των συναδέλφων τους, οι οποίοι, με το συγγραφικό και ερευνητικό τους έργο έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή στην επιστήμη και μάλιστα περιλαμβάνονται στους πρόσφατα δημοσιευμένους καταλόγους (PLoSBiolοgy 2020, Mendeley Data 2020) στο ανώτερο 2% των επιδραστικών επιστημόνων σε 22 διακριτά επιστημονικά πεδία. Στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της ανυπαρξίας ενός μοντέλου ανάπτυξης με επίκεντρο τη γνώση, την τεχνολογία και την καινοτομία, στη χώρα που μάτωσε όσο καμία από το brain drain, υπάρχουν επιστήμονες που όχι απλά επιμένουν, αλλά αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες και κατορθώνουν να διαδώσουν τη φήμη των ελληνικών Πανεπιστημίων και του ερευνητικού έργου τους -στην προκειμένη περίπτωση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας-πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Είναι η «αφρόκρεμα» των κορυφαίων με τη μεγαλύτερη επιρροή στο αντικείμενό τους, είναι αυτοί οι επιστήμονες που υπεραποδίδουν στην έρευνα και μάλιστα με κορυφαίο τρόπο παγκοσμίως.
Για το τι πραγματικά σημαίνει να επηρεάζει κάποιος την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, αν μια τέτοια διάκριση αντικατοπτρίζει την αξία των Ελληνικών Πανεπιστημίων και το επίπεδο των Ελλήνων επιστημόνων και το πώς αξιοποιείται από την Πολιτεία, την επιχειρηματικότητα, την κοινωνία, μιλούν στην «Ε.τ.Δ.», απαντώντας σε κοινές ερωτήσεις, δύο Λαρισαίοι της λίστας αυτής των άριστων: ο καθηγητής Ορθοπαιδικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, διευθυντής Ορθοπαιδικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας Κωνσταντίνος Μαλίζος και ο ομότιμος καθηγητής του τμήματος Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Δρ. Κωνσταντίνος Κίττας. Με διαφορετικό αντικείμενο ο καθένας, αλλά κοινή συνισταμένη την αφοσίωσή τους στην επιστήμη τους και την έρευνα, μιλούν για την ανάγκη διάχυσης της γνώσης που παράγει η έρευνα στο ευρύ κοινό και για το πώς ακόμη και κάτω από αντίξοες συνθήκες μπορούν τα αποτελέσματα να είναι εντυπωσιακά και να αποτελέσουν βασικό μοχλό ανάπτυξης της χώρας. Φυσικά, κανείς από τους δύο δεν παραλείπει να αναφέρει, ότι πίσω από κάθε επιτυχία κρύβεται η σκληρή ομαδική δουλειά.

• Κύριε Καθηγητά, σύμφωνα με τους δημοσιευμένους καταλόγους (PLoSBiolοgy 2020, Mendeley Data 2020), περιλαμβάνεστε στο ανώτερο 2% των επιδραστικών επιστημόνων σε διακριτά επιστημονικά πεδία. Δεν είναι λίγο οξύμωρο, κάποιος να επηρεάζει την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, αλλά στον ελληνικό μικρόκοσμο να περνά σχεδόν απαρατήρητος, με την έννοια ότι τα φώτα της δημοσιότητας και της προβολής δεν εστιάζουν σε τέτοια θέματα. Είναι αυτή η μοίρα κάθε επιστήμονα, συμβαίνει μόνο εδώ ως απόδειξη του «ουδείς προφήτης στον τόπο του», ή τα αίτια είναι βαθύτερα;

