Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Charlotte Summers

How did scientists tackle Covid so quickly? Τhey pulled together.

From observational studies to rapid development of vaccines, knowledge-sharing was a key feature of science in 2020.

The raw numbers around Covid-19 are simply incredible when you consider that this was a disease almost no one had heard of in Dec. 2019. At the time of writing, this year about 240,000 people in the UK have been admitted to hospital with Covid-19, and more than 70,000 people have had Covid-19 listed as a cause of death on their death certificate.

I began 2020 anxious about the reports emerging from Wuhan: they seemed to imply an asymptomatic transmission of a respiratory pathogen that was serious enough to put sufferers into intensive care units. I am a clinical academic with specialist training in respiratory and intensive care medicine; I also lead a research program that focuses on the lung inflammation caused respiratory infections – to me, and others, what was being reported looked like serious trouble.

In response to the emergence of Sars-CoV-2, a World Health Organization clinical characterisation study was activated on 17 Jan. 2020, in time for the first wave of patients with Covid-19 being admitted to hospitals in England and Wales. This observational study of patients was first established in 2013 to ensure the necessary infrastructure would be available to learn about rapidly spreading novel respiratory infections when needed. The first confirmed patient with Covid-19 in the UK was reported on 31 Jan. 2020.

By early February, it was clear there was a serious problem. We held our first multidisciplinary meeting to discuss how we would manage the emerging threat, with colleagues from public health, virology, microbiology and others on 12 February. At this point there had been 10 reported cases of Sars-CoV-2 in the UK.

Things progressed rapidly, and March was a frantic month for the UK response to the emerging pandemic. There was concern that the situation may become so bad that the UK would run out of vital equipment such as mechanical ventilators, resulting in the government launching the Ventilator Challenge, to seek out, approve and manufacture the apparatus from a wide variety of sources. Since then, more than 20,000 people have participated to help us understand which therapies work for hospitalised patients with Covid-19 – a phenomenal achievement.

By April we were at the peak of wave-one of the pandemic, and ICUs in many areas were under significant strain. On 12 April, there were 3,301 people with Covid-19 requiring mechanical ventilation in the UK. Βy August this number had reduced to fewer than 70. Βy the end of October, it had once again climbed above 1,000, where it has remained, and currently shows little sign of abating.

Something in particular I have learned this year: prior to 2020, I had never written a newspaper article, appeared on TV, or even spoken to a journalist about my work. I am embarrassed to admit, I had failed to appreciate the importance of communicating science to a wider audience. The torrent of noise and misinformation during the pandemic changed my view, and persuaded me to begin trying to these explain issues more clearly. It is not always easy to grasp, but we need to plainly state why specialist healthcare staff (and not bed) availability matters, and why we need both therapies and vaccines for Covid-19 to be available to everyone.

This year has also reinforced my view that to build global, national and local healthcare resilience requires long-term commitment and planning. For the NHS, this means we need to ensure we have the appropriate specialist staff, equipment and other infrastructure to cope with the storms that we may face – with the coronavirus and beyond. No one can honestly say the UK has sailed through 2020 without having to make hard choices and compromises – the impact of the pandemic on the provision of healthcare for people with non-Covid conditions has been, and continues to be, significant. On many occasions this year, clinicians, patients, families, policymakers and politicians have all faced having to choose the least bad option under difficult circumstances. I am convinced that preparedness, flexibility and a commitment to collaboration are what is needed to weather the storms that we may face in the coming months and years.

Charlotte Summers (μετάφραση: Κ. Βέργος)

Πώς οι επιστήμονες αντιμετώπισαν το Covid τόσο γρήγορα; Ενώθηκαν όλοι μαζί.

Από τις μελέτες παρατήρησης έως την ταχεία ανάπτυξη εμβολίων, η ανταλλαγή γνώσεων ήταν ένα χαρακτηριστικό κλειδί της επιστήμης το 2020.

Οι βασικοί αριθμοί γύρω από το Covid-19 είναι απλώς απίστευτοι όταν σκεφθείτε ότι αυτή ήταν μια ασθένεια που σχεδόν κανείς δεν είχε ακούσει τον Δεκέμβριο του 2019. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτή την χρονιά περίπου 240.000 άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο εισήχθησαν στο νοσοκομείο με Covid- 19, και περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι έχουν καταχωρηθεί με Covid-19 ως αιτία θανάτου στο πιστοποιητικό θανάτου τους.

Ξεκίνησα το 2020 ανήσυχη για τις αναφορές που έρχονταν από το Wuhan: φαίνονταν να υπονοούν μια ασυμπτωματική μετάδοση ενός αναπνευστικού παθογόνου που ήταν αρκετά σοβαρό για να οδηγεί τους πάσχοντες σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Είμαι μια κλινική ακαδημαϊκός με εξειδικευμένη εκπαίδευση στην ιατρική αναπνευστικής και εντατικής φροντίδας. Επίσης, διευθύνω ένα ερευνητικό πρόγραμμα που εστιάζει στις αναπνευστικές λοιμώξεις που προκαλούνται από πνευμονική φλεγμονή – σε μένα και σε άλλους αυτό που αναφερόταν έμοιαζε με σοβαρό πρόβλημα.

