Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Charles M. Blow

Destructive Power of Despair

Despair has an incredible power to initiate destruction. It is exceedingly dangerous to assume that oppression and pain can be inflicted without consequence, to believe that the victim will silently absorb the injury and the wound will fade. No, the injuries compound, particularly when there is no effort to alter the system doing the wounding, no avenue by which the aggrieved can seek justice. This all breeds despair, simmering below the surface.

As protests and rioting have swept across the acountry in the wake of the killing of George Floyd by the police in Minneapolis, it’s evident that America has failed to learn that lesson yet again. The protests are not necessarily about Floyd’s killing in particular, but about the savagery and carnage that his death represents: The nearly unchecked ability of the state to act with impunity in the oppression of black bodies and the taking of black life.

It is an anger over feeling powerless, stalked and hunted, degraded and dehumanized. It is an anger over feeling that people in power on every level — individual officers as well as local, state and federal government — are utterly unresponsive to people’s calls for fundamental change and equal justice under the law and equal treatment by it.

When people feel helpless, like there is nothing left to lose, a wild, swirling, undirected rage is a logical result. You destroy people’s prospects, they’ll destroy your property.

Our intransigence on the issue of social justice and use of force by the police is making last-straw extremists of members of a generation that feels unheard and disrespected.

We can bemoan the violence that has attended some of these protests, but we must also recognize that to have to live in a world, in a society, in which you feel that your very life is constantly under threat because of the color of your skin is also a form of violence.

It is a daily, ambient, gnawing violence. It is the kind that makes a grown man’s shoulder draw up and his jaws clench whenever officers approach, even when there has been no offense or infraction. It is the kind that forces mothers down to pray whenever a child is out late, pleading to the gods for his or her safe return. It is the kind that makes a child think to write a parent’s phone number on their skin when they sense trouble brewing, just in case. This is also violence.

Would you like recommendations for more stories like this? During the Civil Rights Movement, the protesters practiced nonviolence, but they were regularly met with violence, and it was that violence that spurred action.

The Civil Rights Act of 1964 was passed after the violence against protesters was broadcast on TV. The Civil Rights Act of 1968, popularly known as the Fair Housing Act, was passed after Martin Luther King was assassinated and rioting swept the country.

If America wants peace it must be responsive in peacetime. You can’t demonize an athlete who peacefully takes a knee to protest against police brutality, labeling him a “son of a bitch,” as President Trump did, and then pine for peaceful protests now.

It seems that no form of protest has been effective in this fight for justice. It seems that what the public and the power structure want is a continuation of the status quo. They want stillness and passivity. They want obedience. They want your suffering to be silent, your trauma to be tranquil. That won’t happen.

Some of the people now breaking things and burning things and looting things are ironically participating in a storied American tradition. There has long been a penchant for destruction in this country, an insatiable bloodlust, that the country conveniently likes to forget.

American violence is learned violence. It is the American way.

Charles M. Blow (Μετάφραση: Κ. Βέργος)

Η Καταστρεπτική Δύναμη της Απελπισίας

Η απελπισία έχει μια απίστευτη δύναμη να ξεκινάει μια καταστροφή. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να υποθέτουμε ότι η καταπίεση και ο πόνος μπορούν να προκληθούν χωρίς συνέπειες, να πιστεύουμε ότι το θύμα θα απορροφήσει σιωπηλά το τραύμα του και ότι το τραύμα θα εξασθενίσει. Τα τραύματα ποτέ δεν διαμορφώνουν συνθήκη αναζήτησης δικαιοσύνης, ειδικά όταν δεν υπάρχει προσπάθεια να αλλάξει το σύστημα που προκαλεί τα τραύματα. Όλα αυτά γεννούν απελπισία, σιγοβράζοντας κάτω από την επιφάνεια.

Καθώς, μετά την θανάτωση του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία της Μινεάπολης, οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, είναι προφανές ότι η Αμερική απέτυχε ξανά να μάθει αυτό το μάθημα. Οι διαμαρτυρίες δεν αφορούν αποκλειστικά τη δολοφονία του Φλόιντ, αλλά την αγριότητα και τη βαρβαρότητα που αντιπροσωπεύει ο θάνατός του: η σχεδόν ανεξέλεγκτη ικανότητα του κράτους να ενεργεί με ατιμωρησία στην καταπίεση των μαύρων κορμιών και στη αφαίρεση της μαύρης ζωής.