Κ. Μαλίζος: Αγγίζετε ένα θέμα πολύ σημαντικό, όχι μόνο για την επιστημονική κοινότητα, αλλά και για την ίδια τη χώρα μας, όπως και για τον κάθε Έλληνα πολίτη. Για να εστιάσει το ευρύ κοινό σε ένα θέμα όπως αυτό, απαιτείται πολύ μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και διαφώτιση για τον σπουδαίο ρόλο που διαδραματίζει η επιστήμη στην κοινωνία. Κάτι τέτοιο, θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο όταν καλλιεργηθεί συστηματικά και μεθοδικά μέσα από όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, έτσι ώστε να διαμορφωθούν πολίτες με πλατύτερη, ποιοτικότερη και πιο ολοκληρωμένη παιδεία. O ρυθμός με τον οποίο η έρευνα παράγει νέα γνώση αυξάνεται εκθετικά τόσο που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να τον παρακολουθήσει και αυτό συντείνει στη διεύρυνση της ανισότητας και του τεχνολογικού χάσματος ανάμεσα σε μια “ελίτ” και στον μέσο πολίτη. Αν ως “επιστήμη” ορίσουμε τη “συστηματική διερεύνηση του φυσικού κόσμου και την πρακτική εφαρμογή των γνώσεων που προέρχονται από την έρευνα”, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι σήμερα (διαδίκτυο, πανδημία …), περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, οι άνθρωποι έχουμε πραγματική ανάγκη μεγαλύτερης “κατανόησης” επιστημονικών θεμάτων. Είτε ως ενεργοί πολίτες με συμμετοχή στις λήψεις αποφάσεων, είτε για την επιχείρησή μας, είτε σαν εξειδικευμένοι επαγγελματίες, ή σαν υπεύθυνοι ψηφοφόροι, είτε ακόμα για να κάνουμε σημαντικές προσωπικές επιλογές. Η ανάγκη για μια ευρύτερη συνειδητοποίηση του ρόλου και του έργου της επιστήμης από όλους μας και ιδιαίτερα του τρόπου που η επιστήμη και η τεχνολογία διαπερνά τη σύγχρονη ζωή, αποτελούν ανοικτό ζήτημα δημοσίου διαλόγου για το πώς αυτό θα καλλιεργηθεί. Οι επιστήμονες από την πλευρά μας οφείλουμε να βρίσκουμε κάθε φορά τον πιο πρόσφορο τρόπο επικοινωνίας με το ευρύ κοινό, να γνωρίζουμε τα όρια των μέσων επικοινωνίας, να δίνουμε σαφείς επεξηγήσεις σε μια γλώσσα κατανοητή από τους μη ειδικούς και πολύ επεξηγηματική κυρίως όταν απευθυνόμαστε σε δημοσιογράφους. Ως «κατανόηση» εννοούμε να μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πώς αναπτύσσεται η επιστημονική δραστηριότητα και η έρευνα και όχι μόνο τη γνώση μερικών επιστημονικών γεγονότων. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η επιστημονική δραστηριότητα, και πολύ περισσότερο εκείνη ενός μεμονωμένου επιστήμονα, δεν μπορεί να προσελκύσει εύκολα «τα φώτα της δημοσιότητας», ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο τόπος μαστίζεται από απειλητικά προβλήματα στην οικονομία και στην υγεία, εκτός αν συνδεθεί το όνομα του με κάτι καταλυτικά σημαντικό για την κοινωνία.

