Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Serge Schmemann

The Foreign Policy That Leaves America Last

The United States abandoned multilateral commitments, often for no reason other than that they were produced by previous presidents or somehow irked Mr. Trump — the Trans-Pacific Partnership, the Paris climate accord, the Iran nuclear deal, the Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, the Open Skies Treaty, the World Health Organization, UNESCO.

The successes he touts — whether pulling American troops out of the Middle East, a trade war with China, ripping up the Iran nuclear deal, or going after Venezuela and Cuba — are dubious at best and illusory at worst. The administration’s peace plan for the Middle East turned out to be a bag of gifts for Israel , effectively undermining America’s potential as a mediator with the Palestinians.

China is regularly turning up the heat in Hong Kong, Taiwan and the South China Sea. Sanctions against Iran are opposed by allies and threaten a humanitarian disaster.

Nicolás Maduro remains firmly entrenched in Caracas. As for Mr. Trump’s bizarre summits with the North Korean despot, Kim Jong-un, the latest love letter from Pyongyang was a liquid-fueled monster of an intercontinental ballistic missile rolled out on an 11-axle transporter at a military parade.

Mr. Trump’s willful ignorance of the world (before meeting Russia’s Vladimir Putin in Helsinki he reportedly asked aides whether Finland was part of Russia) combined with his disdain for diplomacy, intelligence and experience (“My primary consultant is myself and I have a good instinct for this stuff”) have often made bad matters worse.

The phone conversation with President Zelensky of Ukraine that prompted his impeachment — “I would like you to do us a favor, though” — exposed the transactional mentality behind Mr. Trump’s worldview.

This was the same president who in the first days of his administration angrily pushed the Australian prime minister to cancel an immigration deal he had made with President Barack Obama because otherwise Mr. Trump would be “seen as a weak and ineffective leader in my first week,” or the president who, according to John Bolton, the former national security adviser, asked China’s president, Xi Jinping, to buy more American soybeans and wheat to help the president with the farm vote.

The niceties of diplomatic communications have been alien to the star of “The Apprentice.” According to Carl Bernstein, writing for CNN, Mr. Trump called the British prime minister, Theresa May, a “fool” and Chancellor Angela Merkel of Germany “stupid” in phone calls. Among other insults, Mr. Trump called Prime Minister Justin Trudeau of Canada “very dishonest & weak” in a tweet.

These were close allies. The tone is very different with the bad guys. Mr. Kim, arguably the nastiest despot on earth, made a striking metamorphosis from “little rocket man” to writer of “love letters” in Mr. Trump’s universe after two summit meetings that achieved nothing.

The relationship with Mr. Xi went the other way. Before Mr. Trump decided to heap all his coronavirus woes on China, he had repeatedly praised its leader — “Terrific working with President Xi, a man who truly loves his country.”

In fact, there doesn’t seem to be an illiberal leader Mr. Trump doesn’t admire. The president of the Philippines, Rodrigo Duterte, who has led a campaign against drug dealers and users linked to thousands of extrajudicial killings, was doing an “unbelievable job on the drug problem.” Viktor Orban, the autocratic prime minister of Hungary, was “respected all over Europe.” Recep Tayyip Erdogan, the authoritarian president of Turkey who often telephones Mr. Trump, “has become a friend of mine.” When Crown Prince Mohammed bin Salman of Saudi Arabia became a global pariah over the murder of the journalist Jamal Khashoggi, Mr. Trump came to his rescue. “I saved his ass,” the president said, according to a book by Bob Woodward. “I was able to get Congress to leave him alone.”

What would a Joe Biden victory in November’s election mean for American foreign policy? Many of the dominant currents of world affairs will not change as a result of a change of administration or tone in Washington. But without Mr. Trump’s crude insults, erratic shifts and self-serving views, the United States will have a chance to reclaim at least some of its moral authority, and his coterie of wannabe dictators will feel less comfortable. Mr. Biden has already pledged to rejoin the Paris climate accord, and he is likely to re-enter other international forums.

