Ακολουθήστε το Start Media στο Google News! 

Paul Behrens

The Best- and Worst-Case Scenarios for the World as COP26 Ends

For the past two weeks, leaders from almost 200 countries around the world have convened in Scotland with a mandate of nothing less than to save humanity from climate catastrophe. The 26th Conference of the Parties of the United Nations Framework Convention on Climate Change, or COP26, is the latest in a series of meetings aiming to provide a global direction for climate action.

The stakes could not be higher. The decisions made at this conference and in the next decade will dictate the future of life on this planet and civilization as we know it. Although COP26 is not the only place for climate action, it is the only forum in which the countries of the world come together to set a global agenda.

So, what is actually going on in Glasgow? This year’s COP26 has two major goals: One, for countries to get more aggressive about reducing emissions, and two, for richer countries to put more money into a fund that will help poorer counties both mitigate emissions and adapt to a rapidly worsening climate.

Why do countries need to get more aggressive? The COP six years ago led to the Paris Agreement, in which countries were allowed to set their own, nonbinding targets. Policymakers knew that these targets wouldn’t be sufficient but it was the only way to get broad agreement, and the hope was that countries would then be shamed into further action. Another important outcome of the Paris Agreement was to raise the ambition to limiting warming from 2 degrees Celsius to 1.5 degrees. Limiting warming to 1.5 degrees by 2100 is crucial to avoiding irreversible and potentially catastrophic changes in the planet’s climate. Unfortunately, scientists calculated the Paris Agreement standards would only limit warming to 2.6-3.1 degrees by 2100.

At Paris, countries did pledge to update their “Nationally Determined Contributions” every five years, in a mechanism that would become increasingly ambitious. As the COP last year was postponed due to the pandemic, Glasgow is the first opportunity since Paris for countries to formally declare their new emissions limits.

So will the COP save the world this time? Absolutely not. Glasgow declarations will certainly miss the ambition of limiting warming to 1.5 degrees. If Glasgow ends well, we should hope for solid commitments that would result in 2 degrees of warming. Although the International Energy Agency announced last week that updated pledges could result in limiting warming to 1.8 degrees, these pledges contain no policy guarantees. When Climate Action Tracker assessed the short-term targets linked to these pledges, it found a resulting warming of at least 2.4 degrees — a small improvement, but nowhere near good enough. To keep the pressure on and to keep the more ambitious target of only 1.5 degrees of warming alive, an important outcome of COP26 must be an increase in the frequency of these declarations, to an annual cycle rather than every 5 years. Negotiations on this are still ongoing, but we should know the outcome soon.

What’s the most contentious issue in Glasgow? The speed of decarbonization across countries is one of the most fraught COP discussions. While civilization’s long-term survival demands that every country must eventually go to zero emissions, some countries have contributed far more to the carbon currently in the atmosphere. Those countries also happen to be some of the most well-resourced, resilient and safest from climate extremes, such as the U.S. or countries in Europe.

Recognizing the role of global solidarity, the 2009 Copenhagen COP agreement set up a climate finance fund. Wealthier countries pay into the fund to help less wealthy countries both decarbonize and, more recently, adapt to increasingly hostile climates.

How is that fund doing? The aim was to reach $100 billion per year by 2020. Yet the fund is far behind schedule and its accounting is problematic: lumping loans and grants together. In particular, the U.S. has an appalling record on climate finance, despite a recent announcement from the Biden administration that it will increase contributions. Between 2017 and 2018, the U.S. contributed less than France, Germany, Japan or the U.K., while having a larger GDP than all those countries combined.

So, after COP26, are we going to be OK? The pledges at the COP, so far, leave a massive gulf between rhetoric and action. Despite lofty words, there are precious few policy announcements of how ambitious climate goals will actually be met. Although there has been some progress -for the first time, fossil fuel subsidies are being openly discussed- the overall action simply does not match with the science.

The only fact about the future I can declare with certainty is that the world as we know it is coming to an end. Either we (the global “we”) will remake society in unrecognizable — much healthier and equitable — ways to avoid overwhelming environmental damages or we will see irreversible changes in the climate, large-scale food crises, water scarcity and increasingly unliveable areas across the planet. Most likely, humanity will end up on a scale somewhere between those two worlds, remaking society to limit the extent of future damage while adapting to an increasingly hostile environment. Still, at any point on this scale, it’s the end of the world, as we know it.

The most likely worst-case scenario is an ever-widening gap between net-zero rhetoric and actual policy. The world is barely on track to meet soft Paris Agreement targets, let alone more ambitious pledges made since Paris before and during this COP. Leaders may leave Glasgow with a warm buzz from inspiring words and promises — but without any intention or power to implement the policies needed to make those words a reality. The more than 2.4-degree rise in temperature we could be looking at is a number that hides the tremendous scale of mass suffering, food system collapse, intolerable heat, multiple and simultaneous extreme weather events, and large-scale, irreversible changes to the climate and ecosystem to come.

Countries will more and more have to turn to managing unfolding crises, with little time for international cooperation on reducing future emissions. Increasingly, we will begin to dread the onset of summer, anticipating what the season will bring: how many wildfires, heatwaves, hurricanes, and how large they will be. We may adapt by bolstering infrastructure, including sea walls and typhoon-proof buildings, but the changes will outpace what we build. Higher temperatures will render people incapable of working; warming is already increasing suicide rates.

Though hard to detect, rising temperatures will also increase the prevalence and spread of diseases. Moreover, the impact of climatic changes on the availability and nutritional content of food could hasten vicious cycles whereby malnutrition leads to compromised immune systems driving further disease spread. There will be increasing numbers of global health crises, including pandemics.