Κ. Κίττας: Αρχικά ευχαριστώ την εφημερίδα σας για την ευγενή καλοσύνη να μου δώσει την ευκαιρία να αναφέρω μερικά πράγματα κυρίως για τη δουλειά και φυσικά και για τη διάκριση. Εγώ ως Λαρισαίος μεγάλωσα με την «Ελευθερία» Λάρισας και θυμάμαι με σεβασμό τον Τάκη Δημητρακόπουλο και την κα Δανάη. Έτσι, θέλω να τονίσω πως είμαι ευτυχής για τη διάκριση που δείχνει πως η δουλειά μας τόσα χρόνια έπιασε τόπο. Φυσικά δε συμφωνώ μαζί σας πως στη χώρα μας η δουλειά μας περνάει απαρατήρητη. Υπάρχουν άνθρωποι όπως γεωπόνοι, αγρότες, κατασκευαστές, συνάδελφοι και φοιτητές που εκτιμούν τη δουλειά μας, τη χρησιμοποιούν και συνεργάζονται μαζί μας. Απλά, η γεωργία και ιδιαίτερα οι θερμοκηπιακές κατασκευές που είναι ο επιστημονικός τομέας τον οποίο υπηρέτησα, υπηρετώ και θα υπηρετώ και είμαι περήφανος γι’ αυτό, είναι ένας χώρος όπου αυτοί που τον υπηρετούν λένε πάντα λιγότερα από αυτά που κάνουν. Σας θυμίζω πως η ανάπτυξη της γεωργίας, η αυτάρκεια σε σίτο, ο εξηλεκτρισμός της γεωργίας, η ανάπτυξη των θερμοκηπίων που αποτέλεσαν θαύμα για τη χώρα μας έγινε από τους γεωπόνους και τους αγρότες. Δυστυχώς αυτό είναι που δεν προβάλλεται γιατί και πρόσφατα εν καιρώ πανδημίας προβλήθηκαν όλοι οι κλάδοι που προσφέρουν- και καλώς προβλήθηκαν- πλην του αγροτικού κόσμου και των επιστημονικών τους συμβούλων. Δείξτε μου, αλήθεια, έστω και μία τηλεοπτική διαφήμιση όπου, ενώ προβάλλονται όλες οι ειδικότητες που βοηθούν, να δείχνει έναν αγρότη, ένα τρακτέρ ένα θερμοκήπιο, λες και τα ράφια γεμίζουν μόνα τους. Αγαπητή κα Πολυγένη, η γεωργία ήταν πάντα η παρηγοριά της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Έτσι και σήμερα βοηθάει και είμαι περήφανος που ανήκω σ’ αυτούς που την υπηρετούν. Συμπερασματικά, μου φτάνουν και μου περισσεύουν αυτοί που με γνωρίζουν. Ας κοιτάξουν όλοι λίγο περισσότερο τη γεωργία και τότε θα είμαι ακόμη πιο ικανοποιημένος.

• Πώς μεταφράζετε αυτή τη διάκριση; Είναι μια προσωπική σας δικαίωση; Αντικατροπτίζει την αξία των Ελληνικών Πανεπιστημίων και το επίπεδο των Ελλήνων επιστημόνων; Και πώς αξιοποιείται -αν αξιοποιείται- από την Πολιτεία, την επιχειρηματικότητα, την κοινωνία, εν τέλει;

Κ. Μαλίζος; Όταν ένας έγκριτος οργανισμός όπως το τμήμα της Επιστήμης των Βιοϊατρικών Δεδομένων του Πανεπιστημίου του Stanford, με τον οποίο δεν έχω προσωπική σύνδεση, διερευνά τον διεθνή ακαδημαϊκό χώρο με αυστηρά και αντικειμενικά κριτήρια και ιδιαίτερα με το κριτήριο της «επιδραστικότητας», δηλαδή της εμβέλειας του επιστημονικού έργου στην κοινωνία στον τομέα της Ιατρικής και σε βρίσκει να είσαι σε μια υψηλή θέση, είναι κολακευτικό! Το όποιο επιστημονικό έργο έχει συνδεθεί με το όνομά μου, προέκυψε από την επιδίωξη ενός στόχου, της