας δικός του άνθρωπος να διατρέξει κίνδυνο και να βρεθεί στο στόχαστρο της χούντας, εξαιτίας των δικών πεποιθήσεων. Το περιστατικό του θανάτου του αποσιωπήθηκε από την Χούντα, όμως η αίσθηση που προκάλεσε στην διεθνή κοινότητα ήταν μεγάλη.

«Συγχώρεσε με γι’ αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος (…) Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο .Η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία».

Αυτές ίσως ήταν οι τελευταίες σκέψεις του Κώστα Γεωργάκη, τις οποίες αποτύπωσε γραπτώς στην στερνή επικοινωνία που είχε με την οικογένεια του.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία του Κώστα Γεωργάκη μέσα από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»:

Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

Οφείλουμε μνήμη και τιμή στην αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη, που έγινε σύμβολο της δίψας για ελευθερία.

Ένας χαρισματικός νέος άνθρωπος που μπορεί το κορμί του να έγινε στάχτη, όμως το φώς του πνεύματος και της ψυχής του θα διαχέεται άπλετο για να καθοδηγεί και να εμπνέει.