Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Ιούλιος του 1974 σφραγίστηκε από ιστορικά γεγονότα που προκαλούν ακόμη και σήμερα πολλά ερωτηματικά, αλλά και απέραντη θλίψη για τις χιλιάδες νεκρών και αγνοουμένων.
Ακολουθήστε το Start Media στο Google News!
Η σκοτεινή επιχείρηση της χούντας των συνταγματαρχών, όχι απλά για την ανατροπή, αλλά για την δολοφονία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με πρωτεργάτη τον Δημήτριο Ιωαννίδη ήταν η απαρχή της θυσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, που της κόστισε εδάφη και ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να επέλθει λίγες μόλις ημέρες αργότερα η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα με το ιστορικό δημοψήφισμα και την αλλαγή τελικά του πολιτεύματος.
Είναι βέβαιο πως η πένα του ιστορικού της εποχής εκείνης, δούλευε ασταμάτητα, προκειμένου να καταγράψει τις πυρετώδεις και συνάμα δραματικές εξελίξεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Η χούντα σαφώς υπονόμευσε το όραμα του Μακαρίου για την πλήρη ανεξαρτησία της Κύπρου και όχι απλώς την προσάρτηση της στην Ελλάδα, κάτι που ποτέ δεν ικανοποίησε την υστεροβουλία της φασιστικής αυτής μερίδας.
Ωστόσο ακόμη και ο πιο νοσηρός νους δεν θα σκεφτόταν πώς με την απόπειρα ανατροπής του Μακαρίου, και τις αναταραχές που προκλήθηκαν στο εσωτερικό της χώρας, θα έστρωναν το χαλί στην Τουρκία να υλοποιήσει την πολυπόθητη απόβαση με τις ολέθριες εξελίξεις για την κυπριακή πλευρά, ενώ ζώντες, νεκροί και αγνοούμενοι σαράντα έξι χρόνια μετά, αναζητούν δικαίωση.
Η χούντα έπαιξε ουσιαστικά το τελευταίο της χαρτί, ενώ κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια εάν η ανατροπή Μακαρίου ήταν υποκινούμενη από άλλες δυνάμεις ή εάν υπόκειτο τελικά στην φρενίτιδα της εξουσίας που είχε κυριεύσει τους πρωταγωνιστές της χούντας, οι οποίοι αναγκάστηκαν αυτοβούλως ή και πάλι εκτελώντας οδηγίες να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς της χώρας, με την έλευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος από τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου ορκίζεται πρωθυπουργός.
Και ενώ η Κύπρος θρηνούσε ματωμένη και ακρωτηριασμένη, μιας και η βοήθεια με την περίφημη επιστράτευση για την αποστολή δυνάμεων καταστολής της τουρκικής εισβολής κατέδειξε πως η επταετία της χούντας αποδιοργάνωσε πλήρως τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Η επιστράτευση της 21ης Ιουλίου έγινε με τρόπο πρόχειρο, χωρίς πραγματική διάθεση για βοήθεια. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αυτοθυσία και το πατριωτικό πνεύμα όσων πολέμησαν τελικά στο πλευρό των Ελληνοκυπρίων και επέστρεψαν με τσακισμένο ηθικό, όταν διαπίστωσαν πως η Κύπρος έμεινε ανοχύρωτη και μόνη.
Η Αθήνα από την άλλη πλευρά φώναζε για πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια λογοκρισίας και βασανισμών και ύψωνε γροθιά ελευθερίας, αλληλεγγύης και παιδείας.
Ο Ιούλιος του 1974 σφράγισε ταυτόχρονα μια νίκη και μια μεγάλη ήττα.
Όσο λοιπόν κι αν θέλουμε να διατρανώσουμε τα ιδανικά της δημοκρατίας στη χώρα μας, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τι προηγήθηκε και από ποια σκοτεινά μονοπάτια πέρασε η δημοκρατία για να έρθει και πάλι στο φως.
“Δεν ξεχνώ” λοιπόν. Ποτέ.