As the overdrawing of groundwater continues, exacerbated by soaring temperatures, water shortages will become the norm. Even under lower warming scenarios of around 2 degrees, water shortages and extreme events like floods and heatwaves will likely hit several food-producing regions at once. Global food prices will then rocket. Studies are showing again and again that yields may drop dramatically even by 2030 and certainly by 2050. With our trajectory — without making the changes activists are demanding — it is conceivable that supermarket shelves will start to get patchy by the middle of this century, and perhaps even earlier in countries with lower purchasing power.

Researchers have already found 467 different pathways for how health, water, food, infrastructure and security have been recently impacted by climate change, from heatwaves to floods, drought to sea-level rise. All these impacts are set to worsen. The fear of the future will continue to rise.

In this scenario, we could expect a turn to strong-men leaders, with fearful citizens panicking as shortages start to be felt. At current rates of warming, hundreds of millions will be looking for climatic refuge by 2050. Migration would likely be used as a dog whistle by opportunistic politicians to push an agenda of increasingly fascist policies. Border fences would go up, and detention centers for migrants in the U.S. and EU would expand, becoming increasingly permanent fixtures. Climate change has already been identified as a driving force for Central American migration. As institutions decay and tensions mount, violence and war could break out.

This would be happening in a global society that is already failing to protect the vulnerable, feed the hungry and alleviate the suffering of the poor. As the world warms, the mega-wealthy would attempt survival by putting up walls. The exodus has already begun, with some of the richest humans in history already defecting from society, buying both visas and mansions in places like New Zealand, where the climate won’t be as bad, for a while at least. Meanwhile, an underclass would eke out ever more brutal lives, while food and water scarcity increases.

This might sound like a depiction from a sci-fi novel or the comments section on some conspiracy YouTube channel. But it isn’t. This worst-case warming scenario is based on the accepted, scientific studies outlining the impacts on food, water and social systems resulting from our past and current actions. That we are already on the road to the death of current global civilization is no longer up for debate. At present, the actions to prevent this reality are shockingly deficient, and if we don’t see significant progress at COP26, the possibilities for future action will become even narrower.

The best outcome for this COP would be an announced phase out of oil and gas (rather than just coal), an acknowledgment of developed countries failure to provide $100 billion in climate finance and a guarantee to help lower-income countries deal with the loss and damage of climate change going forward, and an agreement by all the parties to the convention to more frequently ratchet up their climate action commitments in line with what is necessary to limit warming as much as possible.

But that would only be the beginning. For large-scale change to be effective and rapid, institutions must move together: The legal system, the civil service, national and international banking institutions, and local and national governments must all move in the same direction. The mandate for such large-scale change will most likely be won when community and civic groups take action, when we reach a social tipping point whereby governments can no longer delay or ignore problems or public will.

The best-case scenario is not an outcome so much as a path that must be taken to avoid the worst-case outcome. In this scenario, activist climate movements will likely be a driving force, and leaders will come out of this COP with an overwhelming pressure to act on their targets and to announce and legislate truly ambitious policies for change. Ideally, global leaders, for the first time, would realize that it is far too late for gradual change.

Governments around the world would take advantage of the astonishingly low costs of renewable energy to electrify infrastructure, which is flexible, clean and efficient. We already have the solutions to decarbonize 65-75 percent of energy use via technologies like cheap renewable electricity and energy efficiency. Policymakers would understand that the cost of these technologies will reduce rapidly as they are deployed — each new battery and hydrogen electrolyzer is a chance to improve performance and decrease costs. The future of energy is small and fast. Think: the rapid adoption of smartphones and the internet rather than the slow, heavy, immovable infrastructure of fossil fuels.

That’s not all there is to the best-case scenario. Decision-makers could introduce policies such as the rapid expansion of national bike infrastructure and pedestrianization. Safer cycling and e-bikes bring longer distances into reach and reduce cars on the road. Strict building standards could also be enforced, and a universal building insulation program could be rolled out. These changes would save money, save millions of lives from air and noise pollution, build tighter communities, provide better housing, deliver healthier lifestyles and safer neighborhoods.

As our urban environments change for the better, countries would have to ban the new development of fossil fuel resources, roads and airport expansions. Frequent flyer levies could be introduced, penalizing each additional flight at an increasing rate. Eventually, with the waning lobbying power of high-carbon sectors, governments would completely phase out subsidies from fossil fuels, accelerating the transition. Their influence is already declining, and the world’s largest fossil fuel companies are already exposed to serious legal risk for knowingly polluting the atmosphere and misinforming the public about climate change.

Even if the energy system is decarbonized fast, the food system as it stands could alone push us into climate catastrophe. Understanding that animal agriculture is the biggest single driver of biodiversity loss and a massive contributor to climate change, policy makers would shift agricultural subsidies to incentivize plant-based diets, help farmers improve cultivation practices and encourage biodiversity protection. In a best-case scenario, the public would enhance this dynamic with a continued shift to plant-based diets. Individual actions can then spur systems-change, a shift that would accelerate rapidly when 20-30 percent of the public become vegetarian. Such a shift would open up huge opportunities, both in plant-based diets and for the 27 percent of global, habitable land on which animals once grazed. Farmers could be paid to transition to plant-based cultivation or to leave land for nature and local communities. This would protect biodiversity and provide access to the outdoors for people to enjoy the health benefits of spending time in nature.