συνεισφοράς στην πρόοδο και στην ανάπτυξη της κοινωνίας του τόπου μας. Είναι αποτέλεσμα πολύχρονης και συστηματικής προσπάθειας, αλλά και δημιουργικής συνεργασίας με άξιους συναδέλφους μου, στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες. Το μεγαλύτερο μέρος εκπληρώθηκε κατά την 24χρονη θητεία μου στην Ιατρική Σχολή της Λάρισας. Αναπτύξαμε συνεργασίες τόσο με συναδέλφους όμορων ειδικοτήτων, όσο και βασικών επιστημών, ιδιαίτερα με το εργαστήριο της Μοριακής και Κυτταρικής Γενετικής. Το ίδιο και με ομάδες ξένων ερευνητών. Στις διεθνείς συνεργασίες η δική μας υστέρηση, όταν υπήρχε, αφορούσε κυρίως εξοπλισμό, αλλά όχι σε δημιουργική έμπνευση, μεθοδικότητα και αφοσίωση στον στόχο. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι 6% των Ελλήνων πανεπιστημιακών ευρίσκεται στο διεθνώς υψηλότερο 2% της κατάταξης στη μελέτη Ioannidisetall, που περιλαμβάνει πολλές δεκάδες επιστημονικά πεδία. Η “πολιτεία” δεν έχει επιδείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον όχι μόνο για τη συγκεκριμένη διάκριση των 638 Ελλήνων πανεπιστημιακών, αλλά και διαχρονικά δεν έχει θεσπίσει ένα παραγωγικό πλέγμα κινήτρων αξιοποίησης των ερευνητικών και επιστημονικών επιτευγμάτων και των διεθνών διακρίσεων στα Πανεπιστήμια. Ακόμα και η θεσμοθέτηση της εσωτερικής και της εξωτερικής αξιολόγησης πριν 10 χρόνια, έχει πρακτικά εκφυλιστεί. Η πρόοδος και οι επιτυχίες ενός Πανεπιστημίου, μιας Σχολής, δεν μεταφράζονται σε αύξηση της επιχορήγησης, του προσωπικού ή του εξοπλισμού του. Όσο για το ενδιαφέρον της ελληνικής “επιχειρηματικότητας”, είναι περιστασιακό και πολύ περιορισμένο σε εκείνους μόνο που κατανοούν και έχουν πειστεί ότι μόνο με την καινοτομία θα μπορούν να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό. Οι ελληνικές επιχειρήσεις μέχρι το 2009 επένδυαν το 0.1% του ΑΕΠ σε Έρευνα και Ανάπτυξη (Ε&Α) όταν η μέση τιμή για τις χώρες του ΟΟΣΑ ήταν 1.5% του ΑΕΠ, ενώ στις πιο ανταγωνιστικές χώρες επένδυαν μεταξύ 2-3% του ΑΕΠ, επιδεικνύοντας διστακτικότητα να αναληφθεί ρίσκο για δαπάνες έρευνας με στόχο την καινοτομία. Επόμενο είναι λοιπόν, τα όποια επιτεύγματα και διακρίσεις Ελλήνων πανεπιστημιακών, να παραμένουν κατά κανόνα ανεκμετάλλευτα από την πολιτεία και τους επιχειρηματίες, πολύ συχνά δε, αθέατα και από την κοινωνία. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι, ότι σήμερα παραμένουν αδιάφορα για τα ίδια τα Πανεπιστήμια, χωρίς ανάδειξη του προβλήματος και των συνεπειών του, χωρίς διεκδίκηση και αναπτυξιακή πρόταση! Ελπίζω τα δεδομένα του άρθρου που ανέδειξε τη σημαντική διάκριση της χώρας να διαφωτίσουν και να προβληματίσουν τις επιχειρήσεις και την πολιτεία, για μια αλλαγή στην στάση τους προς όφελος της χώρας.

