Μόλις λίγα 24ωρα μας χωρίζουν από το « Πάσχα Κυρίου» ….ένα Πάσχα κι αυτό διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια. Δοκιμασίας. Μέσα σ αυτό το δύσκολο περιβάλλον , αισθάνομαι την ανάγκη να πω τις ευχές μου, από καρδιάς, σε καθεμιά και καθένα  προσωπικά.

Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Πέρα από αυτό όμως,  σ αυτές τις δύσκολες ώρες για όλες και όλους, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις  για το υπέροχο νόημα των ημερών, που το υπερκαλύπτει ο φόβος του αόρατου εχθρού,  ξορκίζοντας  και διώχνοντας -με τη θύμιση και τους μπότιδες που θα σπάσουν στο κάθε σπιτικό στην πρώτη Ανάσταση- το Γολγοθά της πανδημίας . Να μοιραστώ και να προκαλέσω την αναπομπή των δικών σας αναμνήσεων και την ενεργοποίηση βιωμάτων και συναισθηματων με αξία ζωής.

Ας θυμηθούμε λοιπόν: Ευλογία να ζούμε στην Κέρκυρα Του Αγιού, της Μουσικής και των ανθρώπων της. Τρεις ριζωμένες αλληλένδετες αξίες στις ψυχές μας. Η Κέρκυρα, πόλη και ύπαιθρος, ένας τόπος γεμάτος ρωγμές, που από μέσα τους το παρελθόν εισβάλλει στο παρόν.Ένας λαβύρινθος από καντούνια, χρώματα, ελιές, αμπέλια, κυπαρίσσια, ανθρώπους,  με μυρωδιές και έθιμα που είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας και περνούν από γενιά σε γενιά.

Έθιμα μωβ όπως το πένθιμο φως των φαναριών, έθιμα  της «φλοέττας» , έθιμα με μυρωδιά από μελισσοκέρι , έθιμα κόκκινα της χαράς όπως το χρώμα του πρώτου αυγού της Μεγάλης Πέμπτης που πάει στο εικονοστάσι και των υφασμάτων που στολίζουν τα παράθυρα ,έθιμα γλυκά όπως της φογάτσας και της κολομπίνας, έθιμα «γρέτζα» όπως η γεύση της  μαγειρίτσας, έθιμα με τη μυρωδιά του πασχαλιάτικου τραπεζιού που «είναι μεγάλο.Κι οχτρούς και φίλους τους χωράει η ίδια τάβλα» 

Κι ο Άγιος μας. Από το 1456 που ήρθε το Άγιο Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα μέχρι και σήμερα αποτελεί τον πολυτιμότερο και αδαπάνητο θησαυρό όλων των Κερκυραίων. Είναι τα πάντα για μας. Ο Άγιος είναι κείνος  που καθημερινά, πάνω στην λάρνακα του, ακούει ευχαριστίες, θλίψεις, προβλήματα, δεήσεις, ικεσίες.

Συλλέγει χαμόγελα και τα κάνει προσευχές. Συλλέγει δάκρυα και με αυτά καθαρίζει τις ψυχές των πονεμένων. « Τ’ Άγιο Κορμί, περπατάει και την νύχτα, αλήθεια στο λέω, περπατάει, για δες τα πασούμια του, είναι λιωμένα στον πάτο».Και τα αλλάζουμε τα πασουμάκια και τα κάνουμε φυλαχτό.

Όλα συνθέτουν ένα τελετουργικό που γεννιέται μαζί μας. Πολύπολοκο για τους επισκέπτες μα με γνώριμους κώδικες για τους Κερκυραίους που το  βιώνουν με ξεχωριστό τρόπο.