Even if all these changes are implemented, it would still not be enough in the longer term. The flow of emissions would have been staunched but, simultaneously, the atmospheric concentration of greenhouse gases must be actively reduced through carbon sequestration. Governments would need to commit to a global agreement for redirecting agricultural and fossil fuel subsidies to natural climate solutions, revolutionizing land management and increasing the carbon stored in soils and vegetation. But only natural approaches won’t cut it.

In a best-case scenario, further in the future after emissions have been slashed as far as possible, governments might force the aviation sector to pay for the mechanical extraction of carbon from the atmosphere, as, say, part of an agreement to permit it to continue operations. Technological innovation will be needed, one way or another, to remove carbon from the atmosphere.

None of these interventions are expensive if the long-term benefits are weighed against the costs. Already new renewables are cheaper than existing fossil fuels in many places around the world. In a truly best-case scenario, we’d move away from narrow metrics of success like GDP growth and focus on broader sets of societal outcomes, from life expectancy to water quality to biodiversity protection.

In a best-case scenario, all of this would be done while ensuring society’s poorest and most marginalized benefit from these changes. One way to do this would be to raise a carbon fee — charging for the emission of carbon into the atmosphere while the funds are directly returned to the poorest in society. Another would be by ensuring the people have more input into decision-making in the form of citizens’ assemblies.

In 2020, the U.K. ran a climate citizens’ assembly: One hundred and eight people from across the country, from all backgrounds, were first informed about climate change by scientists and then asked what they’d like to do about it. They came up with a frequent flyer tax, proposed phasing out SUVs and argued for a 20-40 percent voluntary cut in red meat. None of that would be enough on its own, but it’s far better than the policies the U.K. government is considering today. Better yet, it’s what people want, when they know the facts. More citizens’ assemblies around the world could offer the political cover for government officials to enact bold climate action.

Even in this best-case scenario, in which the world is remade in staggering, beneficial ways to address climate change, we need to remember that the climate will get worse before getting better. Some slowly unfolding problems, such as sea level rise, will continue for hundreds of years. In a best-case world, funding for adaptation will have to rapidly increase. Governments could sign international agreements for the well-managed migration of the millions of climate migrants we are already beginning to see today. In a best-case world, migration might be seen as an opportunity, including for stemming the population declines across many nations.

The next few years will decide the degree of warming at the end of this century. It will decide whether the millions suffering today will become billions. It will decide how many will get sick from the spreading of existing and new diseases. It will decide how extensive the crop losses and food shortages will be. It will decide the degree of conflict and violence and suffering.

Paul Behrens (Μετάφρ.: Κ. Βέργος)

Το Καλύτερο και το Χειρότερο Σενάριο για τον Κόσμο καθώς η διάσκεψη COP26 ολοκληρώνεται

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ηγέτες από σχεδόν 200 χώρες από όλο τον κόσμο συνήλθαν στη Σκωτία με εντολή να σώσουν την ανθρωπότητα από την κλιματική καταστροφή. Η 26η Διάσκεψη των Μερών της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, ή COP26, είναι η τελευταία από μια σειρά συναντήσεων που στόχο έχουν να  ορίσουν μια παγκόσμια κοινή γραμμή για τη δράση για το κλίμα.

Το στοίχημα δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν σε αυτή την διάσκεψη και την επόμενη δεκαετία θα υπαγορεύσουν το μέλλον της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε. Αν και η COP26 δεν είναι το μόνο μέσο δράσης για το κλίμα, είναι το μόνο φόρουμ στο οποίο οι χώρες του κόσμου συγκεντρώνονται για να καθορίσουν μια παγκόσμια ατζέντα.

Λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει στη Γλασκώβη; Η φετινή COP26 έχει δύο βασικούς στόχους: Πρώτον, οι χώρες να γίνουν πιο επιθετικές όσον αφορά τη μείωση των εκπομπών και, δεύτερον, οι πλουσιότερες χώρες να διαθέσουν περισσότερα χρήματα σε ένα ταμείο που θα βοηθήσει τις φτωχότερες περιοχές να μετριάσουν τις εκπομπές και να προσαρμοστούν σε ένα ταχέως επιδεινούμενο κλίμα.

Γιατί οι χώρες πρέπει να γίνουν πιο επιθετικές; Η COP πριν από έξι χρόνια οδήγησε στη Συμφωνία του Παρισιού, στην οποία οι χώρες είχαν τη δυνατότητα να θέτουν τους δικούς τους, μη δεσμευτικούς, στόχους. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής γνώριζαν ότι αυτοί οι στόχοι δεν θα ήταν επαρκείς, αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ευρεία συμφωνία και η ελπίδα ήταν ότι οι χώρες θα σεμνύνονταν στη συνέχεια για μια περαιτέρω δράση. Ένα άλλο σημαντικό αποτέλεσμα της Συμφωνίας του Παρισιού ήταν να αυξηθεί ο στόχος για περιορισμό της υπερθέρμανσης από 2 βαθμούς Κελσίου σε 1,5 βαθμούς. Ο περιορισμός της υπερθέρμανσης στους 1,5 βαθμούς μέχρι το 2100 είναι ζωτικής σημασίας για την αποφυγή μη αναστρέψιμων και δυνητικά καταστροφικών αλλαγών στο κλίμα του πλανήτη. Δυστυχώς, οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι τα προβλεπόμενα όρια της Συμφωνίας του Παρισιού θα περιόριζαν την υπερθέρμανση μόνο στους 2,6-3,1 βαθμούς μέχρι το 2100.