Κ. Κίττας: Η διάκριση αυτή με χαροποιεί ιδιαίτερα όχι γιατί δικαιώνει αλλά κυρίως γιατί προβάλλει τη δουλειά τη δική μου και των εξαιρετικών συνεργατών μου που μαζί δουλέψαμε για την ανάπτυξη των θερμοκηπίων στη χώρα μας και γενικότερα. Ξέρετε πάντα πίστευα, έτσι με έμαθαν εξάλλου οι γονείς και τ’ αδέλφια μου, πως το να προσπαθείς να κάνεις καλά τη δουλειά σου δεν αποτελεί διάκριση, είναι υποχρέωση. Και είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι, που τη δουλειά μας αξιοποίησαν γεωπόνοι, αγρότες και κατασκευαστές θερμοκηπίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το Εργαστήριο Γεωργικών Κατασκευών και Ελέγχου Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας του οποίου είχα την τιμή να είμαι διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή μου και του οποίου τώρα τη Διεύθυνση έχει ένας εξαιρετικός και πανάξιος συνάδελφος, ο καθηγητής Νικόλαος Κατσούλας έχει καταφέρει να φέρει στο Πανεπιστήμιο σημαντικά ανταγωνιστικά προγράμματα σε συνεργασία με κορυφαία Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα του εξωτερικού και της Ελλάδας και να αποτελεί σημείο αναφοράς για την παγκόσμια θερμοκηπιακή πραγματικότητα. Κάντε μια βόλτα μέχρι το αγρόκτημα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βελεστίνο και θα διαπιστώσετε πως υπάρχει εκεί ένα θερμοκηπιακό συγκρότημα μοναδικό για Ελλάδα και εξωτερικό, που έγινε μάλιστα με το ταλέντο, την εργατικότητα και την επιμονή της ομάδας του Εργαστηρίου με χρήματα που προήλθαν από ανταγωνιστικά προγράμματα.

• Τελικά να είμαστε ή όχι αισιόδοξοι, ότι η αριστεία στην εκπαίδευση και την έρευνα μπορεί να ανθίσει ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ποιο το μήνυμα που θα στέλνατε σε ένα νέο επιστήμονα που βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να φύγει στο εξωτερικό για να δουλέψει ή εκείνον που βρίσκεται ήδη έξω και λαμβάνει την πρόσκληση της Πολιτείας να επιστρέψει;

Κ. Μαλίζος: Αναμφίβολα οι «δύσκολες» συνθήκες σε υποδομές, εξοπλισμό, όρους και περιβάλλον εργασίας, θέτουν όρια στο κατά πόσο κανείς μπορεί να προωθήσει την έρευνα, όσο πρωτότυπη και καινοτόμα κι αν είναι. Σας υπενθυμίζω τη μακρά και επίπονη προσπάθεια να εδραιωθεί το Κέντρο Έρευνας Τεχνολογίας και Ανάπτυξης στη Θεσσαλία -ΚΕΤΕΑΘ, που θυσιάστηκε με πολιτική απόφαση (!) μετά από δημιουργική και επιτυχημένη 5ετή πορεία. Δεν υπάρχει στη χώρα εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός για την έρευνα, παρά τις αντίθετες κατά καιρούς δηλώσεις. Παρά την ισχνότατη κρατική επιχορήγηση της έρευνας μόνο με το 0,5 % του ΑΕΠ και τη μηδενική σχεδόν επιχορήγηση από το ιδιωτικά κεφάλαια, η μελέτη που ανέδειξε τη συγκεκριμένη διάκριση, κατέταξε την Ελλάδα στην 24η θέση, δηλαδή υψηλότερα από πολλές χώρες με πολλαπλάσια οικονομική στήριξη στην έρευνα. Αυτό και μόνο, λέει πολλά για την επιμονή, αφοσίωση, ευχέρεια και την εν γένει δυναμική των Ελλήνων ερευνητών. Το αποδεικνύει μάλιστα και η διεθνής αναγνώριση των αυτοδύναμων ερευνητικών κέντρων (ΙΤΕ, ΕΚΕΤΑ, ΙΒΕΑΑ, Φλέμινγκ, κ.