Όπως αναφέρει στην προσωπική του σελίδα στα social media ο σκηνοθέτης Πέτρος Γάλλιας: “Χτες το βράδυ, και ενώ έξω από τον Άη Γιώργη ήταν όλα έτοιμα – φώτα, ήχος, σκηνικό – δέκα λεπτά πριν την έναρξη της παράστασής μας, σηκώθηκε τρομερό μπουρίνι. Σήκωσε καρέκλες. Έριξε προβολείς. Σκόνη και αρμύρα θάλασσας.
Όλοι μας μείναμε άφωνοι. Και τότε με μια σκέψη, πήραμε από μια καρέκλα και μπήκαμε στον Ναό.
Και εκεί, χωρίς μικρόφωνα και ηχεία, χωρίς προβολείς και σκηνικά, οι ηθοποιοί και οι μουσικοί μας, ξεδίπλωσαν την ψυχή και το φως τους και μας ταξίδεψαν στη Σμύρνη και στην Πόλη και στο Αϊβαλί.
Και ανάμεσα σε αφηγήσεις και μουσικές και τραγούδια, και ενώ απέξω άστραφτε και βρόνταγε και πλημύριζε τη γη η Αυγουστιάτικη ευεργεσία της βροχής, εμείς μέσα στο Ναό, ποτίζαμε τις ψυχές μας βάλσαμο. Και μοσχοβόλησε ο Ναός μενεξέδες για ζουμπούλια. Και θαλασσινά πουλιά.
Εκεί γαλήνεψε και η δική μου ψυχή. Και ένιωσα για άλλη μια φορά το μεγαλείο της αγάπης.
Και κοιτάζοντας από τα παράθυρα του Ναού, τις αστραπές στον ταραγμένο ουρανό και τη βροχή, ένιωσα ευλογία.
Και σαν τελείωσε ταξίδι και βγήκαμε από τον Ναό, πλημύρισα πανσέληνο φως και ευγνωμοσύνη.
Και κοίταξα ολόισια στα μάτια το φεγγάρι – γιατί έχει μάτια το φεγγάρι – και του ψιθύρισα: “Ευχαριστώ”
Και μάλλον με άκουσε το φεγγάρι γιατί σαν να μου έκλεισε το μάτι (εδώ που τα λέμε μπορεί να ήταν η ιδέα μου ή εκείνο το μικρό σύννεφο που είχε ξεμείνει από την καταιγίδα και πέρναγε εκείνη τη στιγμή μπροστά του) πάντως εγώ – που τόσο ανάγκη το είχα – ότι και αν ήταν, χαμογέλασα!