Σε απάντηση στην εμφάνιση του Sars-CoV-2, μια μελέτη κλινικού χαρακτήρα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ενεργοποιήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2020, εγκαίρως για το πρώτο κύμα ασθενών με Covid-19 που εισάγονταν σε νοσοκομεία στην Αγγλία και την Ουαλία. Αυτή η παρατηρησιακή μελέτη των ασθενών για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε το 2013 για να εξασφαλίσει ότι η απαραίτητη υποδομή θα ήταν διαθέσιμη για να πληροφορούμεθα σχετικά με την ταχεία εξάπλωση νέων αναπνευστικών λοιμώξεων όταν χρειάζεται. Ο πρώτος επιβεβαιωμένος ασθενής με Covid-19 στο Ηνωμένο Βασίλειο αναφέρθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2020.

Στις αρχές Φεβρουαρίου, ήταν σαφές ότι υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Πραγματοποιήσαμε την πρώτη μας πολυεπιστημονική συνάντηση για να συζητήσουμε πώς θα διαχειριστούμε την αναδυόμενη απειλή, με συναδέλφους από τη δημόσια υγεία, την ιολογία, τη μικροβιολογία και άλλους στις 12 Φεβρουαρίου. Σε αυτό το σημείο υπήρχαν 10 αναφερόμενες περιπτώσεις Sars-CoV-2 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα και ο Μάρτιος ήταν ένας φρενήρης μήνας για την ανταπόκριση του Ηνωμένου Βασιλείου στην αναδυόμενη πανδημία. Υπήρχε ανησυχία ότι η κατάσταση μπορούσε να γίνει τόσο κακή, ώστε το Ηνωμένο Βασίλειο να εξαντλείτο από ζωτικό εξοπλισμό, όπως μηχανικούς αναπνευστήρες, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να ξεκινήσει το Ventilator Challenge, για να αναζητήσει, εγκρίνει και κατασκευάσει τη συσκευή από μια ευρεία ποικιλία πηγών. Έκτοτε, περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι έχουν συμμετάσχει για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ποιες θεραπείες λειτουργούν για τους νοσοκομειακούς ασθενείς με Covid-19 – ένα φανταστικό επίτευγμα.

Κατά τον Απρίλιο ήμασταν στο αποκορύφωμα του πρώτου κύματος της πανδημίας, και οι ΜΕΘ σε πολλές περιοχές βρίσκονταν κάτω από σημαντική πίεση. Στις 12 Απριλίου, υπήρχαν 3.301 άνθρωποι με Covid-19 που απαιτούσαν μηχανική υποστήριξη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τον Αύγουστο ο αριθμός αυτός είχε μειωθεί σε λιγότερους από 70. Κατά τα τέλη Οκτωβρίου, είχε για άλλη μια φορά σκαρφαλώσει πάνω από 1.000, όπου παρέμεινε, και προς το παρόν δείχνει ελάχιστα σημάδια μείωσης.

Κάτι ειδικά έχω μάθει φέτος: πριν από το 2020, δεν είχα ποτέ γράψει ένα άρθρο εφημερίδας, εμφανισθεί στην τηλεόραση, ή έστω μιλήσει σε δημοσιογράφο για τη δουλειά μου. Ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι απέτυχα να εκτιμήσω τη σημασία της επικοινωνίας της επιστήμης σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο χείμαρρος του θορύβου και της παραπληροφόρησης κατά τη διάρκεια της πανδημίας άλλαξε την άποψή μου και με έπεισε να αρχίσω να προσπαθώ να εξηγήσω αυτά τα ζητήματα με μεγαλύτερη σαφήνεια. Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβουμε, αλλά πρέπει καθαρά να δηλώσουμε γιατί η διαθεσιμότητα του εξειδικευμένου προσωπικού υγειονομικής περίθαλψης (και όχι του κρεβατιού) έχει σημασία και γιατί χρειαζόμαστε θεραπείες όσο εμβόλια για το Covid-19 να είναι διαθέσιμα σε όλους.

Αυτή η χρονιά επίσης ενίσχυσε την άποψή μου ότι το να οικοδομήσουμε παγκόσμια, εθνική και τοπική ανθεκτικότητα της υγειονομικής περίθαλψης απαιτεί μακροπρόθεσμη δέσμευση και σχεδιασμό. Για το ΕΣΥ, αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη να εξασφαλίσουμε ότι έχουμε το κατάλληλο εξειδικευμένο προσωπικό, εξοπλισμό και άλλες υποδομές για να διαχειριστούμε τις καταιγίδες που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε – με τον κορωνοϊό και πέραν αυτού. Κανείς δεν μπορεί ειλικρινά να πει ότι το ΗΒ διάνυσε το 2020 χωρίς να πρέπει να κάνει σκληρές επιλογές και συμβιβασμούς – ο αντίκτυπος της πανδημίας στην παροχή υγειονομικής φροντίδας σε άτομα με μη-Covid καταστάσεις ήταν, και συνεχίζει να είναι, σημαντικός. Σε πολλές περιπτώσεις φέτος, κλινικοί γιατροί, ασθενείς, οικογένειες, υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και πολιτικοί αντιμετώπισαν όλοι το ότι είχαν να επιλέξουν την λιγότερο κακή επιλογή κάτω από δύσκολες συνθήκες. Είμαι πεπεισμένη ότι ετοιμότητα, ευελιξία και μια δέσμευση για συνεργασία είναι ό,τι απαιτείται για να αντεπεξέλθουμε στις καταιγίδες που μπορεί να αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες και χρόνια.