α.). Στην εκπαιδευτική διαδικασία σημαντική “δυσκολία” και εμπόδιο στις Ιατρικές Σχολές είναι ο δυσανάλογα μεγάλος αριθμός των φοιτητών, που δυστυχώς δεν καθορίζεται από τα Πανεπιστήμια αλλά από το Υπουργείο με κριτήρια πολιτικά και μόνο. Ο πληθωρισμός των πτυχιούχων σε συνδυασμό με την αποβιομηχάνιση της χώρας και την οικονομική κρίση, έχει οδηγήσει σε έξοδο από τη χώρα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες, προς εκμετάλλευση και αξιοποίησή τους από τις χώρες υποδοχής. Ο καλύτερος τόπος για τον κάθε επιστήμονα είναι εκεί όπου οι γνώσεις και οι δεξιότητές του αναγνωρίζονται και αξιοποιούνται και φυσικά δεν έχει λόγο να μείνει εκεί όπου απαξιώνονται και εν τέλει υποτιμούνται. Η ανεργία που μαστίζει ιδιαίτερα τους απόφοιτους, η απουσία επενδύσεων, και η έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής επαναπατρισμού των επιστημόνων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας, ότι θα δούμε αυτό το πολύτιμο κεφάλαιο να επιστρέφει και να αυξάνει τον συλλογικό πλούτο της πατρίδας μας. Οι ξένοι το γνωρίζουν καλά αυτό, τη στιγμή που για τους εγχώριους ιθύνοντες αυτό ΔΕΝ αποτελεί προτεραιότητά τους.

Κ. Κίττας: Εγώ προσωπικά είμαι όχι αισιόδοξος, αλλά σίγουρος πως η αριστεία στην εκπαίδευση και την έρευνα θα ανθίσει και μάλιστα οι δύσκολες συνθήκες ευνοούν αυτούς που δουλεύουν περισσότερο από όσο μιλάνε. Στα νέα παιδιά θέλω να τους διαβεβαιώσω πως ειδικά στον τομέα μας όσοι αγαπούν τη γεωργία πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να μαθαίνουν γιατί είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν αυτοί που δεν ξέρουν, ο Έλληνας αγρότης θα αποτελεί πάντα τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας και η ευημερία του θα αποτελεί πάντα δείκτη της ευημερίας του λαού μας.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΙΤΤΑΣ

– Γεωπόνος της Ανωτάτης Γεωπονικής Σχολής Αθηνών. Πολιτικός Μηχανικός της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Μηχανολόγος Μηχανικός της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Υφηγητής Αγρομετεωρολογίας Πανεπιστημίου Πατρών. Διδάκτωρ (Docteur Ingénieur) του Πανεπιστημίου Perpignan Γαλλίας. Μεταπτυχιακό Δίπλωμα (D.E.A.) του Πανεπιστημίου του Perpignan Γαλλίας στην ειδικότητα “Thermodynamique et Cinétique à hautes températures”. Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Μετεωρολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταπτυχιακό Δίπλωμα του Πανεπιστημίου του Perpignan Γαλλίας στην Ηλιακή Ενέργεια. Πρώην Διευθυντής του Εργαστηρίου Γεωργικών Κατασκευών και Ελέγχου Περιβάλλοντος του Παν. Θεσσαλίας, πρώην Διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας και Διαχείρισης Αγροοικοσυστημάτων του Κέντρου Έρευνας Τεχνολογίας και Ανάπτυξης Θεσσαλίας.
Τακτικό μέλος της Ελληνικής Γεωργικής Ακαδημίας. Έχει περισσότερα από 40 χρόνια εμπειρίας στην Πανεπιστημιακή εκπαίδευση και έρευνα στον τομέα της Γεωργικής Μηχανικής με ιδιαίτερη έμφαση στη Βιοκλιματολογία, στον Έλεγχο Περιβάλλοντος Αγροτικών Εγκαταστάσεων, στον Σχεδιασμό, τον Έλεγχο του Μικροκλίματος και τις Τεχνολογίες Θερμοκηπίων και στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Έχει περισσότερες από 150 δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά με κριτές και πάνω από 300 ανακοινώσεις σε διεθνή και ελληνικά πρακτικά συνεδρίων, ενώ το δημοσιευμένο έργο του έχει πάνω από 3500 ετεροαναφορές.
