“Έχω ένα όνειρο” ήταν τα λόγια του Αμερικάνου Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στη Διαδήλωση στην Ουάσινγκτον για την Εργασία και την Ελευθερία στις 28 Αυγούστου 1963.
Έχουν περάσει 57 χρόνια από τότε και το όνειρο όχι απλώς δεν έχει γίνει πραγματικότητα, αλλά αμφισβητείται ίσως ακόμη και με τον ίδιο τρόπο που το αμφισβητούσαν και τότε. Όλος ο κόσμος τις τελευταίες ημέρες ασχολείται με την υπόθεση της δολοφονίας του George Floyd, του 46 χρόνου Αμερικανού που δολοφονήθηκε από αστυνομικό.
Το i can’t breathe(δεν μπορώ να αναπνεύσω) είναι επίκαιρο ξανά αφού ο φυλετικός ρατσισμός ανέκαθεν υπήρχε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Διαφορετική αντιμετώπιση θα έχει ένας λευκός στην Αμερική, διαφορετική ένας Αφροαμερικανός. Ακόμη και η εκλογή Ομπάμα που αρκετοί υποστήριζαν, θεωρώντας πως η εκλογή Αφροαμερικάνου προέδρου δεν αποτέλεσε αντίδοτο στον ιό του Ρατσισμού.
Η υπόθεση αυτή όμως δεν απασχολεί μόνο ένα έθνος αλλά όλο το πλανήτη καθώς από λίγο έως πολύ φαινόμενα ρατσισμού υπάρχουν παντού. Μάλιστα πολλοί διάσημοι Αμερικανοί, είχαν πρωτοστατήσει στην καμπάνια “I can’t breathe” στο παρελθόν, κάτι που έχει προξενήσει την εντύπωση πολλών ανθρώπων.
Ένας από αυτούς, ο ηγέτης των Golden State Warriors Στέφ Κάρι( έχει συμβόλαιο στο οποίο λαμβάνει 34εκ ετησίως) όταν ερωτήθηκε σε συνέντευξη τύπου αν βιώνει την διάκριση απάντησε: “Ένας συνάδελφος μου που έπαιζε στο Πόρτλαντ, βρέθηκε σε μια άλλη πολιτεία και η αστυνομία τον σταμάτησε για έλεγχο μη γνωρίζοντας ότι είναι μπασκετμπολίστας, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα παρότι ήταν αθώος να τον ταλαιπωρεί αρκετά”.
Σε αυτή τη νέα συνθήκη οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα Πρόεδρο ο οποίος επιλέγει μέσω των tweet να πυροδοτεί την ένταση. Ίσως το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι πρωθυπουργός να ωθεί το κίνημα “i can’t breathe” μέχρι την τελική ευθεία να κλιμακώνει τον αγώνα του μέχρι την τελική δικαίωση, όμως αυτό όπως συνηθίζεται να συμβαδίζει με αίμα.