Στο Παρίσι, οι χώρες δεσμεύτηκαν να επικαιροποιούν τις «Εθνικά Οριζόμενες Συνεισφορές» κάθε πέντε χρόνια, σε έναν μηχανισμό που θα γινόταν όλο και πιο φιλόδοξος. Καθώς η COP πέρυσι αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας, η Γλασκώβη είναι η πρώτη ευκαιρία μετά το Παρίσι για τις χώρες να δηλώσουν επίσημα τα νέα τους όρια εκπομπών.

Θα σώσει λοιπόν τον κόσμο αυτή τη φορά η COP; Με τίποτα. Οι δηλώσεις της Γλασκώβης σίγουρα θα εγκαταλείψουν τον φιλόδοξο στόχο του περιορισμού της υπερθέρμανσης στους 1,5 βαθμούς. Εάν η Γλασκώβη τελειώσει καλά, θα πρέπει να ελπίζουμε σε σταθερές δεσμεύσεις που θα οδηγούσαν σε 2 βαθμούς υπερθέρμανσης. Αν και ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι οι επικαιροποιημένες δεσμεύσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περιορισμό της υπερθέρμανσης στους 1,8 βαθμούς, αυτές οι δεσμεύσεις δεν περιλαμβάνουν εγγυήσεις πολιτικής. Όταν η Climate Action Tracker αξιολόγησε τους βραχυπρόθεσμους στόχους που συνδέονται με αυτές τις δεσμεύσεις, βρήκε μια προκύπτουσα υπερθέρμανση τουλάχιστον 2,4 βαθμών – μια μικρή βελτίωση, αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική. Για να διατηρηθεί η πίεση και να διατηρηθεί ζωντανός ο πιο φιλόδοξος στόχος της υπερθέρμανσης μόνο 1,5 βαθμών, ένα σημαντικό συμπέρασμα της COP26 πρέπει να είναι η αύξηση της συχνότητας αυτών των εκτιμήσεων και δηλώσεων, κατά έτος και όχι κάθε 5 χρόνια. Οι διαπραγματεύσεις για αυτό συνεχίζονται ακόμη, αλλά θα πρέπει να μάθουμε τα αποτελέσματα σύντομα.

Ποιο είναι το πιο επίμαχο ζήτημα στη Γλασκώβη; Η ταχύτητα της απαλλαγής από τις εκπομπές άνθρακα μεταξύ των χωρών είναι μια από τις πιο επίπονες συζητήσεις στην COP. Ενώ η μακροπρόθεσμη επιβίωση του πολιτισμού προβλέπει ότι κάθε χώρα πρέπει τελικά να φτάσει σε μηδενικές εκπομπές άνθρακα, ορισμένες χώρες έχουν παράξει τον περισσότερο άνθρακα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ατμόσφαιρα. Αυτές οι χώρες τυγχάνει επίσης να είναι μερικές από τις πιο εξοπλισμένες, ανθεκτικές και ασφαλείς έναντι των ακραίων κλιματικών συνθηκών, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οι χώρες της Ευρώπης.

Αναγνωρίζοντας τον ρόλο της παγκόσμιας αλληλεγγύης, η συμφωνία COP της Κοπεγχάγης το 2009 δημιούργησε ένα ταμείο χρηματοδότησης για το κλίμα. Οι πλουσιότερες χώρες πληρώνουν στο ταμείο για να βοηθήσουν τις λιγότερο πλούσιες χώρες τόσο να απελευθερωθούν από τον άνθρακα όσο και, πιο πρόσφατα, να προσαρμοστούν σε όλο και πιο εχθρικά κλίματα.

Πώς πάει αυτό το ταμείο; Ο στόχος ήταν να φτάσει τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως έως το 2020. Ωστόσο, το ταμείο είναι πολύ πίσω από αυτό το χρονοδιάγραμμα και η λογιστική του είναι προβληματική, συσσωρεύοντας δάνεια και επιχορηγήσεις συγχρόνως. Ειδικότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα πολύ κακό παρελθόν σε σχέση με την χρηματοδότηση για το κλίμα, παρά την πρόσφατη ανακοίνωση της κυβέρνησης Μπάιντεν ότι θα αυξηθούν οι εισφορές των Ηνωμένων Πολιτειών. Μεταξύ 2017 και 2018, οι ΗΠΑ συνεισέφεραν λιγότερο από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιαπωνία ή το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ είχαν μεγαλύτερο ΑΕΠ από όλες αυτές τις χώρες αθροιστικά.

Άραγε, λοιπόν, μετά την COP26 θα είμαστε εντάξει; Οι δεσμεύσεις στην COP, μέχρι στιγμής, αφήνουν ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ ρητορικής και δράσης. Παρά τα μεγάλα λόγια, υπάρχουν λίγες κρίσιμα πολύτιμες ανακοινώσεις πολιτικής για το πώς θα επιτευχθούν πραγματικά οι φιλόδοξοι κλιματικοί στόχοι. Αν και έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος —για πρώτη φορά, οι επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων συζητούνται ανοιχτά — η συνολική δράση απλώς δεν ταιριάζει με τα επιστημονικά δεδομένα.