Έχει εκτεταμένη εμπειρία σε ερευνητικά προγράμματα, εφόσον μέχρι σήμερα έχει συντονίσει και συμμετάσχει σε περισσότερα από 70 ευρωπαϊκά και εθνικά ερευνητικά έργα.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΛΙΖΟΣ

Ο κ. Κωνσταντίνος Ν. Μαλίζος αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1978. Ειδικεύτηκε στην Ορθοπαιδική Κλινική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων μέχρι το 1986 και τον ίδιο χρόνο αναγορεύτηκε Διδάκτορας της Ιατρικής με βαθμό «APIΣTA». Από το 1987, μετεκπαιδεύτηκε στη Χειρουργική Χεριού και Άνω άκρου, στη Μικροχειρουργική και στην Επανορθωτική Ορθοπαιδική στην Καλλιφόρνια, (ΗΠΑ), στο Στρασβούργο και στο Duke University Medical Center NC, (ΗΠΑ), διαδοχικά μέχρι το 1991.
Μέχρι το 1998 εργάστηκε ως λέκτορας και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων οπότε και εκλέχτηκε Kαθηγητής Ορθοπαιδικής Χειρουργικής στην Iατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ανέλαβε καθήκοντα Διευθυντή στο ΠΓΝ Λάρισας. Έχει διατελέσει Πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής 30 Διεθνών και Ελληνικών Συνεδρίων Συμποσίων, υπήρξε μέλος 19 Εταιρειών (σε τρεις ιδρυτικό μέλος και σε μία επίτιμο μέλος, Full member of thw Europian Hip Society), Πρόεδρος της Ευρωπαικής Εταιρείας Λοιμώξεων Οστών και Άρθρώσεων για το 2005-2007 και επί 9 χρόνια μέλος Δ.Σ. (EBJIS), Συντονιστής για το Εθνικό Δίκτυο Δράσης στην Ελλάδα της «Δεκαετίας Οστών και Αρθρώσεων 2000-2010». «BJD 2000-2010», Πρόεδρος την Επιτροπής Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας 1999-2000, Ιδρυτικό μέλος Δ.Σ. του Κέντρου Έρευνας Τεχνολογίας Ανάπτυξης Θεσσαλίας ΚΕΤΕΑΘ και διευθυντής του Ινστιτούτου Βιοϊατρικής Έρευνας και Τεχνολογίας 2006-2014, Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2007-2011), Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού 2002, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Μικροχειρουργικής 2001, Πρόεδρος Τμήματος Λοιμώξεων της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Ορθοπαιδικής και Τραυματολογίας, (2006) μέχρι σήμερα, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διατατικής Ιστογένεσης, ASAMI (2009-2011), Πρόεδρος της ΕΕΧΟΤ (2013) και μέλος Δ.Σ. 2010-2014, Εκλεγμένο Πρωτεύον Μέλος του Νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, 2012, Επικεφαλής της ομάδας εργασίας για τη σύνταξη του Στρατηγικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2013, Προεδρεύων του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από 12/2015, Εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στη Γενική Συνέλευση του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ), 2016-2018, Ιδρυτικό μέλος στο Δ.Σ. της World Association fow Inrternation Orthopaedic and TRAUMA (WAIOT), Μέλος της επιτροπής του ΚΕΣΥ για τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης στην ειδικότητα της Ορθοπαιδικής, 2017-2020. Έχει δώσει 334 διαλέξεις σε διεθνή συνέδρια και 430 σε ελληνικά. Δημοσιεύσεις στο ενεργητικό του: 257 ξενόγλωσσες , 40 ελληνικές, 167 δημοσιευμένες και 45 κεφάλαια σε βιβλία στην Αγγλική γλώσσα. Έχει εκδώσει τα 3 βιβλία επίσης στην Αγγλική γλώσσα και ένα στην ελληνική.