Είναι ένας θυμός για το αίσθημα του ανίσχυρου και κυνηγημένου, του υποβαθμισμένου μη-ανθρώπου. Είναι ένας θυμός αυτού που αισθάνεται ότι οι άνθρωποι που έχουν την εξουσία σε κάθε επίπεδο – αξιωματικοί, τοπική, πολιτειακή και ομοσπονδιακή κυβέρνηση – είναι εντελώς αδιάφοροι στις εκκλήσεις των ανθρώπων για θεμελιώδη αλλαγή, ίση δικαιοσύνη βάσει του νόμου και ίση μεταχείριση από αυτόν.

Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι, σαν να μην υπάρχει τίποτα να χάσουν, μια άγρια, τυφλή οργή είναι μια λογική συνέπεια. Εσείς καταστρέφετε τις προοπτικές τους, αυτοί θα καταστρέψουν την περιουσία σας.

Η αδιαλλαξία μας στο ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της χρήσης βίας από την αστυνομία φτιάχνει τους εξτρεμιστές μιας γενιάς που αισθάνεται ότι δεν ακούγεται και ότι δεν γίνεται σεβαστή.

Μπορούμε να θρηνούμε για τη βία που έχει συνοδεύσει ορισμένες από αυτές τις διαδηλώσεις, αλλά πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι πρέπει να ζεις σε έναν κόσμο, σε μια κοινωνία, όπου νιώθεις επίσης μια μορφή βίας όταν η ίδια η ζωή σου απειλείται συνεχώς λόγω του χρώματος του δέρματός σου.

Είναι μια καθημερινή, γενικευμένη βία. Είναι αυτό που κάνει τον ώμο ενός ώριμου άντρα να ανασηκώνεται και τα σαγόνια του να σφίγγονται κάθε φορά που πλησιάζουν οι αστυνομικοί, ακόμη και όταν δεν έχει υπάρξει παράβαση ή παραβίαση. Είναι αυτό που αναγκάζει τις μητέρες να προσεύχονται όποτε ένα παιδί είναι έξω αργά, παρακαλώντας τους θεούς για την ασφαλή επιστροφή του. Είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να σκέφτεται να γράψει τον αριθμό τηλεφώνου του γονέα στο δέρμα του όταν οσμίζεται κάποιο καυγά, και για κάθε ενδεχόμενο. Αυτό είναι επίσης βία.

Θα θέλατε μήπως να αναφερθούμε σε περισσότερες ιστορίες σαν κι αυτή; Κατά τη διάρκεια του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, οι διαδηλωτές ακολουθούσαν την πρακτική της μη-βίας, αλλά αντιμετωπίζονταν συστηματικά με βία, και αυτή η βία ήταν που προκαλούσε αντίδραση.

Ο Νόμος περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 ψηφίστηκε μετά τη μετάδοση της βίας κατά των διαδηλωτών από την τηλεόραση. Ο Νόμος περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1968, γνωστός ως νόμος περί Δίκαιης Στέγασης, ψηφίστηκε μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τις ταραχές που σάρωσαν τη χώρα.

Εάν η Αμερική θέλει ειρήνη, πρέπει να ανταποκρίνεται στην ειρήνη. Δεν μπορείτε να δαιμονοποιείτε έναν αθλητή που κλίνει ειρηνικά το γόνυ για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, χαρακτηρίζοντάς τον «γιο σκύλας», όπως έκανε ο Πρόεδρος Τραμπ, και μετά να ζητάς απεγνωσμένα ειρηνικές διαδηλώσεις.

Φαίνεται ότι καμία μορφή διαμαρτυρίας δεν ήταν αποτελεσματική σε αυτόν τον αγώνα για δικαιοσύνη. Φαίνεται ότι αυτό που θέλει ο κόσμος και η δομή εξουσίας είναι η συνέχιση του status quo. Αυτοί θέλουν ηρεμία και παθητικότητα. Θέλουν υπακοή. Θέλουν τα δεινά σας και τα τραύματά σας να μείνουν σιωπηλά και ήρεμα. Αυτό δεν θα συμβεί.

Μερικοί από τους ανθρώπους που τώρα σπάζουν πράγματα και καίνε πράγματα και λεηλατούν πράγματα συμμετέχουν κατά μια ειρωνεία σε μια παράδοση της Αμερικής. Υπήρξε εδώ και καιρό μια τάση για καταστροφή σε αυτήν τη χώρα, μια ακόρεστη αιματοχυσία, που η χώρα επιθυμεί εύκολα να ξεχάσει.

Η Αμερικανική βία είναι βία που μαθαίνεται. Είναι ο Αμερικανικός τρόπος.