Το μόνο γεγονός για το μέλλον που μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα είναι ότι ο κόσμος όπως τον ξέρουμε πλησιάζει στο τέλος του. Είτε εμείς (το παγκόσμιο “εμείς”) θα ξαναφτιάξουμε την κοινωνία με καινούριους – πολύ πιο υγιείς και δίκαιους – τρόπους για να αποφύγουμε τις συντριπτικές περιβαλλοντικές ζημιές ή θα δούμε μη αναστρέψιμες αλλαγές στο κλίμα, μεγάλης κλίμακας επισιτιστικές κρίσεις, λειψυδρία και ολοένα και πιο ακατάλληλες και μη βιώσιμες περιοχές σε όλο τον πλανήτη. Πιθανότατα, η ανθρωπότητα θα καταλήξει σε ένα σημείο κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, αναδιοργανώνοντας την κοινωνία για να περιορίσει την έκταση της μελλοντικής ζημιάς, ενώ θα προσαρμόζεται σε ένα όλο και πιο εχθρικό περιβάλλον. Ωστόσο, σε οποιοδήποτε σημείο και αν καταλήξει, θα πρόκειται για το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα.

Το πιο πιθανό χειρότερο σενάριο είναι ένα ολοένα διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της ρητορικής καθαρού μηδενισμού του άνθρακα και της πραγματικής πολιτικής. Ο κόσμος μόλις και μετά βίας βρίσκεται σε καλό δρόμο για να επιτύχει τους ήπιους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού, πόσο μάλλον τις πιο φιλόδοξες δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν μετά το Παρίσι, πριν και κατά τη διάρκεια αυτής της COP. Οι ηγέτες μπορεί να φύγουν από τη Γλασκώβη με ένα θερμό απόηχο από εμπνευσμένα λόγια και υποσχέσεις – αλλά χωρίς καμία πρόθεση ή δύναμη να εφαρμόσουν τις πολιτικές που απαιτούνται για να γίνουν αυτές οι λέξεις πραγματικότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας άνω των 2,4 βαθμών, που θα μπορούσαμε να δούμε, είναι ένας αριθμός που κρύβει την τεράστια κλίμακα μαζικών δεινών, την κατάρρευση του συστήματος τροφίμων, την αφόρητη ζέστη, τα πολλαπλά και ταυτόχρονα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις μεγάλες, μη αναστρέψιμες, αλλαγές στο κλίμα και το οικοσύστημα που θα ακολουθήσουν.

Οι χώρες θα πρέπει όλο και περισσότερο να στραφούν στη διαχείριση των εξελισσόμενων κρίσεων, με ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο για διεθνή συνεργασία για τη μείωση των μελλοντικών εκπομπών. Όλο και περισσότερο θα αρχίζουμε να φοβόμαστε, κατά την έναρξη του καλοκαιριού, αναλογιζόμενοι τι θα φέρει η εποχή: πόσες πυρκαγιές, καύσωνες, τυφώνες και πόσο μεγάλοι θα είναι αυτοί. Μπορεί να προσαρμοστούμε ενισχύοντας τις υποδομές, συμπεριλαμβανομένων των θαλάσσιων τειχών και των κτιρίων που αντιστέκονται στους τυφώνες, αλλά οι αλλαγές θα ξεπερνάνε αυτό που θα κατασκευάζουμε. Οι υψηλότερες θερμοκρασίες θα καταστήσουν τους ανθρώπους ανίκανους να εργάζονται. Η υπερθέρμανση αυξάνει ήδη τα ποσοστά αυτοκτονιών.

Αν και είναι δύσκολο να εντοπιστεί, η αύξηση της θερμοκρασίας θα αυξήσει επίσης τον επιπολασμό και την εξάπλωση των ασθενειών. Επιπλέον, ο αντίκτυπος των κλιματικών αλλαγών στη διαθεσιμότητα και το θρεπτικό περιεχόμενο των τροφίμων θα μπορούσε να επιταχύνει τους φαύλους κύκλους όπου ο υποσιτισμός οδηγεί σε μειωμένο ανοσοποιητικό σύστημα που οδηγεί σε περαιτέρω εξάπλωση μιας νόσου. Θα υπάρξουν αυξανόμενοι αριθμοί παγκόσμιων κρίσεων υγείας, συμπεριλαμβανομένων των πανδημιών.

Καθώς η υπεράντληση των υπόγειων υδάτων συνεχίζεται, επιδεινούμενη από την άνοδο της θερμοκρασίας, η έλλειψη νερού θα γίνει ο κανόνας. Ακόμη και κάτω από σενάρια χαμηλότερης υπερθέρμανσης, η έλλειψη νερού και τα ακραία φαινόμενα όπως πλημμύρες και καύσωνες πιθανότατα θα πλήξουν πολλές περιοχές παραγωγής τροφίμων ταυτόχρονα. Στη συνέχεια, οι παγκόσμιες τιμές των τροφίμων θα εκτοξευθούν. Οι μελέτες δείχνουν ξανά και ξανά ότι οι αποδόσεις μπορεί να μειωθούν δραματικά ακόμη και μέχρι το 2030 και σίγουρα μέχρι το 2050. Με την πορεία αυτή — χωρίς να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούν οι ακτιβιστές — είναι κατανοητό ότι τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα αρχίσουν να αποκτούν μπαλώματα μέχρι τα μέσα αυτού του αιώνα, και ίσως και νωρίτερα σε χώρες με χαμηλότερη αγοραστική δύναμη.