Serge Schmemann

Η Εξωτερική Πολιτική που Αφήνει την Αμερική Τελευταία (Μετ.: Κ. Βέργος)

Οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν πολυμερείς δεσμεύσεις, συχνά για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το ότι είχαν αναληφθεί από προηγούμενους προέδρους ή με κάποιο τρόπο ενοχλούσαν τον κ. Τραμπ – η Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού, η Κλιματική Συμφωνία του Παρισιού, η Πυρηνική Συμφωνία για το Ιράν, η Συνθήκη των Πυρηνικών Μέσου Βεληνεκούς, η Συνθήκη των Ανοικτών Ουρανών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, η UNESCO.

Οι επιτυχίες που διαλαλεί – αποσύροντας τα Αμερικανικά στρατεύματα από την Μ. Ανατολή, κάνοντας εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, καταργώντας την πυρηνική συμφωνία για το Ιράν, κυνηγώντας την Βενεζουέλα και την Κούβα – είναι αμφίβολες στην καλύτερη περίπτωση και απατηλές στην χειρότερη. Το ειρηνευτικό σχέδιο της κυβέρνησης για τη Μ. Ανατολή αποδείχθηκε πακέτο δώρων για το Ισραήλ, ουσιαστικά υπονομεύοντας τις δυνατότητες της Αμερικής ως διαμεσολαβητή με τους Παλαιστινίους.

Η Κίνα μεθοδικά αυξάνει την θερμοκρασία στο Χονγκ Κονγκ, την Ταϊβάν και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Οι κυρώσεις εναντίον του Ιράν βρίσκουν αντίθετους τους συμμάχους και απειλούν με ανθρωπιστική καταστροφή.

Ο Μαδούρο παραμένει σταθερά εδραιωμένος στο Καράκας. Ως δε προς τις περίεργες συνόδους κορυφής του κ. Τραμπ με τον δεσπότη της Βόρειας Κορέας, Kim Jong-un, η τελευταία ερωτική επιστολή από την Πιονγκγιάνγκ ήταν ένα τέρας ενός διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου υγρού καυσίμου μεταφερόμενου πάνω σε ένα μεταφορέα 11 αξόνων σε μια στρατιωτική παρέλαση.

Η ξεροκέφαλη άγνοια του κ. Τραμπ για τον κόσμο (πριν συναντηθεί με τον Πούτιν της Ρωσίας στο Ελσίνκι, σύμφωνα με πληροφορίες, ρώτησε τους βοηθούς αν η Φινλανδία είναι τμήμα της Ρωσίας) σε συνδυασμό με την περιφρόνησή του προς την διπλωματία, τις υπηρεσίες πληροφοριών και την εμπειρία («Ο κύριος σύμβουλός μου είναι ο εαυτός μου και έχω ένα καλό ένστικτο για αυτά τα πράγματα») έχουν κάνει τα άσχημα πράγματα χειρότερα.

Η τηλεφωνική συνομιλία με τον Πρόεδρο Zelensky της Ουκρανίας που προκάλεσε το κατηγορητήριό του – «Θα ήθελα, ωστόσο, να μας κάνεις μια χάρη» – αποκάλυψε την συναλλακτική νοοτροπία πίσω από την κοσμοθεωρία του κ. Τράμπ.

Πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο, που, τις πρώτες μέρες της διοίκησής του, πίεσε θυμωμένα τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας να ακυρώσει μια συμφωνία μετανάστευσης που είχε κάνει με τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, διότι διαφορετικά ο κ. Τραμπ θα θεωρείτο «ένας αδύναμος και αναποτελεσματικός ηγέτης την πρώτη μου εβδομάδα». Και πρόκειται για τον πρόεδρο που, σύμφωνα με τον John Bolton, τον πρώην σύμβουλο εθνικής ασφάλειας, ζήτησε από τον πρόεδρο της Κίνας, Xi Jinping, να αγοράσει περισσότερα αμερικανικά σόγια και σιτάρι για να βοηθήσει τον πρόεδρο στις ψήφους των αγροτών.