Σημαίνει η «Ώρα των Ωρών», η ώρα του Πάσχα των ακουσμάτων, του θρήνου ,της χαράς, των αισθήσεων : «Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί» στις εκκλησιές και τα ξωκλήσια , «ηρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάια ,ήρθε η εορτή, η  ημέρα η Άγια» στην Επίσκεψη της Βόρειας Κέρκυρας, «Ω γλυκύ μου έαρ» , «άρατε πύλας» , «Χριστός Ανέστη», ήχος από το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, ήχοι από τις φιλαρμονικές του Νησιού,  μελλωδικές φωνές από τους ψάλτες και  τις χωρωδίες, οι χτύποι της καμπάνας, το θρόισμα του φλάμπουρου, τα εμβατήρια, ο ήχος του κυματιστού βήματος των λιτανειών, ήχοι της φύσης…

Και «Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη», χαράζει μοναδικά .

Η κερκυραϊκή εκδοχή του Πάθους με το παράξενο αίσθημα της χαρμολύπης, έχει εμφανή τη σφραγίδα του τόπου: της ιστορίας του, του πολιτισμού των ανθρώπων του, των μνημείων της πόλης, των χρωμάτων της εξοχής. Πλημμυρισμένα καντούνια με πένθιμες νότες, πλήθος επιταφίων που διασταυρώνονται στα πλακόστρωτα ,με κοινό πέρασμα το Λιστόν.Περισυλλογή, ταπεινή λιτάνευση, πυγολαμπίδες η λάμψη των κεριών, το μοιρολόι της Παναγίας , η εικόνα στα χωριά, μεσα σε μια μοσχοβολισμένη άνοιξη.

Με μια γλυκειά προσμονή για  το αποκορύφωμα της  πένθιμης μέρας, τη λιτανεία στην πόλη του επιταφείου της Μητρόπολης  με τους δέκα χτύπους του ρολογιού ,με τη συνοδεία των φιλαρμονικών της πόλης, που κάθε μια αποδίδει το μεγαλόπρεπο θρήνο πιο σπαρακτικά από την  άλλη. Με μάρτσιες δικές μας κερκυραικές  ή άφθαστων συνθετών διασκευασμένων στις απαιτήσεις της μέρας. Δραματικά υπέροχα μουσικά κομμάτια –Ανάμεσα τους: Το Πεπρωμένο του Αρχιμουσικού Μιχάλη Μιχαλόπουλου, Sventura του Giuseppe Mariani , marcia funebre του Στέφανου Δολιανίτη, marcia funebre του Giuseppe Verdi, Adagio του Tomaso Albinoni-  που αποτυπώνουν και ακολουθούν ένα-ένα τα στάδια που περνά μια ψυχή που θρηνεί, ένα μεγάλο βουβό «γιατί», η κραυγή και η άρνηση για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν ημερομηνία λήξης ….ή η αδυναμία αντιμετώπισης της κατάστασης. Ο θυμός, η θλίψη για ό,τι χάθηκε, για ό,τι δε θα είναι πότε πια το ίδιο  και τελικά η αποδοχή, που γλυκά ηρεμεί τη ψυχή και γεννά την ελπίδα της αντάμωσης.

Κι έρχεται το Μεγάλο Σάββατο. 9 το πρωί. Το Σκήνωμα του Αγίου και ο επιτάφιος του Αγίου Σπυρίδωνα-  και τα όσια μας , εμφανίζονται στη μεγάλη πλατεία.  Μαζί και οι Φιλαρμονικές ,   ο σταυρός του μαρτυρίου, ο δεσπότης, ο κλήρος, αξιωματικοί, αρχές του τόπου, όσοι αποτελούν συνοδεία της  πένθιμης πομπής,  οδηγοί, πρόσκοποι, μαθητές, όλοι αναπόσπαστο μέρος μιας κατανυκτικής λιτανείας, σε μια εντυπωσιακή τάξη (που ακολουθεί τη βυζαντινή λατρευτική τάξη) και αρμονία, με αργό βήμα-κυματιστό, σιωπηλοί. Της λιτανευτικής πομπής προηγείται το λείψανο του Αγίου  έχοντας θέση προεξάρχοντος Επισκόπου και ακολουθεί ο Επιτάφιος του  κάτω από  την προστατευτική Ουρανία ή στην τοπική διάλεκτο μπαρλακί ( παραφθορά του ιταλ. baldacchino ).