Οι ερευνητές έχουν ήδη βρει 467 διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η υγεία, το νερό, τα τρόφιμα, οι υποδομές και η ασφάλεια επηρεάστηκαν πρόσφατα από την κλιματική αλλαγή, από τους καύσωνες έως τις πλημμύρες, από την ξηρασία έως την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Όλες αυτές οι επιπτώσεις αναμένεται να επιδεινωθούν. Ο φόβος για το μέλλον θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Σε αυτό το σενάριο, θα μπορούσαμε να περιμένουμε μια στροφή προς πανίσχυρους ηγέτες, με φοβισμένους πολίτες να πανικοβάλλονται καθώς οι ελλείψεις θα αρχίσουν να γίνονται αισθητές. Με τους σημερινούς ρυθμούς υπερθέρμανσης, εκατοντάδες εκατομμύρια θα ψάχνουν για κλιματικό άσυλο μέχρι το 2050. Η μετανάστευση πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί ως σφύριγμα σκύλου από καιροσκόπους πολιτικούς για να προωθήσουν μια ατζέντα ολοένα και πιο φασιστικών πολιτικών. Οι φράχτες των συνόρων θα ανεβαίνουν και τα κέντρα κράτησης μεταναστών στις ΗΠΑ και την ΕΕ θα επεκτείνονται, καθιστώντας τα ολοένα και πιο μόνιμα. Η κλιματική αλλαγή έχει ήδη αναγνωριστεί ως κινητήρια δύναμη για τη μετανάστευση από την Κεντρική Αμερική. Καθώς οι θεσμοί παρακμάζουν και οι εντάσεις αυξάνονται, η βία και ο πόλεμος θα μπορούσαν να ξεσπάσουν.

Αυτό θα μπορούσε να  συμβεί σε μια παγκόσμια κοινωνία που ήδη αποτυγχάνει να προστατεύσει τους ευάλωτους, να ταΐσει τους πεινασμένους και να ανακουφίσει τα δεινά των φτωχών. Καθώς ο κόσμος θα υπερθερμαίνεται, οι μεγα-πλούσιοι θα επιχειρήσουν να επιβιώσουν υψώνοντας τείχη. Η έξοδος έχει ήδη ξεκινήσει, με μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην ιστορία να έχουν ήδη εγκαταλείψει την κοινωνία, αγοράζοντας βίζες και βίλες σε μέρη όπως η Νέα Ζηλανδία, όπου το κλίμα δεν θα είναι τόσο κακό, τουλάχιστον για κάποιο καιρό. Εν τω μεταξύ, μια κατώτερη τάξη θα γνωρίζει μια ολοένα και πιο βάναυση ζωή, ενώ η έλλειψη τροφής και νερού θα εντείνεται.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια εικόνα επιστημονικής φαντασίας ή μια ενότητα σχολίων σε κάποιο συνωμοτικό κανάλι του YouTube. Αλλά πρόκειται για αυτό. Αυτό το χειρότερο σενάριο υπερθέρμανσης βασίζεται σε έγκυρες επιστημονικές μελέτες που περιγράφουν τις επιπτώσεις στα τρόφιμα, το νερό και τα κοινωνικά συστήματα που προκύπτουν από τις παρελθούσες και τις τρέχουσες ενέργειές μας. Το ότι βρισκόμαστε ήδη στο δρόμο προς τον θάνατο του σημερινού παγκόσμιου πολιτισμού δεν είναι πλέον αντικείμενο συζήτησης. Επί του παρόντος, οι ενέργειες για την αποτροπή αυτής της πραγματικότητας είναι σοκαριστικά ανεπαρκείς και αν δεν δούμε σημαντική πρόοδο στην COP26, οι δυνατότητες για μελλοντική δράση θα γίνουν ακόμη πιο περιορισμένες.

Το καλύτερο αποτέλεσμα για αυτή την COP θα ήταν μια ανακοίνωση σταδιακής κατάργησης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου (και όχι μόνο του άνθρακα), μια αναγνώριση των ανεπτυγμένων χωρών για την αποτυχία τους να εισφέρουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια για χρηματοδότηση για το κλίμα και μια εγγύηση για να βοηθήσουν τις χώρες με χαμηλότερο εισόδημα να αντιμετωπίσουν την απώλεια και την ζημία από την κλιματική αλλαγή στο μέλλον καθώς και μια συμφωνία όλων των μερών της σύμβασης να ενισχύουν συχνότερα τις δεσμεύσεις τους για την κλιματική δράση σύμφωνα με ό,τι είναι απαραίτητο για να περιοριστεί όσο το δυνατόν περισσότερο η υπερθέρμανση.

Αλλά αυτό θα ήταν μόνο η αρχή. Για να είναι αποτελεσματική και γρήγορη η αλλαγή μεγάλης κλίμακας, οι θεσμοί πρέπει να κινηθούν από κονού. Το νομικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, τα εθνικά και διεθνή τραπεζικά ιδρύματα και οι τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση. Η εντολή για μια τέτοιας μεγάλης κλίμακας αλλαγή πιθανότατα θα εξασφαλισθεί όταν η κοινότητα και οι ομάδες πολιτών αναλάβουν δράση, όταν φτάσουμε σε ένα κοινωνικό σημείο καμπής όπου οι κυβερνήσεις δεν θα μπορούν να καθυστερήσουν άλλο ή να αγνοήσουν τα προβλήματα ή τη δημόσια βούληση.

Το καλύτερο σενάριο δεν είναι τόσο πολύ ένα αποτέλεσμα όσο ένας δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί για να αποφευχθεί το χειρότερο αποτέλεσμα. Σε αυτό το σενάριο, τα ακτιβιστικά κινήματα για το κλίμα θα είναι πιθανότατα η κινητήρια δύναμη και οι ηγέτες θα βγουν από αυτή την COP με μια συντριπτική πίεση για να δράσουν πάνω στους στόχους τους και να ανακοινώσουν και να νομοθετήσουν πραγματικά θετικές πολιτικές για αλλαγή. Στην ιδανική περίπτωση, οι παγκόσμιοι ηγέτες, για πρώτη φορά, θα συνειδητοποιούσαν ότι είναι πολύ αργά για σταδιακή αλλαγή.