Οι λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί είναι ξένοι για τον σταρ του (TV) «Μαθητευόμενου». Σύμφωνα με τον Καρλ Μπερνστάιν, που γράφει για το CNN, ο κ. Τραμπ αποκάλεσε τη Βρετανίδα πρωθυπουργό, Τερέζα Μέι, «ανόητη» και την Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, «ηλίθια», στις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις τους. Μεταξύ άλλων προσβολών, ο κ. Τραμπ χαρακτήρισε σε ένα tweet τον Καναδό πρωθυπουργό, κ. Τρυντό, «πολύ ανέντιμο και αδύναμο».

Αυτοί ήταν στενοί σύμμαχοι. Ο τόνος είναι πολύ διαφορετικός με τους κακούς. Ο κ. Κιμ, αναμφισβήτητα ο χειρότερος δεσπότης στη γη, πέτυχε μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση από τον «μικρό πύραυλο» στον συγγραφέα «ερωτικών επιστολών» στο σύμπαν του κ. Τραμπ μετά από δύο συναντήσεις κορυφής που δεν πέτυχαν τίποτα.

Η σχέση με τον κ. Xi πήρε άλλη πορεία. Πριν ο κ. Τραμπ αποφασίσει να επισωρεύσει όλα τα δεινά του κορωνοϊού στην Κίνα, είχε επαινέσει επανειλημμένα τον ηγέτη της – «Καταπληκτική συνεργασία με τον Πρόεδρο Xi, έναν άνθρωπο που αγαπά πραγματικά τη χώρα του».

Στην πραγματικότητα, δεν φαίνεται να υπάρχει ένας ανελεύθερος ηγέτης που ο κ. Τραμπ να μη θαυμάζει. Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων, Ντουτέρτε, ο οποίος ηγήθηκε μιας εκστρατείας εναντίον εμπόρων ναρκωτικών και χρηστών – εκστρατείας συνδεόμενης με χιλιάδες εξωδικαστικές δολοφονίες – έκανε μια «απίστευτη δουλειά στο πρόβλημα των ναρκωτικών». Ο Ορμπάν, ο αυταρχικός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, ήταν «σεβαστός σε όλη την Ευρώπη». Ο Ερντογάν, ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας, που συχνά τηλεφωνεί στον κ. Τραμπ, «έχει γίνει φίλος μου». Όταν ο πρίγκιπας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας έγινε ο παγκόσμιος παρίας για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, ο κ. Τραμπ έσπευσε να τον σώσει. «Έσωσα τον κώλο του», είπε ο πρόεδρος, σύμφωνα με ένα βιβλίο του Bob Woodward. «Ήμουν σε θέση να κάνω το Κογκρέσο να τον αφήσει μόνο του.»

Τι θα σήμαινε η νίκη του Τζο Μπάιντεν στις εκλογές του Νοεμβρίου για την Αμερικανική εξωτερική πολιτική; Πολλά από τα κυρίαρχα ρεύματα των παγκόσμιων υποθέσεων δεν θα αλλάξουν ως αποτέλεσμα μιας αλλαγής διοίκησης ή ύφους στην Ουάσιγκτον. Αλλά, χωρίς τις ωμές προσβολές του κ. Τραμπ, τις αλλοπρόσαλλες αντικαστάσεις και τις ιδιοτελείς του απόψεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν την ευκαιρία να ανακτήσουν μέρος τουλάχιστον της ηθικής τους εξουσίας, και η κλίκα των επίδοξων δικτατόρων θα αισθανθεί λιγότερο άνετα. Ο κ. Μπάιντεν έχει ήδη δεσμευτεί να επανέλθει στη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, και είναι πιθανό να επανέλθει και σε άλλα διεθνή φόρα.