Κι άκου… Η «Ηρωική» του Μπετόβεν ταιριαστή σε ένταση με την κατακόκκινη στολή της «Φ.Ε.Κ Καποδίστριας». Ακολουθεί ο λυπημένος λυρισμός της μάρτσιας Caldae Lacrimae απο τη «Φ.Ε Μάντζαρος» και ο βουβός πόνος από τη marcia funebre του Δημήτρη Ανδρώνη. Με αποκορύφωμα του θρήνου το  εμβληματικό κομμάτι της Παλαιάς Φιλαρμονικής « Ο Άγιος Σπυρίδων». Τον περίφημο Amleto του Franco Faccio.

Μόλις ο Άγιος επιστρέψει στο Ναό Του περιμένοντας τα «Μπάσματα» της Νέας Τρίτης για να εναποτεθεί ξανά στη λάρνακά Του, η ατμόσφαιρα στη Σπιανάδα αλλάζει. Στο ενδέκατο χτύπημα του ρολογιού  ηχούν οι καμπάνες της Πρώτης Ανάστασης, οι πρώτοι στολισμένοι με κορδέλες «μπότηδες» κάνουν την εμφάνισή τους στα παράθυρα των κτιρίων της πόλης και στις αυλές στα χωριά.

Τότε σπάει η σιωπή. Γίνεται κρότος. Αιώνες οι «μπότηδες» συμπαρασύρουν μαζί τους έξω από τα σπίτια το κακό, εκατοντάδες χρόνια σπάζουν και τα δύο μαζί σε χίλια κομμάτια μπροστά στα καντούνια.

Και το σύνθημα της χαράς -της ζωής και της ελπίδας δόθηκε. Οι Φιλαρμονικές μας καλούν  με το προτρεπτικό άσμα  …”Μη φοβείσθε Γραικοί”…

Το φετινό Πάσχα θα είναι διαφορετικό λόγω της πανδημίας. Η συμβίωση με τον κορονωιό μας μας έχει φέρει αντιμέτωπους με όλα τα ιδανικά, τις αξίες μας, που ενώ πριν τα θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα βλέπουμε το πραγματικό τους νόημα. Μας έφερε στο σημείο να εκτιμήσουμε τη ζωή μας και να τη ζούμε πιο ουσιαστικά, πιο αληθινά, πιο ανθρώπινα. Δοκιμάστηκαν  αντοχές και ανθρώπινα όρια. Δοκιμάστηκαν οι αντοχές του Εθνικού Συστήματος Υγείας, των εργαζομένων σ αυτό. Του συστήματος που αποδείχθηκε το οχυρό ενάντια στον αόρατο εχθρό. Κι άντεξαν. Κι εμείς αντέχουμε «Φτάνει να κρατήσουμε την ψυχή που έχουμε και θα τα νικήσουμε όλα» .

Τώρα, βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της προσπάθειας όλων για να ξεπεραστεί η κρίση. Χρειάζεται αισιοδοξία και τήρηση των μέτρων, με εμπιστοσύνη στην Επιστήμη και το εμβόλιο που είναι το μόνο όπλο που μπορεί να σταματήσει τον κορονοϊό.

Στο χέρι μας είναι να γιορτάσουμε με προσοχή και αυτοσυγκράτηση το φετινό Πάσχα, που θα σηματοδοτήσει την επιστροφή στην κανονικότητα, στο καλοκαίρι, στην

τόνωση της τουριστικής ανάπτυξης, στην ανάσα όλων των επαγγελματιών και στην  επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Μ ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Να δυναμώσουμε τη μάχη της ανθρωπιάς. Στην εποχή του φόβου για τη ζωή, στην εποχή των «Ελεύθερων Πολιορκημένων», βάζουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο των επιλογών μας.

« Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».