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το εκπληκτικά χαμηλό κόστος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για να ηλεκτροδοτήσουν μια υποδομή, η οποία θα είναι ευέλικτη, καθαρή και αποτελεσματική. Έχουμε ήδη τις λύσεις για την απαλλαγή του 65-75% της χρήσης ενέργειας μέσω τεχνολογιών όπως η φθηνή ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές και η υψηλή ενεργειακή απόδοση. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα κατανοούσαν ότι το κόστος αυτών των τεχνολογιών θα μειωθεί γρήγορα καθώς αυτές θα αναπτύσσονται — κάθε νέα μπαταρία και κάθε ηλεκτρολύτης υδρογόνου είναι μια ευκαιρία για βελτίωση της απόδοσης και μείωση του κόστους. Το μέλλον της ενέργειας βρίσκεται στο μικρό και γρήγορο. Σκεφτείτε: την ταχεία υιοθέτηση των smartphones και του διαδικτύου και όχι την αργή, βαριά, ακίνητη υποδομή των ορυκτών.

Αυτό δεν είναι το μόνο που υπάρχει στο καλύτερο σενάριο. Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων θα μπορούσαν να εισαγάγουν πολιτικές όπως η ταχεία επέκταση της εθνικής υποδομής ποδηλάτων και η πεζοδρόμηση. Η ασφαλέστερη ποδηλασία και τα ηλεκτρονικά ποδήλατα προσφέρουν μεγαλύτερες αποστάσεις και μειώνουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο. Θα μπορούσαν επίσης να επιβληθούν αυστηροί οικοδομικοί όροι και θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα καθολικό πρόγραμμα μόνωσης κτιρίων. Αυτές οι αλλαγές θα εξοικονομήσουν χρήματα, θα σώσουν εκατομμύρια ζωές από την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ηχορύπανση, θα χτίσουν πιο σφιχτές κοινότητες, θα παράσχουν καλύτερη στέγαση, θα προσφέρουν πιο υγιεινούς τρόπους ζωής και ασφαλέστερες γειτονιές.

Καθώς το αστικό μας περιβάλλον θα αλλάζει προς το καλύτερο, οι χώρες θα πρέπει να απαγορεύσουν τη νέα ανάπτυξη των ορυκτών καυσίμων, τους δρόμους και τις επεκτάσεις των αεροδρομίων. Θα μπορούσαν να εισαχθούν φόροι συχνών επιβατών, τιμωρώντας κάθε επιπλέον πτήση με αυξανόμενο ρυθμό. Τελικά, με τη φθίνουσα δύναμη των λόμπι των τομέων με υψηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα, οι κυβερνήσεις θα μπορέσουν να καταργήσουν πλήρως τις επιδοτήσεις στα ορυκτά καύσιμα, επιταχύνοντας τη μετάβαση. Η επιρροή αυτών των λόμπι μειώνεται ήδη και οι μεγαλύτερες εταιρείες ορυκτών καυσίμων στον κόσμο είναι ήδη εκτεθειμένες σε σοβαρό νομικό κίνδυνο για εν γνώσει τους ρύπανση της ατμόσφαιρας και παραπληροφόρηση του κοινού σχετικά με την κλιματική αλλαγή.

Ακόμα κι αν το ενεργειακό σύστημα απελευθερωθεί γρήγορα από άνθρακα, το σύστημα τροφίμων ως έχει θα μπορούσε από μόνο του να μας ωθήσει σε κλιματική καταστροφή. Κατανοώντας ότι η κτηνοτροφία είναι ο μεγαλύτερος μοχλός απώλειας βιοποικιλότητας και ένας τεράστιος παράγοντας που συμβάλλει στην κλιματική αλλαγή, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μεταθέσουν τις γεωργικές επιδοτήσεις για να δώσουν κίνητρα για τη διατροφή με βάση τα φυτά, να βοηθήσουν τους αγρότες να βελτιώσουν τις καλλιεργητικές πρακτικές και να ενθαρρύνουν την προστασία της βιοποικιλότητας. Στην καλύτερη περίπτωση, το κοινό θα ενίσχυε αυτή τη δυναμική με μια συνεχή στροφή προς τις φυτικές δίαιτες. Οι μεμονωμένες ενέργειες μπορούν στη συνέχεια να ωθήσουν την αλλαγή των συστημάτων, μια αλλαγή που θα επιταχυνόταν γρήγορα όταν το 20-30% του κοινού γίνει χορτοφάγο. Μια τέτοια αλλαγή θα άνοιγε τεράστιες ευκαιρίες, τόσο στη διατροφή με βάση τα φυτά όσο και για το 27% της παγκόσμιας κατοικήσιμης γης στην οποία κάποτε έβοσκαν τα ζώα. Οι αγρότες θα μπορούσαν να πληρωθούν για τη μετάβαση σε φυτική καλλιέργεια ή για να αφήσουν ελεύθερη γη για τη φύση και τις τοπικές κοινότητες. Αυτό θα προστάτευε τη βιοποικιλότητα και θα παρείχε πρόσβαση στην ύπαιθρο για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τα οφέλη για την υγεία όταν θα περνούν περισσότερο χρόνο στη φύση.

Ακόμη και αν εφαρμοστούν όλες αυτές οι αλλαγές, δεν θα ήταν αρκετές μακροπρόθεσμα. Η ροή των εκπομπών θα είχε σταματήσει, αλλά, ταυτόχρονα, η ατμοσφαιρική συγκέντρωση των αερίων του θερμοκηπίου πρέπει να μειωθεί δραστικά μέσω της δέσμευσης άνθρακα. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προχωρήσουν σε μια παγκόσμια συμφωνία για τον αναπροσανατολισμό των επιδοτήσεων στην γεωργία και τα ορυκτά καύσιμα σε φυσικές κλιματικές λύσεις, φέρνοντας επανάσταση στη διαχείριση της γης και αυξάνοντας τον άνθρακα που αποθηκεύεται στα εδάφη και τη βλάστηση.

Στο καλύτερο σενάριο, στο μέλλον. αφού οι εκπομπές θα έχουν περιοριστεί όσο το δυνατόν περισσότερο, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναγκάσουν τον τομέα των αερομεταφορών να πληρώσει για τη μηχανική εξαγωγή άνθρακα από την ατμόσφαιρα, όπως, ας πούμε, θα ήταν αυτό μέρος μιας συμφωνίας για την συνέχιση των δραστηριοτήτων του. Θα χρειαστεί τεχνολογική καινοτομία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την απομάκρυνση του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.

Καμία από αυτές τις παρεμβάσεις δεν είναι δαπανηρή εάν τα μακροπρόθεσμα οφέλη σταθμιστούν έναντι του κόστους. Οι ήδη νέες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι φθηνότερες από τα υπάρχοντα ορυκτά καύσιμα σε πολλά μέρη του κόσμου. Σε ένα πραγματικά βέλτιστο σενάριο, θα απομακρυνόμασταν από τις στενές μετρήσεις επιτυχίας, όπως η αύξηση του ΑΕΠ, και θα επικεντρωνόμασταν σε ευρύτερα σύνολα κοινωνικών αποτελεσμάτων, από το προσδόκιμο ζωής έως την ποιότητα του νερού και έως την προστασία της βιοποικιλότητας.

Στην καλύτερη περίπτωση, όλα αυτά θα γίνονταν διασφαλίζοντας παράλληλα το όφελος των φτωχότερων και πιο περιθωριοποιημένων της κοινωνίας από αυτές τις αλλαγές. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να αυξηθεί ένα τέλος άνθρακα – χρέωση για την εκπομπή άνθρακα στην ατμόσφαιρα – ενώ τα κεφάλαια θα επιστρέφονται απευθείας στους φτωχότερους στην κοινωνία. Ένα άλλο θα ήταν να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι θα έχουν περισσότερη συμβολή στη λήψη αποφάσεων με τη μορφή συνελεύσεων πολιτών.

Το 2020, το ΗΒ διεξήγαγε μια συνέλευση πολιτών για το κλίμα: Εκατόν οκτώ άτομα από όλη τη χώρα, από κάθε προέλευση, ενημερώθηκαν πρώτα για την κλιματική αλλαγή από επιστήμονες και στη συνέχεια ρωτήθηκαν τι θα ήθελαν να κάνουν γι ‘αυτό. Κατέληξαν σε έναν φόρο συχνών επιβατών, πρότειναν τη σταδιακή κατάργηση των SUV και υποστήριξαν την εθελοντική μείωση του κόκκινου κρέατος κατά 20-40%. Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν αρκετό από μόνο του, αλλά είναι πολύ καλύτερο από τις πολιτικές που εξετάζει σήμερα η κυβέρνηση του ΗΒ. Ακόμα καλύτερα, είναι αυτό που θέλουν οι άνθρωποι, όταν γνωρίζουν τα γεγονότα. Περισσότερες συνελεύσεις πολιτών σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να προσφέρουν την πολιτική κάλυψη στους κυβερνητικούς για να αναλάβουν τολμηρή δράση για το κλίμα.

Ακόμη και σε αυτό το καλύτερο σενάριο, στο οποίο ο κόσμος αναδιοργανώνεται με εκπληκτικούς ευεργετικούς τρόπους αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, πρέπει να θυμόμαστε ότι το κλίμα θα χειροτερέψει προτού βελτιωθεί. Κάποια προβλήματα που εξελίσσονται αργά, όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, θα συνεχιστούν για εκατοντάδες χρόνια. Σε ένα κόσμο του καλύτερου σεναρίου, η χρηματοδότηση για την προσαρμογή θα πρέπει να αυξηθεί γρήγορα. Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να υπογράψουν διεθνείς συμφωνίες για την καλά διαχειριζόμενη μετανάστευση των εκατομμυρίων κλιματικών μεταναστών που ήδη αρχίζουμε να βλέπουμε σήμερα. Σε έναν κόσμο του καλύτερου σεναρίου, η μετανάστευση μπορεί να θεωρηθεί ως ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένης της αναχαίτισης της μείωσης του πληθυσμού σε πολλά έθνη.

Τα επόμενα χρόνια θα καθορίσουν τον βαθμό υπερθέρμανσης στο τέλος αυτού του αιώνα. Θα καθορίσουν το αν τα εκατομμύρια που υποφέρουν σήμερα θα γίνουν δισεκατομμύρια. Θα καθορίσουν το πόσοι θα αρρωστήσουν από την εξάπλωση υφιστάμενων και νέων ασθενειών. Θα καθορίσουν το πόσο εκτεταμένες θα είναι οι απώλειες των καλλιεργειών και οι ελλείψεις τροφίμων. Θα καθορίσουν τον βαθμό σύγκρουσης και βίας και άλλων δεινών.